Hazırız zannediyordum.

Menekse bahcesi .!.:

Eğer evde öfkeli , şiddet yanlısı bir babayla büyüdüyseniz.Kendi yuvanızda baba sizsiniz.Öfkeli ve kontrolsüz.Eşinizin anneniz gibi susmasını bekliyorsunuz ama işin sonunda üzülen siz olacaksınız....

Genişletmek için tıkla...

whitesneaker .!.:

Herkese iyi geceler diliyorum öncelikle. Kısa tutacağım ve sadece dertleşmek için konu açıyorum. Ben 2,5 yıldır evliyim. Eşimle uzuuun bir sevgililik dönemimiz oldu. Ve çok severek evlendik. Maddi birkaç problemimiz var ama hallediyoruz. Evimiz arabamız var. Kenarda 500 bin gibi bir paramız da var. Çalışıyoruz. Artık seneye falan hamilelik olur diye düşünüyorduk. Bebek fikrine çok uzak değilim ama anne olmak yetememe düşüncesi ve mutsuz bir çocuk olmasından korkuyordum bu nedenle çekincelerim vardı. Kendim gibi bir çocuk olmasın sağlıklı bir ortamda büyüsün istiyorum.
Eşim de çok iyidir aslında. Ev ile ilgili sorumluluğu paylaşıyoruz. Birbirimize temizlik konusunda destek oluyoruz. İdeal bir eş.
Tabi bizim de arasıra çoğunlukla benim bazı şeyleri büyütmemden kaynaklanan tartışmalarımız oluyor. Ama uzun süren küslüğümüz hiç olmadı.
Gelelim geçen güne. Basit bir konuyu uzattım, hatalıyım kabul ediyorum. Sonra karşılıklı tartışmaya döndü ve ben odadan çıktım. Ama sesimizi yükselttik birbirimize karşı. Odadan çıktım eşim öfkeyle odadan bağırdı A.. K.. gibi bir küfür etti ve çıkıp terlikleri tekmeledi. Küfür bana edilmiş değildi yani öyle olduğunu düşünüyorum çünkü bana karşı hiç bir hakarete varan kelimesi olmadı şimdiye dek. Ama benim O an beynimde bir şimşek çaktı. Ben tam olarak böyle bir evde büyüdüm. Ve demek ki bizim evliliğimiz henüz hiç hazır değil dedim. Çok üzüldüm halimize. Sonrasında barıştık. Bir kaç gün sonra bir daha o hale gelmemek için çok çabalayacağım dedi. Özür diledi. Ben de fazla uzattığımı söyledim özür diledim.
Ortada bir sorun var o da bizim birşeyleri yönetememiş olmamız. Ben çocuğumun böyle şeylere maruz kalmasını asla istemiyorum. Çünkü biliyorum ki o ortamda büyüyen bir çocuğun hissettiklerini.
O günden beri çocuk fikrini rafa kaldırdım. Ama hep üst üste denk gelmeler oldu aile arkadaş ortamında. Sohbetlere sessiz kaldım ve geçirdim.
Sizce bu konuyu eşimle açık açık konuşmalı mıyım yoksa 5 senede 1 kez olmuş abartma mı diyorsunuz ?
Bu arada o tartışmada eşim evet sen bu 5 senede sakinleştin çok değiştin olumlu anlamda ama beni de olumsuz olarak değiştirdi dedi. Buna da çok üzüldüm. Demek ki zannettiğim kadar iyi gelememişim dedim.

Genişletmek için tıkla...