Öncelikle merhabalar. Konuya nereden başlayacağımı ben de bilmiyorum, özetlemeye çalışacağım.
Yirmi yedi yaşındayım. Çocukluğum cehennem gibi geçti. Küçücük bir çocukken intiharı bile düşündüm. Çünkü ruh sağlığı bozuk babam sebebiyle sürekli psikolojik ve fiziksel şiddet gördüm. Bana çok fazla şey yaptılar. Keyfi olarak dövüp okula göndermediği de oldu, ben seni artık istemiyorum deyip evden kovduğu da. Her neyse bir şekilde üniversitede giderim zaten dedim, sabrettim. Fakat üniversite döneminde de başka şehre gitmeme engel oldu. Mecbur kaldım sevmediğim halde yaşadığımız şehirde üniversite okudum, hemşirelik bölümünü. Sonra pes etmedim çalışırken üniversite sınavına da hazırlandım. Şu an psikoloji öğrencisiyim. Nöbet usulü çalışıp okula gidiyorum. Kardeşlerim var. Anneme gelince, o da çok iyi biri değil. Çalışıp eline para tutuşturunca senden iyisi yok. Ama bir kez beni koruduğunu, bana bir faydası olduğunu görmedim. Çok fazla antidepresan kullandım, bir şekilde bu günlere geldim.
Evden kaçmayı düşündüm. Fakat dünyanın bin bir türlü hali olduğu için ve babamın davranışlarına pek güvenemediğim için bunu yapamadım. Belki yapmam gerekirdi ama cesur davranamadım. Zaten son yıllarda gecede çalıştığım için pek kimseyi de görmüyordum. Evi otel gibi kullanıyordum.
Bu arada çevremdeki kimse de bunları bilmiyor. Kan kusarım kızılcık şerbeti içtim derim. Bakımlı biriyim de güzel olduğum da söylenir çoğu zaman, aynı zamanda başarılı bir öğrencilik hayatım da oldu. Hatta hocam yüksek lisansa kalayım diye çok ısrar etti ama ben zaten mesleği sevmediğim için istemedim.
Sonra aşık oldum. Bir üsteğmene. Bana aşık olduğunu, çok sevdiğini söylüyor. Pandemi başladığı ilk zamanlar evlilik teklifi etti. Düşünmem gerekiyor, seninle evlenmek isterim ama evlilik konusunda zamana ihtiyacım var dedim. Zaten yaşım 26 o zamanlar ve ben aslında şimdi bile erken olduğunu düşünüyorum.
Bir gün otururken ailemden bahsetmemi istedi. Yani ondan önce de aslında hep sorular soruyordu ama ben geçiştiriyordum. Babamı sordu, kaskatı kesildim. Çünkü ondan öylesine nefret ediyorum ki adı geçince midem kasılıyor. Geri zekalı olmadığı için bir problem olduğunu anladı. "Doğruyu söyle, sana bir şey mi yaptı? Öldürürüm onu." Dedi. Sadece aramız iyi değil, annemi aldatmıştı bu yüzden onunla küs gibiyiz dedim geçiştirdim. Bu yüzden aslında ilk sorum, ona tüm yaşadıklarımı anlatmalı mıyım? Aslında psikoloji eğitimi alıyorum, belki benim insanlara akıl vermem gerekir ama olmuyor, terzi kendi söküğünü dikemiyor işte.
Şimdilerde yine artık aileler tanışsın, seni isteyelim falan demeye başladı. Anneme açtım konuyu, babama bahsetmiş. Ben uğraşamam öyle şeylerle, evlilik falan nereden çıktı falan demiş. Eve katkı sağlıyorum, bu yüzden evlenmemi istemediklerini düşünüyorum. Gerçi çalışmasaydım bile nasıl desem biz aile gibi değiliz, birlikte yaşıyoruz sadece. Babam sadece içkiyi, kumarı, eskortları falan sever kazandığı iki kuruşu böyle şeylere harcar. Yani böyle bir süreçte kız babası olması, bu onun üstlenebileceği bir rol değil. Bunun yanında sevgilimin ailesi varlıklı insanlar, babası emekli subay. Evimizi görseler sadaka bırakırlar, öyle durumdalar. Yani iki aileyi karşı karşıya getirmek de pek içimden gelmiyor aslında.
Sevgilimi seviyorum. Bazen kaçayım, öyle evleneyim diyorum ama çoğu kişi foruma böyle evliliklerden hayır gelmez falan yazmış. Kafam çok karışık. Nasıl bir yol izleyeceğimi biraz bile bilmiyorum.
