- 9 Mayıs 2019
- 1.837
- 2.721
- 63
- Konu Sahibi Turkandrnb
- #1
Ne kadar zormuş evliliği yürütmek. Uzaktan bakınca evlilere ne kadar mutlu olduklarını düşünürdüm. Sosyal medyadaki fotografları ne kadar mutlu ederdi beni. Öyle aşk insanı olmadim kendimi bildim bileli. Nitekim geçen sene evlendim. Severek evlendiğimi düşünüyorum ama hala üstesinden gelemediğim bir vajinismus problemim var. Doktora gitmek şu an benim icin mümkün değil. Farkli bir ulkede yasamanin zorluklari icerisindeyim. Ailemden oldukca uzaktayim ve hala oradaki yaşamımı özlüyorum. Ailemi cok özlüyorum. Bunun yanlış oldugunun farkındayım arrik bir yuva kurdum diyorum ama bana aileymisiz gibi gelmiyor. Eşim ne olursa olsun her konuda destekçim hatta ben o kadar cekilmez biri oldum ki farkli bir kültüre gelmek ve farkli kulturden biriyle evlenmenin zorlugu omuzlarimda. Evlenirken kesinlikle akli basinda olmayanlardanmisim. Sürekli ailemi kaybetme korkusu yaşıyorum. Icim hep huzursuz, yüzüm asık, her güne karamsarlikla başlıyorum. Surekli kafamda olumsuz senaryolar çizip hem esimi hem kendimi bunaltiyorum. Eşim herseyi anlayisla karşılıyor ama ben tükendim onu da tüketmekten yoruldum. Çünkü ben böyle bir insan degildim. Ailesinden uzaga evlenen arkadaslarim var kendi yuvalarina bakiyorlar hakli olarak ama benim icin ilk sirada her zaman ailem geliyor. O kadar cok duygusal yaklasiyorum ki olaylara gözyaşı dokmedik bir günüm yok. Yalnızım ve ilk defa bu kadar acı çekiyorum. Artik esimin yaninda da gozyaslarimi tutamiyorum. Onunda bunaldigini hissediyorum böyle ailesinden uzak evlenenler var mi nasil nefes alabiliyorlar? Ölmek daha tatli gelebilir mi yaşamaktan. Bu hale gelebilecegimi hic dusunmezdim ki kendim psikologum kendime gücüm yetmiyor. Iliskiye girmekten korkuyorum, dogum yapmaktan korkuyorum ben nasil bir insanim artik kendimi anlayamiyorum.
