- Konu Sahibi seventynine
- #1
Herkese merhaba, öncelikle çok uzun olacak peşinen okuyanlardan özür dilerim. On senelik evliyim, çocuğumuz yok çok sevdiğimiz sokaktan sahiplendiğimiz çocuklarımız var. İkinci evliliğim olduğu için çok büyük kaygılarla, korkularla evlendim ama sevgi ve anlayışıyla beni iyileştirdi. Onunka tanıştığımda 30'larımın başındaydım hayatımın yeniden başladığını hissettim. Evim her zaman en huzur bulduğum yer oldu eşimi de çok sevdim. Onun da beni sevdiğini hep hissettim (ya da hissediyordum)
Bu pembe tabloyu geçersek konuya girmek isterim. Eşim çok ketum, konuşmaz, derdinden söz etmez ancak bir anda parlar, benim konuşma çabalarım da monolog şeklinde geçer. On sene boyunca bu huyunu bildiğimden sorun etmedim zaten büyük problemlerimiz olmadı. Taa ki pandemiye kadar. Biz pandemiden beri üç kez seviştik beş senede üç kez yani. Önce o dönemin stresine bağladı, güzelce konuştum rencide etmedim dokunmak, okşamak bunlar ilişkinin temelidir dedim. Sonra evcilleri bahane etti çünkü hep bizle olmak istiyorlar. Sonra ben işsiz kaldım tv izlerken salonda sızmaya başladım benim yüzümden olduğunu söyledi bu sefer de. Bu beş senedeki üç girişimi de ben yaptım bu arada.
Devam edeyim; eskiden sabahları erken uyanır yanına giderdim oynaşmak için elinden telefonu bırakmazdı çünkü muhteşem sosyal de birisi. Sporu, aktivitesi bitmez. İşi de bitmez. Ben 2023'de depresyon ve okb teşhisi aldım ve ilaç tedavisine başladım. Bu noktada da bir desteği olmadı. Ama arka fonda her istediğimi yapıyor, kırmıyor, üzmüyor. Depresyonum anksiyeteye döndü inanılmaz ataklar yaşadım, yapısı gereği sakin kaldı ama yalan yok biraz panikleyen birini görmek isterdim o an yanımda. Ben işsizim uzun süredir iş bulamadım maddi yük onda, bu seneye kadar iyiydik ama bu yaz maddi olarak da oldukça kötüyüz.
Ama bu sevişmeme dokunmama işinin bununla alakası olmadığını biliyorum çünkü beş senedir böyle. Alımlı bir kadınım, yaşımı göstermem, son senelerde spor yaptım kilo verdim ama beni arzulamıyor.
Başkası olmadığına eminim, Kemal'im yapmaz demiyorum ama şu an eminim. Ama arzulanmamak, şöyle yanından geçerken bi şaplak yememek (gülmeyin nolur) sıkıştırılmamak çok üzüyor beni. Bugün yine güzelce konuştum benden ne istiyorsun dedi. Duvara konuştum yani yine.
Zaten yoğun bir depresyondayım, çok uzun süre intihar düşünceleri ile boğuştum hepsine şahit. Ama sormuyor bile nasılım diye. Ha ama ne istesem anında yapıyor. Sevmiyor diyemiyorum bu yüzden. Muhtemelen maddi sorumluluklar + eskiye göre kötüleşen maddi durum + güzide ülkemizin bizi soktuğu hal yüzünden o da iyi değil ama ben karı koca bunun üstesinden gelmek istiyorum.
Bugün yine konuştum bir yere varamadık, aldı bilgisayarını oyun oynadı ben de ufak çaplı bir ağlama krizi geçirdim mutfakta.
Başka büyük bir sorunum da var ki boşanırsam gidecek bir yerim yok. Babamla konuşmuyorum, çoooook büyük meseleler var anlatıp yeniden ifşa da olmak istemiyorum. Maddi bir desteğim yok, arkadaşlarımın hepsi kendi derrtleriyle boğuşuyorlar. Ama açıkçası evlilğimde de iyi bir gidişat göremiyorum.
Kendimi derin derin ve dipsiz bir kuyuda hissediyorum. Ve nasıl çıkacağımı bilmiyorum.
Bu pembe tabloyu geçersek konuya girmek isterim. Eşim çok ketum, konuşmaz, derdinden söz etmez ancak bir anda parlar, benim konuşma çabalarım da monolog şeklinde geçer. On sene boyunca bu huyunu bildiğimden sorun etmedim zaten büyük problemlerimiz olmadı. Taa ki pandemiye kadar. Biz pandemiden beri üç kez seviştik beş senede üç kez yani. Önce o dönemin stresine bağladı, güzelce konuştum rencide etmedim dokunmak, okşamak bunlar ilişkinin temelidir dedim. Sonra evcilleri bahane etti çünkü hep bizle olmak istiyorlar. Sonra ben işsiz kaldım tv izlerken salonda sızmaya başladım benim yüzümden olduğunu söyledi bu sefer de. Bu beş senedeki üç girişimi de ben yaptım bu arada.
Devam edeyim; eskiden sabahları erken uyanır yanına giderdim oynaşmak için elinden telefonu bırakmazdı çünkü muhteşem sosyal de birisi. Sporu, aktivitesi bitmez. İşi de bitmez. Ben 2023'de depresyon ve okb teşhisi aldım ve ilaç tedavisine başladım. Bu noktada da bir desteği olmadı. Ama arka fonda her istediğimi yapıyor, kırmıyor, üzmüyor. Depresyonum anksiyeteye döndü inanılmaz ataklar yaşadım, yapısı gereği sakin kaldı ama yalan yok biraz panikleyen birini görmek isterdim o an yanımda. Ben işsizim uzun süredir iş bulamadım maddi yük onda, bu seneye kadar iyiydik ama bu yaz maddi olarak da oldukça kötüyüz.
Ama bu sevişmeme dokunmama işinin bununla alakası olmadığını biliyorum çünkü beş senedir böyle. Alımlı bir kadınım, yaşımı göstermem, son senelerde spor yaptım kilo verdim ama beni arzulamıyor.
Başkası olmadığına eminim, Kemal'im yapmaz demiyorum ama şu an eminim. Ama arzulanmamak, şöyle yanından geçerken bi şaplak yememek (gülmeyin nolur) sıkıştırılmamak çok üzüyor beni. Bugün yine güzelce konuştum benden ne istiyorsun dedi. Duvara konuştum yani yine.
Zaten yoğun bir depresyondayım, çok uzun süre intihar düşünceleri ile boğuştum hepsine şahit. Ama sormuyor bile nasılım diye. Ha ama ne istesem anında yapıyor. Sevmiyor diyemiyorum bu yüzden. Muhtemelen maddi sorumluluklar + eskiye göre kötüleşen maddi durum + güzide ülkemizin bizi soktuğu hal yüzünden o da iyi değil ama ben karı koca bunun üstesinden gelmek istiyorum.
Bugün yine konuştum bir yere varamadık, aldı bilgisayarını oyun oynadı ben de ufak çaplı bir ağlama krizi geçirdim mutfakta.
Başka büyük bir sorunum da var ki boşanırsam gidecek bir yerim yok. Babamla konuşmuyorum, çoooook büyük meseleler var anlatıp yeniden ifşa da olmak istemiyorum. Maddi bir desteğim yok, arkadaşlarımın hepsi kendi derrtleriyle boğuşuyorlar. Ama açıkçası evlilğimde de iyi bir gidişat göremiyorum.
Kendimi derin derin ve dipsiz bir kuyuda hissediyorum. Ve nasıl çıkacağımı bilmiyorum.
