ben de 33 yaşındayım ve evlenmeyi düşünmedim hiç yani ilişkilerim oldu ama evlenmeyi düşündüren, isteten biri olmadı. ben bu adamla evlenirim, çocuk yaparım demediğim biriyle de evlenmedim. çok da iyi ettim.
geçen memleketteydim. babamın halası, şöyle dedi bana (onun da bu yaşlarda evlenmemiş 2 çocuğu var) :"ne olacak sizin bu haliniz?"
ne varmış hala halimde?,dedim. mis gibi işim var, mis gibi hayatım var, (kendi işim, kendi evim, kendi düzenim, kendi bildiğim gibi yaşıyorum,çok güzel okullar okudum, geçen ayın yarısını yurtdışında geçirdim, gezdim, canım ne isterse onu yapıyorum vb.) ben evlensem hele hele bizim oralardan, yobazın tekiyle evlensem, bekle görürüm bu hayatı. Memlekette benle yaşıt 3 tane çocuğu olan bir çocukluk arkadaşımı gördüm, kız geldi yanıma çünkü o beni tanımış ben daha o birlikte vakit geçirdiğimiz lise zamanlarımdaki gibi yani 15-16 sen önceki gibi minilerimle, liseli kızlar gibi fııkır fıkır geziyorum. O teyzem gibi olmuş maalesef yanımda. Duymuştum, eşinin işinin düzeni yokmuş, madden çok sıkıntı çekmişler vs. 3 de çocuk normaldir ki kız yıpranmış, çalışmıyor kendisi zaten.
Neyse. Demem o ki. Valla ben gayet mutluyum ve memnunum halimden. Nesine ağlayacam fıstık gibi hayatım varken? Tek sorunum şu ki çocuğum olsun istiyorum. O konu kafamı kurcalıyor. Bunun dışında bekarlık -eğer aşık olduğun, istediğin biri yoksa- en doğru seçim. Bundan daha iyi olmayacaksam, daha huzurlu, mutlu olmayacaksam. beni tamamlamayacaksa. Çocuk yapsak da kocam da hayata her türlü ortak olmayacak, o çocuğun yükü tamamen bana bincekse, ben istemiyorum evlilik filan. Kocaman bir galakside kocaman bir gezegende yaşıyorum. Yapabileceğim binlerce şey var. Neden tek olay evlenmek olsun? Mutlu, yararlı, dopdolu bir ömür için milyon tane başka altermatif de var. ..
Nacizane düşüncelerim bunlar. Evde kaldın diyenede..hı hı evim de miss gibi oohh keyif benim değil mi? diyorum.
hep bu duacilar yuzunden.diyorum hayirlisi kismini atalim yok
