- 24 Temmuz 2010
- 870
- 86
- 73
Merhabalar arkadaşlar,
Geçmiş konularımdan birinde bahsetmiştim. Erkek arkadaşım bir Arap. Yaklaşık bir yıldır tanıyoruz birbirimizi. Birlikte birçok zorluğa göğüs gerdik birbirimizi tanıyacak fazlaca vakit geçirdik. Allah içime öyle bir güzel sevgi doldurdu ki ona karşı, eline çöp batsa canım yanar derler ya, onu yaşıyorum. Seviyorum, elhamdülillah seviliyorum da.
Benim sıkıntım evlilik...
Yaz geldi arkadaşlarım bir bir evleniyorlar. Zamanında bir erkek arkadaşım vardı 4 yıl çıkmıştık onunla olmayacağını anlayıp ayrıldım. O zamanlarda herkes bana bu yaz evlenirsin derken, şimdilerde ilk sen gidersin diyorduk en geride sen kaldın diye şaka yollu takılıyorlar. Annem eski erkek arkadaşımın evlendiğini öğrenmiş ve sürekli bana sen evlenemedin herkes evlendi. Niye ayrıldın filan diye baskı yapıyor. Onunla ilgili de bir başlık açmıştım okuyan bilir. Geçen hafta yanıma kalmaya geldi ve bu kez bombayı patlattı "Yaşın geçiyor!"...
O gece sabaha kadar ağladım evet yaşımın geçmediğini daha çok genç olduğumu biliyorum, ama canım yanıyor. Ben de istemez miyim o arkadaşlarım gibi mutlu mesut olmayı...
Bunların hepsini geçersek, ailem ile ilişkilerim son dönemlerde pek de iyi değil. Bambaşka bir şehirde tek başıma ayakta duruyorum, Rabbim yardım ediyor. Tüm bu olanların da etkisi var biliyorum ama ben de artık evlenmek ve güzel bir yuva kurmak istiyorum. Hayatımın bir amacı olsun istiyorum. Eşim çocuklarım olsun onlarla ilgileneyim istiyorum. Bu bana çok mu? Siz söyleyin kızlar?
Erkek arkadaşım, evlilik isteği olduğunu bir kaç kez dile getirdi ama hep laf arasında geçti. Ciddiye alsan olmaz, almasan olmaz.. Ben adım atmaya çalıştığımda, genelde geri çekildi. Ülkesinde şu anda, gitmeden bir kaç gün önce birisi bize siz ne tatlı bir çiftsiniz kaç yıllık evlisiniz diye sorunca, yakında o da olacak inşallah dedi kadına. Bunlar da bana ümit bağlatıyor haliyle.
Erkek arkadaşım 30 ben 24 yaşındayım. İkimizin de evlilik çağı ve ben onu gerçekten çok istiyorum hayatımda. Onun da isteği var ama belli ki çekinceleri de var.
Eğer evleneceğiz dersek, çok fazla uğraşmamız gerekecek. Benim ailem, onun ailesi.... İkna edilecek çok insan var. Belki bu çabadan korkuyordur...
Ben de korkuyorum ama o hadi derse sonuna kadar da savaşırım, seviyorum.
Bayramdan sonra ülkesinden dönecek ve ben bu isteğimi onunla paylaşmak istiyorum. Ama bir kız olarak böyle birşeyi dillendiren ilk kişi olmak çok mu kötü olur? Korkum bu.. Acaba bana olan bakışı değişir mi? Bakıyorum, Hz. Hatice validemiz de evlilik isteğini Efendimiz(sav)'e bir aracı yardımıyla kendisi iletmiş. Demek ki böyle de oluyormuş diyorum ama kafamda sürekli ya yanlış anlarsa, ya yanlışsa...Konuşmalı mıyım? Ya da nasıl konuşmalıyım? Asıl soru bu... Ya da herşeyi sineye çekip ondan mı beklemeliyim... Onu kaybetmek de istemiyorum ama böyle de mutsuzum artık. Kızlar bana yol yordam gösterin. Bu konuda oturup fikir alabileceğim kimsem yok sizlerden başka.
Bazen de şöyle düşünüyorum, şu an kendi ülkesinde ve bensizken bolca düşünmeye fırsatı var. Acaba konuyu şimdi açsam ölçse tartsa gelene kadar. Ya da yüzyüze konuşmak için beklemeli miyim?
Fikirlerinizi bekliyorum
Geçmiş konularımdan birinde bahsetmiştim. Erkek arkadaşım bir Arap. Yaklaşık bir yıldır tanıyoruz birbirimizi. Birlikte birçok zorluğa göğüs gerdik birbirimizi tanıyacak fazlaca vakit geçirdik. Allah içime öyle bir güzel sevgi doldurdu ki ona karşı, eline çöp batsa canım yanar derler ya, onu yaşıyorum. Seviyorum, elhamdülillah seviliyorum da.
Benim sıkıntım evlilik...
Yaz geldi arkadaşlarım bir bir evleniyorlar. Zamanında bir erkek arkadaşım vardı 4 yıl çıkmıştık onunla olmayacağını anlayıp ayrıldım. O zamanlarda herkes bana bu yaz evlenirsin derken, şimdilerde ilk sen gidersin diyorduk en geride sen kaldın diye şaka yollu takılıyorlar. Annem eski erkek arkadaşımın evlendiğini öğrenmiş ve sürekli bana sen evlenemedin herkes evlendi. Niye ayrıldın filan diye baskı yapıyor. Onunla ilgili de bir başlık açmıştım okuyan bilir. Geçen hafta yanıma kalmaya geldi ve bu kez bombayı patlattı "Yaşın geçiyor!"...
O gece sabaha kadar ağladım evet yaşımın geçmediğini daha çok genç olduğumu biliyorum, ama canım yanıyor. Ben de istemez miyim o arkadaşlarım gibi mutlu mesut olmayı...
Bunların hepsini geçersek, ailem ile ilişkilerim son dönemlerde pek de iyi değil. Bambaşka bir şehirde tek başıma ayakta duruyorum, Rabbim yardım ediyor. Tüm bu olanların da etkisi var biliyorum ama ben de artık evlenmek ve güzel bir yuva kurmak istiyorum. Hayatımın bir amacı olsun istiyorum. Eşim çocuklarım olsun onlarla ilgileneyim istiyorum. Bu bana çok mu? Siz söyleyin kızlar?
Erkek arkadaşım, evlilik isteği olduğunu bir kaç kez dile getirdi ama hep laf arasında geçti. Ciddiye alsan olmaz, almasan olmaz.. Ben adım atmaya çalıştığımda, genelde geri çekildi. Ülkesinde şu anda, gitmeden bir kaç gün önce birisi bize siz ne tatlı bir çiftsiniz kaç yıllık evlisiniz diye sorunca, yakında o da olacak inşallah dedi kadına. Bunlar da bana ümit bağlatıyor haliyle.
Erkek arkadaşım 30 ben 24 yaşındayım. İkimizin de evlilik çağı ve ben onu gerçekten çok istiyorum hayatımda. Onun da isteği var ama belli ki çekinceleri de var.
Eğer evleneceğiz dersek, çok fazla uğraşmamız gerekecek. Benim ailem, onun ailesi.... İkna edilecek çok insan var. Belki bu çabadan korkuyordur...
Ben de korkuyorum ama o hadi derse sonuna kadar da savaşırım, seviyorum.
Bayramdan sonra ülkesinden dönecek ve ben bu isteğimi onunla paylaşmak istiyorum. Ama bir kız olarak böyle birşeyi dillendiren ilk kişi olmak çok mu kötü olur? Korkum bu.. Acaba bana olan bakışı değişir mi? Bakıyorum, Hz. Hatice validemiz de evlilik isteğini Efendimiz(sav)'e bir aracı yardımıyla kendisi iletmiş. Demek ki böyle de oluyormuş diyorum ama kafamda sürekli ya yanlış anlarsa, ya yanlışsa...Konuşmalı mıyım? Ya da nasıl konuşmalıyım? Asıl soru bu... Ya da herşeyi sineye çekip ondan mı beklemeliyim... Onu kaybetmek de istemiyorum ama böyle de mutsuzum artık. Kızlar bana yol yordam gösterin. Bu konuda oturup fikir alabileceğim kimsem yok sizlerden başka.
Bazen de şöyle düşünüyorum, şu an kendi ülkesinde ve bensizken bolca düşünmeye fırsatı var. Acaba konuyu şimdi açsam ölçse tartsa gelene kadar. Ya da yüzyüze konuşmak için beklemeli miyim?
Fikirlerinizi bekliyorum