12 yillik evlilikten sonra bosanip baska bir sehirde oglumla duzenimi kurdum. Yeni yer, yeni is, hersey yeni. O mahkemenin belirledigi gunler oglumuzu gormeye geliyordu. Arada 3 saatlik yol var. Sadece cok gerekli oldugu durumlarda, cogunlukla da mesajla, iletisim kuruyorduk. Tam yeni hayatima alisip travmalarimdan kurtuldugumun farkina varip ozgurlugumun tadina cikaracakken aradan 3 yil gectikten sonra ailemi ozledim diye aradi. Sen bir duzen kurdun yeniden yuva oldun bense oylesine yasiyorum, evde tencere sesi bile yok dedi. Oglum da anne yeniden sofraya 3 kisi oturalim deyince biz gorusmeye basladik. Ucumuz kahvaltilara, sinemalara gittik, gezdik eglendik, oglumu gormeye geldiginde. 4 ay surdu tam. 4 ay sonra yapamiyorum dedi ve bitti. Bu sene ayrilali 9 sene olacak. Ikinci travmayi da atlatmistim. Belki de oyle zannediyordum bilmiyorum. Gecen sene temmuzda oglumla tatile gittiler. Bir kadin ve oglu da varmis onlarla. Dördü tatil yapmislar, sonra annesiyle tanistirmis. Evet bunda birsey yok, onun da bir hayati olmali, peki benim neden yuregim yandı duyunca? Takmamam lazimken. Icim cız etti. Yeniden başa döndüm. Gecmis, hersey birbirine karisti, ic muhasebemi icimde bitirmistim oysa, yeniden eskiye dondum. Bu normalmis sonradan ogrendim. Bu duyguyu ilk yasayan da ben degilmisim. Ben hissettiklerimi kimseye soyleyemedim. Diyecegim o ki hissettikleriniz normal. Ben de yasadim. Eski esim evlenmedi henuz. Bilmem evlenir mi ama beraber oldugu biri var, biliyorum. Evlenir mi bilmem, o kisimda degilim ben. Hayat devam ediyor, o bunu yapabildi. Bense ilk duydugumda soyle dusundum, ben sadece nefes almisim, yasamamisim. O zaman oyle dusunuyordum ama artik biliyorum: bu benim tercihim. Ben ozgurlugu seviyorum. Su an iyiyim, boyle yasamaktan memnunum. Ileride hayatimda biri olsun istermiyim bilmiyorum ama su an biraz kendimle yasamak istiyorum. Canım kendimi unutmustum cunku.