39-40 Yaşlarında evlenmemiş bir kuzenim var. Evlenmemesi sanki bizim ve özellikle yakın akrabalarının suçuymuş gibi davranıyor . Çok güzel bir kızdı ama armudun sapı üzümün çöpü vb gibi bahanelerle tüm kısmetlerini geri çevirdi. 5 yıllık sevdiği vardı ondan da ayrılınca bugünlere kadar geldi.
Şimdi konum kimseye tahammülü yok. Evde misafir istemez.(tek başına yaşamıyor annesi ve kız kardeşi var) . Abisi nin küçük cocuğu var .Bazen Cocuğu annesine bıraktığın da bile kızıyor. Yok ben cocuk mu bakacağım ! kendi annesine bile neler söylüyor. Yazık yengeme üzülüyorum . Amcam lara gitmek bile istemiyorum. Gittiğimde 5 karış suratla ofluyor , pufluyor, yemek hazırlıyor . Biz yemek hazırlamasını falan istemiyoruz ama yengem ısrar ediyor . Onu da anlamaya çalışıyorum . Çok sıkıcı bir hayatı var . Ev , temzilik çalışmıyor da .
Nasıl davranmamız lazım , bu yaşta evlenmeli mi? İş mi bulup çalışsa . (çalışmayı seven bir insan da değil i sabah erken kalkmak vs.)
hayatta bi duruşu, vasfı, misyonu, vizyonu olmayan insanlarda genelde bunu goruyorum.. Koca demek hayatta var olmak demek, koca demek seviye atlamak demek, koca, kocişler, kocişlerimiz..
etrafındakiler ona bu gözle bakıyorsa az bile yapıyormuş.
