- 30 Nisan 2017
- 280
- 225
- 103
Merhaba kızlar,
2 yıl önce biriyle tanıştık, 8 yaş fark vardı ama olur diyorduk. Neyse nişanlandık, ama ertesi gün yüzük attık. Olaylar karışık, hiç anlatmıyorum. Sonra tekrar barıştık. Tabii ailem onu, o ailemi istemiyor. Neyse 3 hafta sürdü ayrıldık. Sonra uzun bir süre görüşmedik ama bir süre sonra arkadaş ayağına görüştük, tabii işin rengi değişti. Ailemin haberi yoktu, gizliden gizliye. Sonra yine ayrıldık. Her defasında o sorun çıkarıp ayrıldı ve aşırı kırıcıydı. Bir süre sonra tekrar gizliden görüştük, basit bir şeyden tekrar ayrıldı benden. Zaten sürekli böyle olduğundan bir süre sonra döneceğini düşündüm. Çok acı çektim, ailem zaten nefret ediyordu ondan. Sonra biraz zaman geçti, özür diledi. Ben de bu kadar basit olmamalı diye cevap yazmadım. Neyse biraz zaman geçti, cevap yazdım. O da bir şeyler yazdı ama başka mesajlaşma olmadı. Sonra bana yönelik şarkılar, ifadeler falan paylaşmaya başladı. Direkt bana mesaj niteliğinde. (Mesela benim paylaştığım şarkının sözünü Whatsapp'ına yazması gibi) Ben de sandım ki benimle tekrar barışmak istiyor ve cesaret edemiyor. Ama sürekli bu tür mesajlar falan olunca jest yapıp ben gittim. Çok mutlu oldu, ağladı falan. Ama garip davranıyordu. Ne oldu diye üstelediğimde biriyle görüştüğünü ve yakında evleneceğini ama hala beni sevdiğini söyledi. Resmen benim duygularımla oynadı. Öncesinde yaşattıkları (ayrılıp barışmalar, kabalıklar, vs.) yetmiyormuş gibi bir de biri varken benim duygularımla oynamaya devam etti. Neyse, aylarca üzüldüm, ağladım ama hiç görüşmedim ve unuttum. Tabii ruhumda derin kırgınlıklar ve güvensizlikler oluştu. Sonra biriyle tanıştım, çok sevdim ve evlendik. Bu kez kendimi suçlu hissetmeye başladım. Eşimin ilk kız arkadaşı benim, ben de onun ilki olmak istiyordum. Mesela ilk elimi tuttuğunda, ne bileyim yüzük seçtiğimizde bunları başkasıyla önceden yaşamış olmak vicdanımı çok huzursuz etti, özellikle eşimin iyiliğini ve bana onun gibi acımasızca değil çok kibar ve güzel davrandığını gördükçe. Hatta bunun için çok ağladım. Böyle oldukça içimde eskiye dair o adama olan öfkem katlandı. Onun bana yaptıkları yetmiyormuş gibi, şu an hissettiğim güzellikleri de katletmiş gibi hissediyorum. O ise evli olduğu halde nadiren bana yönelik şeyler paylaşmaya devam ediyor. Ondan tiksiniyorum. Onu affedemiyorum, ve kızgınlığım geçmiyor. Bu öfke ve vicdan azabı nasıl geçer?
2 yıl önce biriyle tanıştık, 8 yaş fark vardı ama olur diyorduk. Neyse nişanlandık, ama ertesi gün yüzük attık. Olaylar karışık, hiç anlatmıyorum. Sonra tekrar barıştık. Tabii ailem onu, o ailemi istemiyor. Neyse 3 hafta sürdü ayrıldık. Sonra uzun bir süre görüşmedik ama bir süre sonra arkadaş ayağına görüştük, tabii işin rengi değişti. Ailemin haberi yoktu, gizliden gizliye. Sonra yine ayrıldık. Her defasında o sorun çıkarıp ayrıldı ve aşırı kırıcıydı. Bir süre sonra tekrar gizliden görüştük, basit bir şeyden tekrar ayrıldı benden. Zaten sürekli böyle olduğundan bir süre sonra döneceğini düşündüm. Çok acı çektim, ailem zaten nefret ediyordu ondan. Sonra biraz zaman geçti, özür diledi. Ben de bu kadar basit olmamalı diye cevap yazmadım. Neyse biraz zaman geçti, cevap yazdım. O da bir şeyler yazdı ama başka mesajlaşma olmadı. Sonra bana yönelik şarkılar, ifadeler falan paylaşmaya başladı. Direkt bana mesaj niteliğinde. (Mesela benim paylaştığım şarkının sözünü Whatsapp'ına yazması gibi) Ben de sandım ki benimle tekrar barışmak istiyor ve cesaret edemiyor. Ama sürekli bu tür mesajlar falan olunca jest yapıp ben gittim. Çok mutlu oldu, ağladı falan. Ama garip davranıyordu. Ne oldu diye üstelediğimde biriyle görüştüğünü ve yakında evleneceğini ama hala beni sevdiğini söyledi. Resmen benim duygularımla oynadı. Öncesinde yaşattıkları (ayrılıp barışmalar, kabalıklar, vs.) yetmiyormuş gibi bir de biri varken benim duygularımla oynamaya devam etti. Neyse, aylarca üzüldüm, ağladım ama hiç görüşmedim ve unuttum. Tabii ruhumda derin kırgınlıklar ve güvensizlikler oluştu. Sonra biriyle tanıştım, çok sevdim ve evlendik. Bu kez kendimi suçlu hissetmeye başladım. Eşimin ilk kız arkadaşı benim, ben de onun ilki olmak istiyordum. Mesela ilk elimi tuttuğunda, ne bileyim yüzük seçtiğimizde bunları başkasıyla önceden yaşamış olmak vicdanımı çok huzursuz etti, özellikle eşimin iyiliğini ve bana onun gibi acımasızca değil çok kibar ve güzel davrandığını gördükçe. Hatta bunun için çok ağladım. Böyle oldukça içimde eskiye dair o adama olan öfkem katlandı. Onun bana yaptıkları yetmiyormuş gibi, şu an hissettiğim güzellikleri de katletmiş gibi hissediyorum. O ise evli olduğu halde nadiren bana yönelik şeyler paylaşmaya devam ediyor. Ondan tiksiniyorum. Onu affedemiyorum, ve kızgınlığım geçmiyor. Bu öfke ve vicdan azabı nasıl geçer?
