ben değil de eşim beni ilk gördüğünde kafaya koymuş ben bunla evlenicem diye
o zaman ben izmir'de üniversitede öğrenciyim kendi ist.da hem okuyor hem çalışıyor ailesi de ist.da. tüm hayatı ist. yani.
çalıştığı şirketin de izmir'de şubesi var. bana dedi ki "ben şirketle konuşim okulu da ya dondururum ya bırakırım izmir'e gelim istersen evlenelim, erken dersen de evlenmeyelim ama beraber yaşayalım". o zamanlar 23 yaşındayım adamla 3 aydır çıkıyoz ki daha ikinci görüşmemiz. "manyak mısın!!" diye bağırdığımı hatırlıyorum, "ne evlenmesi ne beraber yaşaması, ben daha 23 yaşındayım okul bitince adana'ya döncem zaten hiç benim için hayatını alt üst etme yarın bi gün ayrılırız vebalini alamam senin." demiştim. gidip ağlamıştı gizlice banyoda kıyamam
sonra geldi "tamam dediğin gibi olsun ama biz evlenecez göreceksin." demişti. 5 sene geçti üstünden evlendik nitekim :))
kısacası ben ilk görüşte aşık falan olmadım çünkü çok kötü bi ilişki yaşamıştım öncesinde ve hayatımda değer vereceğim biri olsun istemiyordum sadece takılıyordum eşimle tanışmadan önce. sevgili olmak yok ama hafta sonu dışarı çıkma ne bileyim konsere gitme yanımda birileri olsun gezeyim hesabıydı. çok canım yanmıştı bağlanmak istemiyordum ve birinin beni gerçekten seveceğine ihtimal vermiyordum tüm erkeklerin kötü niyetli olduğunu düşünüyordum. bencil olduklarını değer vermeyeceklerini vs.
ama işte eşimi böyle yavaş yavaş sevdim ben, iyi niyetini sevgisini kalbini görüp tanıdıkça bağlandım ki çok da yakışıklıdır eşim ama ilk görüşte öyle bambam bi kalp çarpıntım olmadı geçmişte yaşadıklarımdan ve o dönemki psikolojimden dolayı.
şimdiyi sorarsan onsuz yaşayamam gibi geliyor artık, rabbim de ayırmasın. hayatım her şeyim o oldu yıllar içinde. hele ki evlendikten sonra geçen şu bi seneye yakın süreçte daha da bağlandık birbirimize.
demem o ki görür görmez vurulsan da vurulmasan da bir erkeğin niyeti iyiyse ona şans ver. belki de seni dünyanın en mutlu kadını yapacak adamdır karşındaki. sen sen onu tanımadan bunu asla bilemezsin