Aslında kendimi bildim bileli evliliğe merakım yoktu, hala daha sevgili edinme konusunda ne kadar istekliysem,evlilige götürme konusunda o kadar korkagim.
23 yaşındayken nisan attım ve çevremdeki herkes ona geri döneyim diye "yüzük atarsan bir daha evlenemezsin aptallık etme" diye bana baskı yapmaya başladı. İnadına dönmedim. Öfkesini kontrol edemiyordu ve beni çok kırıyordu, artık onunla evlenmek istemiyordum.
Evlenemezsin diyenleri utandırmak için evlenmeye çalışma cabam da olmadı. Evliliğin ne kadar ciddi olduğunu ve hayatımı etkileyeceğini biliyordum. Ben cabalamayinca hayatıma giren kimse de olmadı. Yeni mezundum ve issizdim, evden çıkamıyordum neredeyse. Dolayısıyla da yeni kişilerle tanisamiyordum ve sevgilim de olmadı. Son birkaç yıldır bunu iyice kafaya takmaya başladım "acaba haklilar miydi" demeye başladım. 30 yaşındayım. Son 4 yılda iki büyük aşk acısı yaşadım. İkisi de beni çok severek peşimden koşup ikna etti ve sonra terkedip gittiler. Bunun dışında yaklaşmaya çalışan çok kişi oldu ama hep korkup kaçtım.
Evlilikten korkuyorum, aldatilmaktan, anlasamayip bosanmaktan, sevgimin bitmesinden ya da karışımdaki kişinin sevgisinin bitmesinden korkuyorum.
Etrafimdaki herkes evlendi, otuzuma geldiğim halde hala evlenmediğim için kendimi basarisisz hissetmeye başladım. Erkekleri elimde tutamıyorum, bir ilişki yurutemiyorum. Gerçekten artık bir yuva kurmak, anne olmak istiyorum. Ama kimse benimle evlenmek istemiyormus gibi geliyor. Gönül eğlendirme derdinde tüm erkekler sanki. Yaşımdan dolayı mı acaba? Gittikçe umutsuzlasiyorum. Yenik ve mutsuz hissediyorum.
umarım sen benim yaşıma gelince aynı umutsuz dusuncede olmazsın, hayat arkadaşını bulmuş olursun.
Tüh .Biraz ümitliydim.Ya zaten ben hobi olsun diye gidecektim
Ama ne vardı bir iki yakışıklı olaydı
