Merhaba,
Evlenmeme sayılı günler kaldı. Bir evin tek kızıyım. Haliyle evden kısa bir süre sonra ayrılacak olmam bende ve ailemde derin bir üzüntü yaratıyor. Neyse ki evlendikten sonra oturacağım ev aileme 30 dk yürüyüş mesafesinde. Ancak böyle bile olsa, insan ister istemez hüzün duyuyor.
Ayrıca annemle ve babamla arkadaş gibiyizdir. Birbirimizin dert ortağı, can yoldaşı olduk hep bugüne kadar. Annem mantığı daha önde gelen bir insan olarak durumu çok abartmasa da, babam duygularını bastıramıyor ve içten içe bu duruma içerliyor, "ben şimdi kiminle takılıcam" deyip üzülüyor. Bu duygusallığının bir diğer yansıması da kırıcı davranması oluyor son zamanlarda. Müstakbel eşim soğuk biri bizim ailemize oranla. Ama insanları olduğu gibi kabul etmek lazım. Ben onun bu durumuna biraz alıştım ama ailem onu garipsiyor. Özellikle babam çocuğa bir türlü ısınamadı. Bazen bana "bilmiyorum ama ben bu evliliğin uzun ömürlü olacağını sanmıyorum" bile diyor. Geçen gün düğün alışverişinde hislerine hakim olamayıp müstakbel eşime bağırdı ve istemeden gerginlik yaşadık.
Bense her türlü şeyin telaşı ve stresi içindeyim. Bu stres yetmezmiş gibi, bir de ailemden ayrı eve çıkacak olmanın, belki onları her gün göremeyecek olmanın üzüntüsünü duyuyorum. Annemle babamdan uzaklaşmak asla istemiyorum, ben gidince yalnız kalacaklar zira. Ama evlilik ister istemez bizi birbirimizden biraz da olsa uzaklaştıracak, biliyorum. Ben eşim ve ailem arasındaki dengeyi nasıl sağlayabilirim? Evli hanımlar, ailenizi ne sıklıkla görebiliyorsunuz? Lütfen bana yardım edin, öneride bulunun...
yok artık koca insanlar
