Aklımdaki her soruya yanıt verdiniz.Allah ne muradıniz varsa versin.Size de kalıcı şifa dilerim bir daha uğramasın.Kimseye anlatmadım bende.Bu yüzden kendi kendime bir mücadele halindeyim.Zaten annem babam hayatta değiller.iyice kendimi yalnız hissettim.iyi ki yazmışım buraya.Butun arkadaşlara teşekkür ederim.Siz yasamissiniz beni ve evladımı çok iyi anlarsınız.Yarabbim kalıcı şifa nasip et hepimize.İşte yaşayan bilir ben insanların laflarından ve önyargılarından ötürü asla söyletmedim aileme okb olduğumu ilaç kullandığımı da bilmiyordu kimse çünkü sanıyorlar ki sadece temizlik takıntısı var niye öylesin niye şöylesin halbuki altından kalkamadığım çok zorlandığım tuhaf düşünceler sarıyordu beni hele o bunalım hali Allahım düşmanıma yaşatmasın sizi öyle iyi anlıyorum ki kendi küçüklüğüm geldi gözümün önüne anne beni düşüncelerden kurtar diye çırpınışlarım siz doğru yoldasınız( sevgi, ilgi, destek) , (doktor, çocuk, ebeveyn) ve (ilaç artı terapi) inanın en olumlu sonuca ulaşmanızı sağlayacaktır kimseye duyurmak zorunda değilsiniz hatta bilmişçe ayy küçük ya daha kullandırma ilaçları kendi kendine yener diyen çok bilmiş insanlarda olacaktır ama sakın ha sakın dinlemeyin, doktorunuz ilacı kullan diyince kullanın bitir veya azalt diyince azaltın.
dozu en yüksek olarak kullandığım dönemlerde oldu düşük olarak ilerlediğimiz zamanlarda ama eninde sonunda el ele yeneceksiniz Rabbim mutlu mesut günler göstersin size inşallah, haa en önemlisi bana aşırı psikoloji ilacı kullanmışsın senin organların ilaçlardan mahvolmuştur senin çocuğun olmaz diyen birisi bile oldu bana ama dileyen ve veren Rabbim bana 3 evlat nasip etti, ilaçsız büyük psikolojik durumlara düşmesindense güzel ve takipli bir tedavi ile ilerlemeniz en güzeli olur inanın buhranlı bir ruh olunca zaten, beden sağlığınızında farkına varamıyorsunuz zaten siz çok iyi bir annesiniz ellerinizden yanaklarınızdan öperim
Çok teşekkür ederim.Birkaç hobisi var.Çevremde sadece en yakınımız biliyor.Benim kendi stresimi bastırmam lazım .Bunun hem ona hem bana zararı var .Ergenlikte eklendi tabi .Yorumunuz çok kıymetli
Ilac kullanin. Doktoru dinleyin lütfen.Arkadaşlar hepinize hayırlı bayramlar dilerim.11 yaşındaki kızıma geçen sene okb teşhisi kondu.Bir yıl ilaç tedavisi gördü ve yanında psikoterapi .İyi olduğu dönemden sonra doktoru ilaç kesme denemesine başlattı.şuan ilaçsız birinci aydayız.Bir haftadır anksiyetesi var .ilaç bırakırken normal olduğunu biliyorum.Ama müthiş endişeliyim.Dertlesebilecegim kimsem yok .Anne ve babamı erken yaşta kaybettim.İlaç kullanmayın demeyin çünkü bende hiç istemedim.Ama evladım çok zor günler geçirdi.Gözümün önünde eridi.ömür boyu ilaç kullanmak zorunda kalacak diye çok korkuyorum.Allah rızası için benim içime su serpecek birileri var mı? Bize dua edecek birileri var mı?
Aminn çok teşekkür ederim iyi dilekleriniz içinIlac kullanin. Doktoru dinleyin lütfen.
Ayrica siz harika bir annesiniz. Durumu kabul etmiş ve çözüme gitmişsiniz.
Insallah sıkıntısı geçsin kuzunun. Yolu açık ve hayırlı olsun
Emin ol kullanmamanin yaratacağı tahribat kullanip yaşayacağı potansiyel yan etkilerden daha çoktur. En basiti endişeden korkudan böbrek fonksiyonlari bozuluyor. Kalp ritmi sorunu cikiyor. Migren oluyorsun. Alkolik oluyorsun kumarbaz oluyosun kendim bildiklerim bunlar hep :) Ilerde yaşamamak bile mantikli gelmeye baslayabilir yavas yavas beyin kimyasi bozuluyor fiziksel seyler de yasadikca. Ama ilaclar genelde seni stabil tutar.Antidepresanlarin sürekli kullanımı hayatını ne derece etkiler onu bilemiyorum.Ama doktorumuz ne derse onu dinleyeceğiz tabi.Kalici iyilik hali sürekli olan bir hastalık değil malesef.Bir anne olarak birşey yapamıyor olmak beni çok üzüyor
Canım insanlar neler yaşıyor neler .... Üzülme biliyorum zor ama üzülme .... Bence bunları yaşadım maalesef şu ilaç bırakma kısmı çok fena sanki o gidince enerji bitmiş gibi oluyor ama aşacak emin ol birşeyler kalacak ama aşacak. Kendimden biliyorum lütfen ama lütfen bir meşgale bulsun nolurTeşhisi geçen yıl aldık.9 ay ilaç kullandirdi doktorumuz.Sifira yakın rahatladı .Ve ilaç bırakma evresine soktu .Geri gelecek endişesi var üzerinde. ilacın azalmış olması ve endişesi yüzünden anksiyete yasiyor suanda.Size de çok geçmiş olsun.Allah hepimize şifa versin inşallah .çok üzülüyorum bol duadan başka çare yok
Çok haklısınız.Ben anne olarak üzüntümden ne hissedeceğimi bile kestiremiyorum.dokrorumuz ne derse onu dinleyeceğiz.Dilerim hayrimiza sonuçlanır herşeyEmin ol kullanmamanin yaratacağı tahribat kullanip yaşayacağı potansiyel yan etkilerden daha çoktur. En basiti endişeden korkudan böbrek fonksiyonlari bozuluyor. Kalp ritmi sorunu cikiyor. Migren oluyorsun. Alkolik oluyorsun kumarbaz oluyosun kendim bildiklerim bunlar hep :) Ilerde yaşamamak bile mantikli gelmeye baslayabilir yavas yavas beyin kimyasi bozuluyor fiziksel seyler de yasadikca. Ama ilaclar genelde seni stabil tutar.
Merhaba, değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim.Gercekten ebeveynler için zor bir durum .Gerekirse ben de terapi alacağım.Çünkü kendimi sakinleştirmekte zorlanıyorum.İcimde tuttuğum bu hisleri doğru bir şekilde yönlendirmem lazım.Keşke elimden başka şeylerde gelse.Herkesin hayatta bir sınavı var .Benim kendi mücadelem oldukça zordu.Kizimin güzel bir yaşam sürmesini istiyorum.Ailesi olarak hep arkasında olacağız.doktorlar ne derse dinliyoruz şuanda .Ben de size kalıcı şifa diliyorum.siz de zor şeyler atlatmışsınız.Anne olarak elbette evladınız için endişelenirsiniz, ilaçların yan etkilerini, uzun vadede sizleri nelerin beklediğini yer yer düşünüp karamsarlığa kapılabilirsiniz ancak iyi yönünden görün demek için geldim; biraz moral olacaksa size ki umarım olur, kendimden bir parça yazacağım (Böyle konuları gördüğümde yazmadan edemiyorum):
Ben bipolar hastasıyım, genetik geçişli ve çevre faktörü tetikli bir hastalıktır. Beynimdeki dopamin reseptörleri sizlerinkilerden farklı çalışıyor. Ömür boyu antipsikotik kullanmak durumundayım ve olası atak dönemleri için gerekli görülürse antidepresan, diğer duygu-durum düzenleyicileri, şizofreni-epilepsi ortak ilaçları ilave alabilirim.
Teşhisim psikozlu mani atağı ile 20-21 yaş civarında geldi ve fakat geriye dönüp baktığımda, çocukluğumdan beri böyleymişim ancak fark edememişiz diyorum. Psikiyatrım "Her ne kadar mani tablosu ile teşhislenmiş olsan da, öncesinde mutlaka bir depresyon sürecin vardır ve bunu fark etmemişsinizdir/edilememiştir" dedi. Evet, ergenliğim ağır buhranlarla, yeme-uyku bozuklukları ile uğraşarak geçmişti, üni. zamanı uykusuzluktan/uyuyamamaktan başıma ağrılar girerdi. Nasıl okulumu düzenli devam ettirebildim, nasıl kafamı toplayıp sınavları verebildim ve hatta nasıl hayatta kalabildim o süreçte tek başıma yaşarken, şaşıyorum.
Belki hastalığım o zamanlarda, ergenliğimde teşhis edilebilseydi, ilaçlarımı o zamandan kullansaydım hayat kalitem çok daha yükselecek, tüm o zorlukları yaşamayacaktım doğru tedavi ile. Kendime anlam veremezdim, yapmamalıyım dediğim şeyi çoktan yapmış olurdum, ailem hususi yaptığımı zannederdi bir de onun gerginliği-suçluluğu binerdi ve ağır duygular altında ezilirdim, sosyal olarak yer yer uyumsuz, hareketlerimde uç, çabuk odak değiştiren bir sıkılgandım. Dediğim gibi, geçmişime dönüp baktığımda her belirtiyi vermişim ancak o zamanlar bu kadar bilinmiyordu bu hastalık, eh cahillik ailede görmemişler böyle bir hali annem-babam da... Durum en ağır tabloya gelip hastaneye zorunlu yatışım gerçekleşen o güne kadar, bilemedik.
Yani demek istediğim, erken teşhis hayat kurtarır. Kızınızın böyle bir zorlanması var ama bunun tedavisi de var, siz de farkında ve destekçisisiniz bu hele çok büyük bir artı kızınız için. Tıp da yerinde saymıyor, ilerliyor bundan bir on sene sonra nasıl bir yenilik gelecek, ne çeşit tedaviler daha çıkacak bilinir mi? Bipolar hastalar için lityumun kurtarıcı olduğu bile 20. yüzyılın sonlarında bulundu ve iyi ki bu ilaçlar var diyorum.
Bu konuda asla ümitsizliğe yer vermeyin, içinizi endişe kaplayacak olduğunda bu dediklerimi hatırlayın. Daha iyi olacak, evet yer yer endişeleriniz, dene-yanıl yöntemleriniz olacak ama hep daha iyiye doğru gidecek.
Desteğiniz ve yorumunuz için çok teşekkür ederim.size de çok geçmiş olsun .Allah kalıcı şifa nasip etsin hepimize.Anne olunca da zor ,yaşayan olunca da zor .Elimizden daha fazlası gelse keşke .Aynı şeyleri ben de yaşadım. Ya ben de böyle olursam, ya kendime zarar verirsem vs..Ben de yıllarca anksiyete tedavisi gördüm. İlaçla çok iyi düzelme sağladım. Tam ilacı bıraktım, her şey yoluna girdi derken bahsettiğiniz düşünceler sardı beynimi. Bu düşünceler annemin boğulma tehlikesi geçirmesiyle başladı bende. Depresyonla beraber, bu düşünceler geliyordu sürekli aklıma. Hiç bir şeyden zevk alamaz oldum, neden yaşadığımı sorguladım sürekli, ve en kötü insanlar gibi olmaktan korktum hep. Bütün bunları da yarım yamalak alabildiğim (maddiyat yüzünden) terapilerle atlattım. Biraz da zaman geçtikçe düşünmekten sıkılıyor ve yoruluyor insan, bir bakmışsın o düşünceler gitmiş. Kızınızda da kalıcı olarak bu düşüncelerin kalacağını düşünmüyorum, özellikle biraz büyüyünce terapi daha çok işine yarayacaktır. Henüz çok küçükmüş, orada söylenenleri aklında bile tutamaz zannederim. Buraya ekleyeceğim videoları izlesin sürekli. Asla ve asla aklına gelen şeyleri yapmayacağını sadece düşündüğünü, hatta yapmaktan korktuğunu, ama diğer insanların bunları hiç düşünmeden hatta zevkle yaptığını anlatın ona. Herkesin aklına böyle düşüncelerin gelebileceğini, ama onların düşüncelerle ilgilenmeyip, kendisinin kaygılı olduğu için aklına gelen düşünceleri daha yoğun düşündüğünü söyleyin. Aslında o düşünceye; şimdi seninle ilgilenmeyeceğim, başka bir şeyle ilgilenmek istiyorum, dediğinde gitgide aklına gelmenin azalacağını söyleyin. Kendimi tedavi ederken bunlar aklıma geldi, Allah yardımcınız olsun, ama ümitsiz olmayın lütfen, gerçekten zaman çok olgunlaştırıyor düşünceleri. Büyüdükçe her şey daha güzel olacak
Eki Görüntüle 2890764
Merhaba anlattıklarınıza benzer şekilde korkuları vardı küçükken.Ama bu anksiyeteden de olabiliyor.Ben uzman değilim.Size tavsiyem ancak bir uzmanla konuşmanız olur .Dilerim böyle bir durum yoktur.Allah şifa versin
Doktora gitmeye nasıl karar verdiniz?
Kızınız her konuyu mu takıyor?
Benim kızım sizinkinden küçük ama en ufak bir olayı çok fazla kafasına takiyor
Sürekli aklına getirip sorular soruyor özellikle yatmadan evvel
Mesela deli bir adam gördü bir iki ay evvel
Hala ondan korkuyor, gördüğümüz yoldan dahi gitmek istemiyor
Ya da bi adam bağırmış aaaaaa diye uzaktan bi yerden, neden bağırdı ki deli mi acaba ne oldu ki diye sürekli düşünüp durdu
Ben sakince telkin ediyorum sürekli ama o an için ikna olsa da sonra yine soruyor
Duygularını çok uçlarda yaşıyor şimdiden sanki..
Yazınızı okuyunca endişelenmeden edemedim
Benim kızım da okb olabilir mi acaba?
Bir anne olarak siz onu en dogru tedaviye ve bir hekime yonlendirmişsiniz .Kendinize böyle yüklenmeyin.Siz de cok endiselisiniz gerekirse siz de psikiyatristle bir görüşün.Okb ile insanlar hastalik oldugunu bile bilmeden yıllarca yasiyorlar.Siz ne güzel anlayip yolun basinda tedaviye baslatmışsiniz.Sakin olun beraber aktiviteler yapin.Okb sönebilen ve önü alinabilen bor rahatsizlik bildigim kadarıyla.Siz cok düşunceli bir annesiniz bence.Simdi de elele verin anlarınızı paylasin.Hislerinizi paylasin.Elini hic birakmayin.Bir evlada yapabilecegimiz de budur zaten.Yanında olmak.Yasadıgımız sürece.Antidepresanlarin sürekli kullanımı hayatını ne derece etkiler onu bilemiyorum.Ama doktorumuz ne derse onu dinleyeceğiz tabi.Kalici iyilik hali sürekli olan bir hastalık değil malesef.Bir anne olarak birşey yapamıyor olmak beni çok üzüyor
Ben bir dönem destek aldım .şuan yeniden almayı düşünüyorum.Yalnizlik duygum aslında akrabalik ilişkilerimizin de zayıf olmasından kaynaklanıyor.Esim çok iyidir ve hep destek bana,bize.kizimin da benim de gözümüzün içine bakar.Lakin erkekler her duyguyu bizler gibi yaşasamiyorSiz de destek alıyor musunuz
Bu annem babam hayatta değil vurgunuz hayatınızda hep var mı
Kızınız ya ben de anne babamı kaybedersem etkileşimine de girmiş olabilir mi
Yaşınız 30lara yakındır
Anne babanıza Allah rahmet eylesin de sürekli yalnızım annem babam vefat etti hisleriniz için bence siz de destek almalısınız
Konunuzda eşinizden hiç söz etmiyorsunuz mesala
O nasıl bakıyor kızınızın hastalığına, onun sizlerle ilişkisi nasıl
Yalnızlık duygunuzun temelinde eşinizle uzak olmanız yer alabilir mi
Ben bir dönem destek aldım .şuan yeniden almayı düşünüyorum.Yalnizlik duygum aslında akrabalik ilişkilerimizin de zayıf olmasından kaynaklanıyor.Esim çok iyidir ve hep destek bana,bize.kizimin da benim de gözümüzün içine bakar.Lakin erkekler her duyguyu bizler gibi yaşasamiyor
Şuan yazdığınız konuların hepsini bir uzmanla çalıştım.Sorun benim çocukluğumla alakalı.zor bir çocukluk geçirdim.Bu konuya da çalıştık tabi .Ama ara ara ataklar şeklinde geçmiş aklıma hala . Çalışıyorum terapi gibi bir işe sahibim.Cok çeşitli hobilere sahibim.Cok okur çok yazar çizerim.Fakat düşüncelere yüklenen duyguları tamamen çözmüş değilim.Bence bu bizim gibi her duyguyu yaşamıyor vs hisleriniz için acil destek gerekir
Ben ailecek bir değerlendirme öneririm
Dünyaya yalnız geldik yalnız gideceğiz akraba vs kim ki
Bu hisleriniz temelini bulunca kızınıza da daha faydalı olacağınıza inanıyorum
Ben kızınızın bu durumdan etkilenip ya ben kötü olur da anneme destek olamazsam gibi fikirlere de kapılabileceği düşündüm ( söylediklerim teknik değil sadece sohbet olarak anlayın, sizi üzmek vs istemem sadece destek ve yardımcı olmak istiyorum )
Biraz daha dirayetli olmalısınız yalnız vs değilsiniz eşiniz çocuğunuz var
Eğer çalışmıyorsanız kendinize mutlaka dışarıda kalabalık içeren bir meşgale bulun
Okul saatlerinde bir kursa gidin mesela ama devam zorunluluğu olsun, her seferinde gitmek zorunda kalın, kafanız dağılsın, odağınız o yaptığınız şey olsun
Allah razı olsun güzel dilekleriniz için çok teşekkür ederim, yine paylaşmak isterseniz dinlemeye hazırım, ne olursa olsun sormak istediğiniz şeyler olursada hep sorabilirsiniz, bende çabucak şifalar dilerim miniğe inşallah tamamen atlatır yavrumAklımdaki her soruya yanıt verdiniz.Allah ne muradıniz varsa versin.Size de kalıcı şifa dilerim bir daha uğramasın.Kimseye anlatmadım bende.Bu yüzden kendi kendime bir mücadele halindeyim.Zaten annem babam hayatta değiller.iyice kendimi yalnız hissettim.iyi ki yazmışım buraya.Butun arkadaşlara teşekkür ederim.Siz yasamissiniz beni ve evladımı çok iyi anlarsınız.Yarabbim kalıcı şifa nasip et hepimize.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?