Belliki burada cevap yazanlarin cogunun hayat tecrübesi yok.
Ayni soruyu su an anneme sorsaniz esim der kesin ve ayni soruyu 20 sene önce anneme sorsaydiniz evladim derdi. Nedenmi görüsü degisti?
Cünkü evladim oglum dedigi insan, annem ona muhtac iken, yüz üstü birakti.
Simdi babam yasamiyor artik ve annem aslinda oglunun yaninda yasamasi gerekirken (doguluyuz ya erkek cocugu cok tutulur bizde) abim anneme bakmak istemiyor. Emeklilik parasini elinden aliyor zorla.
Anneme siddet uyguladi, olmayacak laflar söyledi.
Demek istedigim benim cocugum yok ama olsada hic bir zaman esimden, hayat arkadasimdan üstün olamaz. Esit olur ama esimden fazla degerli olamaz.
Sunu unutmayinki eger degerli bir esiniz var ise ve size deger veriyorsa, sizde ona tabiki, cocuklariniz sizin ortak cocuklarinizdir ve sizlerin yavrularidir. Nasil sizden yada esinizde daha üstün olabilirki.
Bir kere böyle düsünmekle kendinizi cocuklarin eline birakiyorsunuz, bu hic hos birsey degil.
Keske benim annem abim yüzünden kendi hayatini mahv etmeseydi.
Simdi annem kendisi diyor, cok pismanim diye. Keske oglum yüzünden emektar esimin kalbini kirmasaydim diyor. Babam hep anneme derdi, yapma etme su hayirsiz evladin yüzünden bizim tadimizi bozma, ama annem anlamazdi. Simdi anladi ama hersey gec artik.
Ne babam geri dönecek, nede o eski hayatimizi bir daha yasayabilecegiz.
Onun icin siz siz olun ilk önce esinize sonrada cocuklariniza simsiki sarilin. Tabi bir sartla esinizinde adam gibi adam olmasi sartiyla.
Bir evde ilk önce anne ve baba birbirini tutmaliki cocuklarida onlara saygi duysun. Öyle abartili annelik duygulariyla cocuklarin sadece maskotu olursunuz. Gün gelir sizi ciddiye bile almazlar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?