Yaşadıklarımdan büyük bir ders aldım artık. Sosyal medyadan kimseyle tanışmayacağım. Eski sevgilimin de buluşma tekliflerini ( ona göre “bedava ve kolay ilişki” olan o teklifleri ) kesin olarak reddedeceğim.Benimle birlikte olurken vicdanım rahatsız olmasına rağmen beni yatıştırmaya çalışıyordu.“Nasılsa evleneceğim seninle, korkma… Biz katil değiliz, hırsız değiliz; sadece birbirimizin oluyoruz.” gibi bir sürü söz söyleyip beni ikna etmeye uğraşırdı.O dönem gözüm hiçbir şeyi görmüyordu; kendi mutluluğumdan çok onun mutlu olmasını düşünüyordum.Ama sevilmediğimi hep hissettim.“Seni seviyorum” dese bile bunu içten söylemediğini anlayabiliyordum.Sadece gerçek olduğuna inanmak istedim.Burada yazılanları okuyunca aklım başıma geldi.Ona karşı içimde nefret oluştu. Artık “Benden uzak olsun da ne olursa olsun” diye düşünüyorum.Önceden her anım onunla geçsin, bana aşık olsun diye beklerken şimdi böyle beş para etmez, narsist ve kendinden başka kimseyi sevemeyecek birinin gözümde zerre değeri kalmadı.Bunu anlamak gerçekten zor oldu, çok zamanımı aldı.Ona bir şekilde takıntı yapmıştım; “O olmazsa kimse olmaz, bir daha kimseye karşı bir şey hissedemem” diye düşünüyordum.Sanki dünyadaki tek erkek oydu benim için.Şimdi ise bütün bunlardan nefret ediyorum.Adam beni uzaklaştirması gerekirken takıntımdan bile faydalandı.Artık kimseyle muhatap olmayıp dersime, işime gücüme bakacağım. Hayat boyu yalnız yaşasam bile o adamın yedeği, ikinci seçeneği asla olmayacağım.