Sağlıkta çalışıyorum.hemşire doktor değilim. Hasta ile iç içe bir birimde görevliyim ama. Salgının ilk aylarında resmen pertimiz çıktı. Doğuda büyük bir hastanede çalışıyorum. Sadece kendi ilimiz değil çevre illerin hastaları da bize geliyor o yüzden geceleri yorgunluktan uyuyamamak nedir ilk defa anladım. Saç diplerimize kadar ağrı giriyordu yorgunluktan. 8 5 çalıştık sadece hafta sonu izin. Esnek çalışma yada hemşireye doktorlara verdikleri covid desteği bize vurmadı. Döner sermaye sadece onlara veriyormuş. Bize, temizliğe, güvenliğe yok. Yönetimin yanlış uygulaması yüzünden Hasta yakınının kadın güvenliğe şiddet uyguladığını gözlerimle gördüm. Hiç değilse hafta içi de birgün bize izin verseler, bedenim dayanıyor psikolojik olarak çöktüm, hastaları geçtik kardeşimiz yaşında 15 yaş küçük hemşireler bile hırslarını yorgunlukları nı bizden çıkarıyor derken gözleri doldu.
Şuan bende aynı durumdayım. Esnek çalışmayı duyunca yine içlendim. Yine bize vurmayacak. Tıklım tıklım dolu otobüste bomboş koltuklara bakınca üzülüyorum. En çok yorulan biz salgın riski ile iç içe olan biz ama dinlenmeyen hergün işe gelmek zorunda kalan ve doktorlara hemşirelere verilen desteklerden faydalanmaya n yine biz.
İstifa etmeyi düşündüm bende çoğu arkadaş gibi ama iş nereden bulacaz. Devletteyiz sonuçta. Ayrıca tek maaş asla yetmez. Bu salgınında biteceği yok.
Tükenen aslında yan sağlık çalışanı oldu.
Benzer duyguları yaşayan varsa dertleşelim diye bir iç dökmeydi sadece