kendi hikayemi anlatayım, o zaman bu "evlenemiyorum" takintinizin nerelere varabilecegini düşünün.
30 yaşıma geldiğimde çevremdeki tüm kız arkadaşlarım evlenmişti. bende "eyvah evlenmeliyim" duygusuyla aday aramaya başladım. 1-2 görüşmeden sonra devamı gelmeyen görüşmeden sonra, şu anda boşanmak üzere olduğum eşimle tanıştım. Daha 1 ay olmadan evlilik kararı almıştık. ayaklarım yerden kesilmişti, herşey mükemmeldi, tanıştıktan 1 yıl sonra evlendik. ilk 2 yil herşey süper gidiyordu, o kadar seviyorduk. ve bir gün suratımda tokadı, karnımda tekmesi patladı. ve özür bile dilemedi. derken 2. tokat olayı yaşandı. derken 3, 4 ve 5.tokatla beraber evi terkettim.
"evlenemiyorum" diye yakındigim o günlerime bakıyorum ve illa evlenicem diye kendime yaptıklarıma...
bence elinizi açıp "Allahım bana hayırlı kısmet nasip eyle" deyip bu takintinizdan tez zamanda kurtulun. Hayat bana bir konuda çok ısrarcı olmamam gerekliliğini bir güzel öğretti.
not: tanıştığım zamanda bile calismiyordu ve evliliğimi boyunca da ne iş aradı, ne çalıştı. evlilik takintimdan, çalışmıyor olmasını bile önemsemedim, en neticede evleniyordum ya, gerisi önemli değildi.