Evlenmeyin

Bu sözü dinleyen nadir insanlardanım sanırım 37 oldum evlenmedim çokta mutluyum.
Malesef şu zamanın erkekleri sömürücü,gençliğini,bedeninizi,paranızı, duygularınızı,sinirlerinizi ve dahası sömüren yaratıklar gibiler.
Onun borcunu kapatmak için 2 yıl daha sabrediyorsanız evliliğinizdeki yanlıştan daha büyük yanlış olur bu.
Zararın neresinden dönülürse kardır, dünya hayalimizdeki ve planlarımızdaki kadar uzun değil. Kimse için kendimizi bir saniye daha üzmeye değmez.

Çok güzel tespitleriniz gerçekten.Onun borcunu kapatmak için değil bebeğe bakacak kimse yok 6 aylık daha.Kreş yaşına gelmesi lazım.
 
ayrıca erkeklerin çoğu ev işlerini kadına bırakıyor birde evlilikten hemen sonra doğum olıyorsa ev işine alışmadan kadının üstüne kalıyor bence en az 3 yıl sonra bebek olmalı erkeği ev işine alıştırmak için
 
Hepimiz hayatlarımızda yanlış seçimler yapabiliriz, kendiniz söylediniz "birazda ailemden kaçmak için evlendim diye".

Bana göre asıl sorun burda, yağmurdan kaçarken doluya tutulmak lafı özetliyor. Yaşadıklarınız kolay değil fakar bunu da evlenmeyin diye lanse etmek bana göre yanlış.

Evet birşeyden kaçmak içinse EVLENMEYIN, sevdiğiniz için EVLENIN.

Evlilik illaki bekar hayatından farklı, ama evli biri olarak bekar hayatımı çokta özlemiyorum. Yine çalışıyorum, yini yiyip içip geziyorum eşimle ya da arkadaşlarımla, evet temizlik isteyen bir evim var ama iki kişi çabucak bitiriyoruz.

En önemlisi de artık sıkıntım olduğunda başımı omzuna yaslayabileceğim biri var, öncesinde kendimi odama kapatır yalniz başıma ağlardım..

Sizin gibi yazan bikaç kişi daha var.Ama inanın o kadar azınlıksınız ki.Hayatı gerçek anlamıyla paylaşabilen, evlilikte o uyumu ve hayat arkadaşlığını becerebilen, sorumluluğunu bilen, saygısını sevgisini kaybetmeyen çift çok çok az.Etrafımda evli ve mutlu nerdeyse kimse yok diyebilirim.En mutlu görünenlerle bile iki oturup muhabbet etti mi herkes mutsuz çıkıyor.

Sizin adınıza sevindim gerçekten, kıymetini bilin.
 
ayrıca erkeklerin çoğu ev işlerini kadına bırakıyor birde evlilikten hemen sonra doğum olıyorsa ev işine alışmadan kadının üstüne kalıyor bence en az 3 yıl sonra bebek olmalı erkeği ev işine alıştırmak için

Ben 4 yıl sonra doğum yaptım :) erkeklere sorsan onların görevi olan herhangi bişey yok zaten.Hep bize yardım ediyolar.Çünkü onların yaşadığı yeri temizlemek bizim görevimiz.Yani adamın içinde yoksa sonradan olmuyor.
 
yetiştirme tarzı ve karekter ev işini yapmama sebep
yani sürpriz yumurta gibiler
birde adamın parası ve işi yoksa benim böyle bir adama tahammülüm olmazdı saborlı olun bakalım belki kendisini düzeltir ama onu kenara çekip duygularınızdan söz edin
 
Bende çalışıyorum yeni Doğum yaptım. Bebek dolayısıyla çok uykusuz kaldığım günlerde acaba evlenmek için acele mi ettim deyip bekarlığımı özlediğim günler oldu. Bence bebek olduktan sonra bekarlıktaki o rahat kafamıza estiği zaman istediğimizi yaptığımız günleri özlüyoruz.. ama herşeyin bi güzelliği var. Siz bebeğinize onun büyümesine odaklanın
 
O kadar doldum ki biraz içimi dökmek istiyorum...

Az önce instagramda bekar arkadaşlarımdan birinin spor yaptıktan sonra içtiği kahveyle olan fotoğrafını görmemle birlikte yaşlar boşaldı gözümden...Bi anda sinirlerim boşaldı sanırım.

Düşünüyorum da bekarken ne mutluymuşum.Yemeğimi yiyip odama çekilmek, canım istediğinde çıkıp gezmek, faturaları düşünmeden yaşamak, para derdi olmadan, eş, çocuk, akşam ne pişirsem, şu gün temizlik vakti vs gibi düşünceler olmadan ne kadar mutluymuşum.Evlenmek sadece daha çok sorumluluk ve doğal olarak mutsuzluk getirdi.Ne acelem vardı da evlendim üstüne bi de çocuk yaptım.

Bebeğimin doğmasıyla birlikte eşimle aramızdaki tüm ipler koptu...Hiçbi şekilde sorumluluk almayan, devamlı zorlamak gereken, bişeyi zorla yapsa da binbir laf eden kronik mutsuz bi insan...Sürekli yesin içsin yatsın, vizyonsuz, amaçsız günü kurtaran bomboş bi adam.

Evlilikte anladım ki insan anlatmaktan çok anlaşılmak istiyormuş.Zaten anlatma işi rutine dönünce birbirinin başını yiyen iki insandan başka bişey kalmıyo geriye.Karşınızda sizi anlayan,zor zamanınızı gören ve siz istemeden destek olan biri yoksa hiçbi zaman aile olamıyomuşsunuz.Biz de aile olamadık maalesef.

Ve anladım ki siz sorumluluk aldıkça yaptığınız tüm fedakarlıklar göreviniz sanılıyormuş ve nankör insan asla değişmiyormuş...Ve içinizde bi kere bişeyler bitti mi o ev artık size zindan oluyomuş...

Allah aşkına bi insanın yaşadığı yeri temizlemesi bi insana yardım etmek olarak görülebilir mi? Ev işleri benim görevim, bebek bakmak benim görevim, para getirmek benim görevim, MTV ödeme zamanını bilip onu bile halletmek benim görevim.Ben ne ara bu kadar eşek oldum indiremiyorum sırtımdan.


Bu kadar mutsuzsan boşan diyebilirsiniz.Maalesef boşanamam çünkü hayat boyu bana destek olan bi ailem olmadı, zaten biraz da onlardan kurtulmak için evlenmiştim.En az 2-3 sene daha bu cehennemdeyim...Ama artık taşıyamıyorum onca yükü.Eve gelip ben bugün yoruldum diyip eşek ölüsü gibi uyuyor.Çalıştığının yarısı da maaşındaki hacize gidiyor.Geri kalan para kendini geçindirmeye bile yetmez.Böyle bi adama sevgi saygı duyulur mu? Eve bunun yerine kedi köpek alsam en azından bana yük olmazdı.

Çok yorgunum, her gece kabuslar görüyorum psikiyatriye gitsem yardımı olur mu bilmiyorum ama son çarem o kaldı...
Yemin ediyorum harfi harfine katılıyorum bence çok iyi bi koca deyilse evlenmek sadece aptallık oluyo kadinlar icin sürekli sizin laflarinizi sorguladım ve bitirdim bir daha da asla amaaa asla evlenmeem iğrenç bişey evlilik yaa buyukler hic bosa dememis bekarlık sultanlık diye bekarken insan hep mutlu olmaktan mutsuz olmak isteyip ergen triplerine giriyomus meğer walla taas gibi de hayatım varmiiis hödügün birine kendimi kaptırıp gitmisim:KK11:
 
Konunu okuyunca üzüldüm
Daha geçen bir arkadaşımla konuştuk onunda çocuğu 5 aylık eşiyle arası kötüye gidiyor sorumluluk almamasından şikayetçi
Eşimle 8 yıldır birlikteyiz bebegım 4 aylık 8 yılda etmediğimiz kavgayı 4 ayda ettik sanırım evlilik değilde çocuk öldüruyor aşkı.
 
Lohusa depresyonu değil çünkü bebeğimle hiçbi sorunum yok.Ona çok kolay alıştım ve çok sevdim.Sadece hayatı paylaşamamak benimki.Yüküm ağır geliyor.Bebekten sonra eve kadın almaya ayıracak para kalmadı maalesef. Evet bebek çok şeyi değiştiriyor, size de kolaylıklar dilerim.
Allah yardımcınız olsun inşallah
 
O kadar doldum ki biraz içimi dökmek istiyorum...

Az önce instagramda bekar arkadaşlarımdan birinin spor yaptıktan sonra içtiği kahveyle olan fotoğrafını görmemle birlikte yaşlar boşaldı gözümden...Bi anda sinirlerim boşaldı sanırım.

Düşünüyorum da bekarken ne mutluymuşum.Yemeğimi yiyip odama çekilmek, canım istediğinde çıkıp gezmek, faturaları düşünmeden yaşamak, para derdi olmadan, eş, çocuk, akşam ne pişirsem, şu gün temizlik vakti vs gibi düşünceler olmadan ne kadar mutluymuşum.Evlenmek sadece daha çok sorumluluk ve doğal olarak mutsuzluk getirdi.Ne acelem vardı da evlendim üstüne bi de çocuk yaptım.

Bebeğimin doğmasıyla birlikte eşimle aramızdaki tüm ipler koptu...Hiçbi şekilde sorumluluk almayan, devamlı zorlamak gereken, bişeyi zorla yapsa da binbir laf eden kronik mutsuz bi insan...Sürekli yesin içsin yatsın, vizyonsuz, amaçsız günü kurtaran bomboş bi adam.

Evlilikte anladım ki insan anlatmaktan çok anlaşılmak istiyormuş.Zaten anlatma işi rutine dönünce birbirinin başını yiyen iki insandan başka bişey kalmıyo geriye.Karşınızda sizi anlayan,zor zamanınızı gören ve siz istemeden destek olan biri yoksa hiçbi zaman aile olamıyomuşsunuz.Biz de aile olamadık maalesef.

Ve anladım ki siz sorumluluk aldıkça yaptığınız tüm fedakarlıklar göreviniz sanılıyormuş ve nankör insan asla değişmiyormuş...Ve içinizde bi kere bişeyler bitti mi o ev artık size zindan oluyomuş...

Allah aşkına bi insanın yaşadığı yeri temizlemesi bi insana yardım etmek olarak görülebilir mi? Ev işleri benim görevim, bebek bakmak benim görevim, para getirmek benim görevim, MTV ödeme zamanını bilip onu bile halletmek benim görevim.Ben ne ara bu kadar eşek oldum indiremiyorum sırtımdan.


Bu kadar mutsuzsan boşan diyebilirsiniz.Maalesef boşanamam çünkü hayat boyu bana destek olan bi ailem olmadı, zaten biraz da onlardan kurtulmak için evlenmiştim.En az 2-3 sene daha bu cehennemdeyim...Ama artık taşıyamıyorum onca yükü.Eve gelip ben bugün yoruldum diyip eşek ölüsü gibi uyuyor.Çalıştığının yarısı da maaşındaki hacize gidiyor.Geri kalan para kendini geçindirmeye bile yetmez.Böyle bi adama sevgi saygı duyulur mu? Eve bunun yerine kedi köpek alsam en azından bana yük olmazdı.

Çok yorgunum, her gece kabuslar görüyorum psikiyatriye gitsem yardımı olur mu bilmiyorum ama son çarem o kaldı...
Yazacak birsey bulamadim gercekten cok dogru yazmissiniz.. bunu alip esinize postalayasim geldi. :/
Vurdumduymaz ol diycem de olunmuyor iste ben de beceremiyorumm ..
 
Sizin gibi yazan bikaç kişi daha var.Ama inanın o kadar azınlıksınız ki.Hayatı gerçek anlamıyla paylaşabilen, evlilikte o uyumu ve hayat arkadaşlığını becerebilen, sorumluluğunu bilen, saygısını sevgisini kaybetmeyen çift çok çok az.Etrafımda evli ve mutlu nerdeyse kimse yok diyebilirim.En mutlu görünenlerle bile iki oturup muhabbet etti mi herkes mutsuz çıkıyor.

Sizin adınıza sevindim gerçekten, kıymetini bilin.


Beni mutsuz eden şeyler yok mu zanneditorsunuz yok diyene zaten inanmam evlilik tabiki de tozpembe değil. En dibe düştüğüm zamanlar da var mutluluktan öldüğüm zamanlar da. Elimdekilerle mutlu olmayı öğrendim diyebilirim.

En basitinden şuan sırtımızda 2 kredi var, düğünümüzü krediyle yaptik, ev aldık kimsenin tek kuruşluk katkısı olmadan dişimizle tırnağımızla kazıya kazıya. Eşimin çok istemesine rağmen bebek planımızı erteleyip duruyoruz bu yüzden.

Düşünmüyorum, çünkü bugün hava çoook güzel bir an önce ev temizliğimizi yapıp dişarı çikacağız :KK22:
 
Konunu okuyunca üzüldüm
Daha geçen bir arkadaşımla konuştuk onunda çocuğu 5 aylık eşiyle arası kötüye gidiyor sorumluluk almamasından şikayetçi
Eşimle 8 yıldır birlikteyiz bebegım 4 aylık 8 yılda etmediğimiz kavgayı 4 ayda ettik sanırım evlilik değilde çocuk öldüruyor aşkı.
bende ergenlikte çok çektim
Kızımdan
 
Bu arada sunu da demeden gecmeyim evet bebek sonrasi cok buyuk bir imtihan oluyor. Ben de kac tane konu actim esimle ilgili buraya kimbilir .. hep kavga anlasilmamak orselenmek onemsenmemek.. bebege bile sinir olabliyor adam . Ama tum gun bakan ben biraz sinirlenip of pof desem cocuga hemen panter kesiliyor. Ben babalara hic bi hak gormuyorum . Sinirlenebilitesi olan biraz payi olan bebege of diycek kisi annedir onun hakkidir bence.. ki bebegime de anlayisliyimdir bazn kendine zarar verdgnde bagirabiliyorum.. cok yaramaz bi kizim var.. Tum zamanlarim bebegimin. Esimle bi ozel an ozel iliskim de kalmadi acikcasi icimden de gelmiyor . Yorgunluktan bayilip gidiveriyorum. Bizim de evliligimiz going to bad.. :/
 
kollektif bilinç ''üremeliyim''
bu uğurda yapılanlar; beğenilmeye çalışmak için onca zaman-para ile güzellik yatırımları,
sosyal medyada çok güzelim-sosyalim-harikayım, beni alan yaşadı mesajı vermek için yapılan kendini gösterme çabaları,
erkeklerin tüm o abazanlıkları,
yeni evlileri kocişkolu über mutlu görünen hayatları,
oh kocayı kaptım sevinçleri,
bazen verilen onca tavize mutsuzluğa rağmen görmezden gelip, esasen kendinin ne istediğini yok sayarak yaşamak,

hepsi ama hepsinin tek bir amacı var genlerini gelecek kuşaklara aktarmak.
bu kadar hepsi bu.
 
O kadar doldum ki biraz içimi dökmek istiyorum...

Az önce instagramda bekar arkadaşlarımdan birinin spor yaptıktan sonra içtiği kahveyle olan fotoğrafını görmemle birlikte yaşlar boşaldı gözümden...Bi anda sinirlerim boşaldı sanırım.

Düşünüyorum da bekarken ne mutluymuşum.Yemeğimi yiyip odama çekilmek, canım istediğinde çıkıp gezmek, faturaları düşünmeden yaşamak, para derdi olmadan, eş, çocuk, akşam ne pişirsem, şu gün temizlik vakti vs gibi düşünceler olmadan ne kadar mutluymuşum.Evlenmek sadece daha çok sorumluluk ve doğal olarak mutsuzluk getirdi.Ne acelem vardı da evlendim üstüne bi de çocuk yaptım.

Bebeğimin doğmasıyla birlikte eşimle aramızdaki tüm ipler koptu...Hiçbi şekilde sorumluluk almayan, devamlı zorlamak gereken, bişeyi zorla yapsa da binbir laf eden kronik mutsuz bi insan...Sürekli yesin içsin yatsın, vizyonsuz, amaçsız günü kurtaran bomboş bi adam.

Evlilikte anladım ki insan anlatmaktan çok anlaşılmak istiyormuş.Zaten anlatma işi rutine dönünce birbirinin başını yiyen iki insandan başka bişey kalmıyo geriye.Karşınızda sizi anlayan,zor zamanınızı gören ve siz istemeden destek olan biri yoksa hiçbi zaman aile olamıyomuşsunuz.Biz de aile olamadık maalesef.

Ve anladım ki siz sorumluluk aldıkça yaptığınız tüm fedakarlıklar göreviniz sanılıyormuş ve nankör insan asla değişmiyormuş...Ve içinizde bi kere bişeyler bitti mi o ev artık size zindan oluyomuş...

Allah aşkına bi insanın yaşadığı yeri temizlemesi bi insana yardım etmek olarak görülebilir mi? Ev işleri benim görevim, bebek bakmak benim görevim, para getirmek benim görevim, MTV ödeme zamanını bilip onu bile halletmek benim görevim.Ben ne ara bu kadar eşek oldum indiremiyorum sırtımdan.


Bu kadar mutsuzsan boşan diyebilirsiniz.Maalesef boşanamam çünkü hayat boyu bana destek olan bi ailem olmadı, zaten biraz da onlardan kurtulmak için evlenmiştim.En az 2-3 sene daha bu cehennemdeyim...Ama artık taşıyamıyorum onca yükü.Eve gelip ben bugün yoruldum diyip eşek ölüsü gibi uyuyor.Çalıştığının yarısı da maaşındaki hacize gidiyor.Geri kalan para kendini geçindirmeye bile yetmez.Böyle bi adama sevgi saygı duyulur mu? Eve bunun yerine kedi köpek alsam en azından bana yük olmazdı.

Çok yorgunum, her gece kabuslar görüyorum psikiyatriye gitsem yardımı olur mu bilmiyorum ama son çarem o kaldı...

Bebeğin ne kadarlık ? Evlenince evet sorumluluk fazla .... Bence burada bir çok kadının sesi , düşünceleri oldun . Maalesef erkekler (bir Çoğu) sorumsuz . Belki de biz kadınlar böyle sorumsuz yaptık onları . Her bir işin sorumluluğunu alınca , onların yüklerini hafiflettik . Onu bırak kendi halinde sen çık evladınla dışarıya gezin dolaşın . Aktiviteler yapın . Evlendin diye hayat bitmiş değil . Sağlığın varsa mutlu olmaya bak .
 
kollektif bilinç ''üremeliyim''
bu uğurda yapılanlar; beğenilmeye çalışmak için onca zaman-para ile güzellik yatırımları,
sosyal medyada çok güzelim-sosyalim-harikayım, beni alan yaşadı mesajı vermek için yapılan kendini gösterme çabaları,
erkeklerin tüm o abazanlıkları,
yeni evlileri kocişkolu über mutlu görünen hayatları,
oh kocayı kaptım sevinçleri,
bazen verilen onca tavize mutsuzluğa rağmen görmezden gelip, esasen kendinin ne istediğini yok sayarak yaşamak,

hepsi ama hepsinin tek bir amacı var genlerini gelecek kuşaklara aktarmak.
bu kadar hepsi bu.

Can-ı gönülden katılıyorum yazdıklarınıza... Ve işte tam da bu nedenle yapılan çocuklar, evlilikler o yüzden bu kadar yük oluyor insana... çünkü bunları yapınca öyle bir değişecek hayat, öyle bir beğeni yaşayacağız sanıyoruz ki... öyle olmayınca da tepeden düşmüş gibi oluyoruz... oysa ki hayat bir mücadele, bir sınav... konu sahibine de empati duyuyorum, eğer mutsuzsa gerçekten haklı dökülmekte... muhtemelen birikme oldu ama sosyal medyadaki bir fotoğrafın tetiklemesi ile de yapmayın bunu... o kadar yalan ki orası... emin olun o arkadaşınız da bir yuvası yok diye akşam oldu mu hüzünleniyordur... ya da başka dertleri, çelişkileri vardır... kimsenin hayatı öyle güllük gülüstanlık değil... bir de şunu soralım kendimize, hayatımızdaki "şeyler" sebebi ile vazgeçtiklerimiz "gerçekten" ne kadar önemli ki? Bir kahve, bir şarap, spora gitmek... eee? Bunlar elbette ki hoş şeyler ama gerçekten önemli mi? İnsanın doğasında böyle bir ihtiyaç gerçekten var mı? Kediler kuru mama yiyor mesela, seviyorlar da... ama kapitalist düzen onu öyle paketlemese, kedilerin kuru mama yeme içgüdüsü var mı gerçekten?? Konuya bir de buradan bakmalı aslında....
 
Ben boşanma davası açan biri olarak her evliliğin her kadının ya da her erkegin farklı olduğunu önemli olanın vicdan ve yetiştirme tarzı ile aile kavramı olduğunu düşünüyorum.
Bir erkek yada kadının amacı üremek ve cinsellikse evlilikte ya da bencilce çıkara dayalı bir ilişki ise bitmeye mahkum en son bir arkadaş 50 60 yıl sonrasında boşanıyor anlattığında aile olamadığını ve kendisinin bu ilişkiyi götürdüğünü itiraf ediyor. Sonuçta o bey amcamız 50 yılın sonunda boşanma davası açıyor yıllardır ayni evde senin paran benim param kavgası yada kendi çocuklarına verdiği parayı kıskanan adamla yaşamış.
Bazı kadınlar kendim de dahil at gözlüğü takip kendimizi kandırmak kolay geliyor.
Ama işin özü insanin kendisiyle mutlu olması bu yüzden kendinizden vazgecmeyin sizi mutlu eden şeyleri yapın deprosyandan yavaş yavaş çıkacaksınız.
Belki siz şuan farklı degerlendiriyorsunuz 5 ay sonra farklı olacak fikirleriniz bebisinize ve kendinize iyi bakın...
 
Back
X