Evliliğim sanırım bitmek üzere. .

lagrima .!.:

Benim evliliğim sanırım bitmek üzere. Oğlum olmasa, çoktan adliyede almıştım soluğu ama oğlum için standartlarımı, beklentilerimi, hayallerimi, kendim için istediklerimi bir kenara koyuyorum ve evliliğimi yürütmek için uğraşıyorum ama her sabah bir öncekinden daha mutsuz uyandığım gerçeğini değiştiremiyorum.

5 sene bitti evliyim. Oğlum 2.5 yaşında Ufak tefek sorunlarımız hep vardı. Zaten çok farklı karakterlere sahip insanlardık, Birbirinin yanında olmaktan zevk almayan, konuşacak tek kelime bulamayan, birlikte eğlenemeyen, ayrı programlar yapmak isteyen iki insan olduk çıktık. Birbirimize öyle batar haldeyiz ki, evde sürekli bir gerginlik var. Somut hiçbir problemimiz olmamasına rağmen anlaşamıyoruz. A diyorum B anlıyor, yağmur yağacak diyorum “sen bana ördek mi dedin” diyor..

Hiçbir şey tek taraflı değil elbet, kendi hatalarımın bilincindeyim ben ve düzeltmek için birseyler yapiyorum ama ne yazık ki bu konuda eşim benden daha katı. Kendini kusursuz görüyor. Evliliğimizi de normal buluyor. Çocuklu her çift böyleymiş. İlk zamanlarki muhabbet hiç kimsede olmazmış. Ayda bir iki ayda bir sevişmek normalmiş. Beni terslemesi, bağırması, hakaret etmesi,küfürler etmesi, her hayalimi, isteğimi sabote etmesi, küçümsemesi normalmiş! Benim onun içinden asıl geçeni anlamam, anlık söylenen şeyleri düşünmemem gerekirmiş.

Abartıyormuşum, büyütüyormuşum, filmlerde gördüğüm evliliklerden istiyormuşum. Öyle bir şey yokmuş. Hayat buymuş.

Doğru mu bu? Hayat bu mu? Herkes böyle mi? Herkes mi böyle mutsuz?

Doğru mu bu? Herkesin evliliği böyle mi?

Yemin ederim öyle jestler, kırmızı güller, öperek uyandırılmalar, iltifat mesajları, çocuklu çiftlerle haftada birkaç kez mutlu toplaşmalar falan hayal etmiyorum ben.öyle cok beklentim yok Haftasonu bizimle özellikle. Oglumla vakit geçirmekten zevk alsın, hep birlikte güzel vakit geçirelim, Bir şeyi komik bulup güldüğümde “ne var bunda gülecek” diye keyfimi kaçırmasın istiyorum. Sen bunu beceremezsin, neyi yapabiliyorsun ki, altından kalkamazsın, seni aşar, geri zekalı, kendini hint kumaşı sanma gibi cümleler duymayayım istiyorum. Pişirdiğim yemeği beğensin, yaptığım bir şeyi takdir etsin istiyorum.. Onun için özenip süslendiğimde bir kez olsun farketsin istiyorum. Ogluyla
ilgilenmeyi, benim ona attığım bir kazık, üstüne yıktığım bir külfet değil de, vazifesi gibi, sevdiği bir şey gibi görsün istiyorum.

Olmuyor. Senelerdir deniyorum, düzeltmeye, uymaya, uydurmaya çalışıyorum. Olmuyor. Hayalimdeki evlilik bu değildi. Nasıl bu hale geldik bilemiyorum.

Cevremdekiler, “içkisi yok, kumarı yok, dayağı yok, bunun için ayrılınır mı, çocuğuna ne diyeceksin ileride” diyor. Gerçekten sadece bu sebeplerden mi boşanılır?

Mutlu olmamak bir gerekçe olamaz mı? Oglum seneler sonra bana “Babamla neden ayrıldın” diye sorsa, “Çünkü biz birbirimiz için doğru insan değildik, anlaşamıyorduk, birbirimizi mutlu edemiyorduk” desem…Bu çocuğuma yeterli gelmez mi? Suçlar mı beni onu mahrum bıraktığım şeylerden ötürü?

Kendimi unutup çocuğum için mutsuz olduğum bir ilişkiye hapsetmeli miyim kendimi, yoksa birbirine bir tebessümü bile çok gören ana babasının arasında büyümesi oglum için daha mı kötü?

N’olur akıl verin bana. Boşanmak ve çocuk yüzünden/için boşanamamak üzerine… belki yorumlarda da biri bana umut verecek bir şey yazar, belki duymam gereken bir şeyi söyler biri bana.. evlilik bumu? Hayat bumu? Değer mi?

Genişletmek için tıkla...

lagrima .!.:

Benim evliliğim sanırım bitmek üzere. Oğlum olmasa, çoktan adliyede almıştım soluğu ama oğlum için standartlarımı, beklentilerimi, hayallerimi, kendim için istediklerimi bir kenara koyuyorum ve evliliğimi yürütmek için uğraşıyorum ama her sabah bir öncekinden daha mutsuz uyandığım gerçeğini değiştiremiyorum.

5 sene bitti evliyim. Oğlum 2.5 yaşında Ufak tefek sorunlarımız hep vardı. Zaten çok farklı karakterlere sahip insanlardık, Birbirinin yanında olmaktan zevk almayan, konuşacak tek kelime bulamayan, birlikte eğlenemeyen, ayrı programlar yapmak isteyen iki insan olduk çıktık. Birbirimize öyle batar haldeyiz ki, evde sürekli bir gerginlik var. Somut hiçbir problemimiz olmamasına rağmen anlaşamıyoruz. A diyorum B anlıyor, yağmur yağacak diyorum “sen bana ördek mi dedin” diyor..

Hiçbir şey tek taraflı değil elbet, kendi hatalarımın bilincindeyim ben ve düzeltmek için birseyler yapiyorum ama ne yazık ki bu konuda eşim benden daha katı. Kendini kusursuz görüyor. Evliliğimizi de normal buluyor. Çocuklu her çift böyleymiş. İlk zamanlarki muhabbet hiç kimsede olmazmış. Ayda bir iki ayda bir sevişmek normalmiş. Beni terslemesi, bağırması, hakaret etmesi,küfürler etmesi, her hayalimi, isteğimi sabote etmesi, küçümsemesi normalmiş! Benim onun içinden asıl geçeni anlamam, anlık söylenen şeyleri düşünmemem gerekirmiş.

Abartıyormuşum, büyütüyormuşum, filmlerde gördüğüm evliliklerden istiyormuşum. Öyle bir şey yokmuş. Hayat buymuş.

Doğru mu bu? Hayat bu mu? Herkes böyle mi? Herkes mi böyle mutsuz?
cnm bence erkeklere fazla ilgi göstermemek gerek. Uzun bi süre ilgi göstermezsen o bunu farkedip sana ilgi gösterir. Senin zaten ilgili olduğunu anlamış ve nasılsa peşimde diye düşünüyor bence.

Doğru mu bu? Herkesin evliliği böyle mi?

Yemin ederim öyle jestler, kırmızı güller, öperek uyandırılmalar, iltifat mesajları, çocuklu çiftlerle haftada birkaç kez mutlu toplaşmalar falan hayal etmiyorum ben.öyle cok beklentim yok Haftasonu bizimle özellikle. Oglumla vakit geçirmekten zevk alsın, hep birlikte güzel vakit geçirelim, Bir şeyi komik bulup güldüğümde “ne var bunda gülecek” diye keyfimi kaçırmasın istiyorum. Sen bunu beceremezsin, neyi yapabiliyorsun ki, altından kalkamazsın, seni aşar, geri zekalı, kendini hint kumaşı sanma gibi cümleler duymayayım istiyorum. Pişirdiğim yemeği beğensin, yaptığım bir şeyi takdir etsin istiyorum.. Onun için özenip süslendiğimde bir kez olsun farketsin istiyorum. Ogluyla
ilgilenmeyi, benim ona attığım bir kazık, üstüne yıktığım bir külfet değil de, vazifesi gibi, sevdiği bir şey gibi görsün istiyorum.

Olmuyor. Senelerdir deniyorum, düzeltmeye, uymaya, uydurmaya çalışıyorum. Olmuyor. Hayalimdeki evlilik bu değildi. Nasıl bu hale geldik bilemiyorum.

Cevremdekiler, “içkisi yok, kumarı yok, dayağı yok, bunun için ayrılınır mı, çocuğuna ne diyeceksin ileride” diyor. Gerçekten sadece bu sebeplerden mi boşanılır?

Mutlu olmamak bir gerekçe olamaz mı? Oglum seneler sonra bana “Babamla neden ayrıldın” diye sorsa, “Çünkü biz birbirimiz için doğru insan değildik, anlaşamıyorduk, birbirimizi mutlu edemiyorduk” desem…Bu çocuğuma yeterli gelmez mi? Suçlar mı beni onu mahrum bıraktığım şeylerden ötürü?

Kendimi unutup çocuğum için mutsuz olduğum bir ilişkiye hapsetmeli miyim kendimi, yoksa birbirine bir tebessümü bile çok gören ana babasının arasında büyümesi oglum için daha mı kötü?

N’olur akıl verin bana. Boşanmak ve çocuk yüzünden/için boşanamamak üzerine… belki yorumlarda da biri bana umut verecek bir şey yazar, belki duymam gereken bir şeyi söyler biri bana.. evlilik bumu? Hayat bumu? Değer mi?

Genişletmek için tıkla...

lagrima .!.:

Benim evliliğim sanırım bitmek üzere. Oğlum olmasa, çoktan adliyede almıştım soluğu ama oğlum için standartlarımı, beklentilerimi, hayallerimi, kendim için istediklerimi bir kenara koyuyorum ve evliliğimi yürütmek için uğraşıyorum ama her sabah bir öncekinden daha mutsuz uyandığım gerçeğini değiştiremiyorum.

5 sene bitti evliyim. Oğlum 2.5 yaşında Ufak tefek sorunlarımız hep vardı. Zaten çok farklı karakterlere sahip insanlardık, Birbirinin yanında olmaktan zevk almayan, konuşacak tek kelime bulamayan, birlikte eğlenemeyen, ayrı programlar yapmak isteyen iki insan olduk çıktık. Birbirimize öyle batar haldeyiz ki, evde sürekli bir gerginlik var. Somut hiçbir problemimiz olmamasına rağmen anlaşamıyoruz. A diyorum B anlıyor, yağmur yağacak diyorum “sen bana ördek mi dedin” diyor..

Hiçbir şey tek taraflı değil elbet, kendi hatalarımın bilincindeyim ben ve düzeltmek için birseyler yapiyorum ama ne yazık ki bu konuda eşim benden daha katı. Kendini kusursuz görüyor. Evliliğimizi de normal buluyor. Çocuklu her çift böyleymiş. İlk zamanlarki muhabbet hiç kimsede olmazmış. Ayda bir iki ayda bir sevişmek normalmiş. Beni terslemesi, bağırması, hakaret etmesi,küfürler etmesi, her hayalimi, isteğimi sabote etmesi, küçümsemesi normalmiş! Benim onun içinden asıl geçeni anlamam, anlık söylenen şeyleri düşünmemem gerekirmiş.

Abartıyormuşum, büyütüyormuşum, filmlerde gördüğüm evliliklerden istiyormuşum. Öyle bir şey yokmuş. Hayat buymuş.

Doğru mu bu? Hayat bu mu? Herkes böyle mi? Herkes mi böyle mutsuz?

Doğru mu bu? Herkesin evliliği böyle mi?

Yemin ederim öyle jestler, kırmızı güller, öperek uyandırılmalar, iltifat mesajları, çocuklu çiftlerle haftada birkaç kez mutlu toplaşmalar falan hayal etmiyorum ben.öyle cok beklentim yok Haftasonu bizimle özellikle. Oglumla vakit geçirmekten zevk alsın, hep birlikte güzel vakit geçirelim, Bir şeyi komik bulup güldüğümde “ne var bunda gülecek” diye keyfimi kaçırmasın istiyorum. Sen bunu beceremezsin, neyi yapabiliyorsun ki, altından kalkamazsın, seni aşar, geri zekalı, kendini hint kumaşı sanma gibi cümleler duymayayım istiyorum. Pişirdiğim yemeği beğensin, yaptığım bir şeyi takdir etsin istiyorum.. Onun için özenip süslendiğimde bir kez olsun farketsin istiyorum. Ogluyla
ilgilenmeyi, benim ona attığım bir kazık, üstüne yıktığım bir külfet değil de, vazifesi gibi, sevdiği bir şey gibi görsün istiyorum.

Olmuyor. Senelerdir deniyorum, düzeltmeye, uymaya, uydurmaya çalışıyorum. Olmuyor. Hayalimdeki evlilik bu değildi. Nasıl bu hale geldik bilemiyorum.

Cevremdekiler, “içkisi yok, kumarı yok, dayağı yok, bunun için ayrılınır mı, çocuğuna ne diyeceksin ileride” diyor. Gerçekten sadece bu sebeplerden mi boşanılır?

Mutlu olmamak bir gerekçe olamaz mı? Oglum seneler sonra bana “Babamla neden ayrıldın” diye sorsa, “Çünkü biz birbirimiz için doğru insan değildik, anlaşamıyorduk, birbirimizi mutlu edemiyorduk” desem…Bu çocuğuma yeterli gelmez mi? Suçlar mı beni onu mahrum bıraktığım şeylerden ötürü?

Kendimi unutup çocuğum için mutsuz olduğum bir ilişkiye hapsetmeli miyim kendimi, yoksa birbirine bir tebessümü bile çok gören ana babasının arasında büyümesi oglum için daha mı kötü?

N’olur akıl verin bana. Boşanmak ve çocuk yüzünden/için boşanamamak üzerine… belki yorumlarda da biri bana umut verecek bir şey yazar, belki duymam gereken bir şeyi söyler biri bana.. evlilik bumu? Hayat bumu? Değer mi?

Genişletmek için tıkla...

lagrima .!.:

Benim evliliğim sanırım bitmek üzere. Oğlum olmasa, çoktan adliyede almıştım soluğu ama oğlum için standartlarımı, beklentilerimi, hayallerimi, kendim için istediklerimi bir kenara koyuyorum ve evliliğimi yürütmek için uğraşıyorum ama her sabah bir öncekinden daha mutsuz uyandığım gerçeğini değiştiremiyorum.

5 sene bitti evliyim. Oğlum 2.5 yaşında Ufak tefek sorunlarımız hep vardı. Zaten çok farklı karakterlere sahip insanlardık, Birbirinin yanında olmaktan zevk almayan, konuşacak tek kelime bulamayan, birlikte eğlenemeyen, ayrı programlar yapmak isteyen iki insan olduk çıktık. Birbirimize öyle batar haldeyiz ki, evde sürekli bir gerginlik var. Somut hiçbir problemimiz olmamasına rağmen anlaşamıyoruz. A diyorum B anlıyor, yağmur yağacak diyorum “sen bana ördek mi dedin” diyor..

Hiçbir şey tek taraflı değil elbet, kendi hatalarımın bilincindeyim ben ve düzeltmek için birseyler yapiyorum ama ne yazık ki bu konuda eşim benden daha katı. Kendini kusursuz görüyor. Evliliğimizi de normal buluyor. Çocuklu her çift böyleymiş. İlk zamanlarki muhabbet hiç kimsede olmazmış. Ayda bir iki ayda bir sevişmek normalmiş. Beni terslemesi, bağırması, hakaret etmesi,küfürler etmesi, her hayalimi, isteğimi sabote etmesi, küçümsemesi normalmiş! Benim onun içinden asıl geçeni anlamam, anlık söylenen şeyleri düşünmemem gerekirmiş.

Abartıyormuşum, büyütüyormuşum, filmlerde gördüğüm evliliklerden istiyormuşum. Öyle bir şey yokmuş. Hayat buymuş.

Doğru mu bu? Hayat bu mu? Herkes böyle mi? Herkes mi böyle mutsuz?

Doğru mu bu? Herkesin evliliği böyle mi?

Yemin ederim öyle jestler, kırmızı güller, öperek uyandırılmalar, iltifat mesajları, çocuklu çiftlerle haftada birkaç kez mutlu toplaşmalar falan hayal etmiyorum ben.öyle cok beklentim yok Haftasonu bizimle özellikle. Oglumla vakit geçirmekten zevk alsın, hep birlikte güzel vakit geçirelim, Bir şeyi komik bulup güldüğümde “ne var bunda gülecek” diye keyfimi kaçırmasın istiyorum. Sen bunu beceremezsin, neyi yapabiliyorsun ki, altından kalkamazsın, seni aşar, geri zekalı, kendini hint kumaşı sanma gibi cümleler duymayayım istiyorum. Pişirdiğim yemeği beğensin, yaptığım bir şeyi takdir etsin istiyorum.. Onun için özenip süslendiğimde bir kez olsun farketsin istiyorum. Ogluyla
ilgilenmeyi, benim ona attığım bir kazık, üstüne yıktığım bir külfet değil de, vazifesi gibi, sevdiği bir şey gibi görsün istiyorum.

Olmuyor. Senelerdir deniyorum, düzeltmeye, uymaya, uydurmaya çalışıyorum. Olmuyor. Hayalimdeki evlilik bu değildi. Nasıl bu hale geldik bilemiyorum.

Cevremdekiler, “içkisi yok, kumarı yok, dayağı yok, bunun için ayrılınır mı, çocuğuna ne diyeceksin ileride” diyor. Gerçekten sadece bu sebeplerden mi boşanılır?

Mutlu olmamak bir gerekçe olamaz mı? Oglum seneler sonra bana “Babamla neden ayrıldın” diye sorsa, “Çünkü biz birbirimiz için doğru insan değildik, anlaşamıyorduk, birbirimizi mutlu edemiyorduk” desem…Bu çocuğuma yeterli gelmez mi? Suçlar mı beni onu mahrum bıraktığım şeylerden ötürü?

Kendimi unutup çocuğum için mutsuz olduğum bir ilişkiye hapsetmeli miyim kendimi, yoksa birbirine bir tebessümü bile çok gören ana babasının arasında büyümesi oglum için daha mı kötü?

N’olur akıl verin bana. Boşanmak ve çocuk yüzünden/için boşanamamak üzerine… belki yorumlarda da biri bana umut verecek bir şey yazar, belki duymam gereken bir şeyi söyler biri bana.. evlilik bumu? Hayat bumu? Değer mi?

Genişletmek için tıkla...