evlilik sayesinde bir mutluluk bir son ,bir varış değildir..
insan önce kendi mutlu olmayı bilmeli,kendine yetebilmeyi..
kendini sürekli mutsuz eden bir insan ne sevdiğiyle mutlu olur
ne de evlenice mutlu olur..beraberinde getirdiği sorumluluklar,
evliliğin aslında mutsuz zamanlarda da güzel olduğunu hissettirmeli insan...
ne zaman ki pembe gözlükler çıkarılır o zaman gerçekten o süreç içersinde
mutlu olduğunuzu hissedersiniz..
ben mutlu olmayı değil ( kendim bir başıma bunu başaran biriyim ) mutluluğumu
paylaşmak istiyorum..hayatımın her anında paylaşmayı seven biri olarak..pek çok arkadaşım
evlendi ,evlenmeyen bir iki kişidir..evli arkadaşlarıma özenmiyorum çünkü kim ne anlatırsa anlatsın
nasıl yansıtırsa yansıtsın dört duvar arasında sırlar var..o yüzden işte önce bir başına mutlu olabilmek
ve sonrasında gelebilecek muhtemel sıkıntılarla başedip onlara rağmen ayakta kalıp "çok şükür Rabbim" sana diyebilmek mühim olan..