Valla ben anibaresini kullum bu zihniyeti, benim ailemdeki bütün kadınlar çalışıyor, ben böyle gördüm, böyle de devam edeceğim. Millet "ay biyolojik saatim geldi, hadi çocuk doğurayım" falan deyip çocuk yapıyor, ben çoluk çocuk konusu açıldığı zaman ben o çocuğu iyi yaşatamayacaksam neden dünyaya getireyim? falan modundayım. Bende mi tuhaflık var yoksa insanlar mı tuhaf anlamış değilim. Benim amcamla evlenerek köyden şehre gelmiş olan sevmediğim yengem bile evinde gelinliklerle alakalı incik boncuk işi yaparak para kazanıyor, iki çocuğunu da üniversiteye yolluyor şu an yani. Köyden gelmiş olmasını küçümsemek için söylemedim yanlış anlaşılmasın ama faydalı olma isteği her zaman eğitim seviyesiyle doğru orantılı olmuyor. Ben ne ailemden ne de sülalemden bugüne kadar "evlen, kocan sana bakmak zorunda" ya da "ailen sana bakmak zorunda" gibi bir cümle duymadım. Ben üniversiteyi kazandığımda "oku kızım, kendinden başka kimsenin hayrı yok bu dünyada" diyen bir sülaleye sahibim, herhalde bu yüzden bana garip geliyor bazı zihniyetler.
hangisi daha dogru bilemiyorum. Babam vefat edince annem zorunlu olarak calismaya basladi.Durumumuz cok kotuydu babadan kalma bir goz o da iki cocuk. Bize bakan kimsede olmadi ustelik konu komsunun insafiydaydik yani.Hatta bir kere evi yaktik kendimizde yaniyorduk az daha. O zamanlarda kadinlar bu kadar etkin degildi is hayatinda okulda bir etkinlik olurdu piknik filan herkesin annesi gelirdi benimki yok neden cunku calismak zorunda. 7-8 Yasindaki o boynu bukukluk o yanlizlik duygusunu hala animsarim. Kadinin guclu olmasi kendi ayaklari ustunde durmasi ekonomik ozgurlugu, egitimi elbette ki onemli ama bir cocugun en cok anesine ihtiyaci var bakiciya degil.
