Daha önce de burada evliliğimizde yaşadığımız kavgalarla ilgili yazmıştım. Artık ciddi anlamda boşanmayı düşünüyorum ama buna dair cesaretim yok. Eşimin çok problemli yönleri olduğu gibi gerçekten çok iyi tarafları da var. Ancak geçmişte yaşanan olayları, kavgaları ve bana söylediği sözleri bir türlü geride bırakamıyorum. Yaşananları bırakıp devam edemiyorum. Bunun için psikolojik destek alıyorum ama takıntılı bir yapım da var. O da ben daha geçmiştekileri unutamadıkça ve bu yüzden eleştirel konuşup davranınca kızınca öfkeleniyor değer bilmiyorsun diye.
Daha önce açtığım konuların çoğu, eşimin öfkelendiği anlarda bana ettiği hakaretlerle ilgiliydi. Ona sorsanız, o noktaya onu hep benim getirdiğimi söylüyor.
Dünkü olay şöyle gelişti: Eşim bir şeyler almış (bence gereksiz şeyler), çok hevesliydi ve bana göstermeye geldi. Ben o sırada çalışıyordum ve ondan daha önce istediğim bazı şeyleri hâlâ yapmadığını fark ettim. Ayrıca geçmişte yaşadığımız tatsız bir olayı da yeniden hatırlattı yaptığı bazı hareketler (komik olduğunu sanıyordu). Sinirlenip “Git yani, bir de bunları almışsın anlatıyorsun, sana şunu yap dedim hâlâ yapmamışsın” dedim. Hevesi kırıldı ve gitti.
Zaten benim de hiç hevesim yoktu; onda öfke, bende birikmişlik vardı. Aşağı inerken bana “Sen ne mutsuz karısın” (kadın bile demiyor karı diyor aşağılama tonunda) dedi. Bunu duyunca yanına gittim ve “Ne diyorsun sen?” dedim. “Beni sen tetikliyorsun, senin davranışların yüzünden tetikleniyorum. Bir de bana bunu mu söylüyorsun, utanmadan” dedim. Bunun üzerine “Sinir hastasıyım demiyorsun da tetiklendim diyorsun” dedi.
Kavgalar olduğunda benim bir huyum var: konuşup çözmek istiyorum. Ama ben konuşmak istedikçe o kaçıyor. Bugün de dünkü olaydan sonra konuşmak istedim. Bana “Senin mutsuzluğundan çok bıktım. Artık senden ayrılmak istiyorum, boşanmak istiyorum” dedi. Çok üzüldüm aşırı öfkelendim bunu demesine yine değersiz hissettim sanırım. “Üç gün önce benim peşimde geziyordun, çok iyiydin benimle” dedim. “Dün böyle karar verdim, kaç yılımız böyle geçti, seni istemiyorum”. Bu sırada bana “gurursuz”, “ezik”, “seninle konuşmak istemeyen birine ısrar ediyorsun”, “haysiyeti olan insan böyle mi yapar?” gibi aşağılayıcı sözler söyledi. Sinirlendiğinde doğrudan küçümseyici ve aşağılayıcı bir dile geçiyor. Ben mesafe koymak yerine konuşmakta ısrar ettikçe, bu tavrı daha da sertleşiyor ve durum iyice kötüleşiyor.
Küfür olayını çok azaltmıştı ama buna rağmen bu aşağılayıcı konuşma beni çok soğutuyor. Buna rağmen bir yanım gerçekten boşanmak istemiyor. Ama düzeltemiyorum da. Geçmişte yaşananları zihnimde bırakmakta çok zorlanıyorum. İstiyorum ki, o da bu geçmişi bırakabilmem konusunda bana yardım etsin. Ama “Evet yaptım, haklısın, yapmamalıydım, ama artık ne yapabilirim?” deyip geçiyor. Benim kadar ciddiye almıyor. O ciddiye almadıkça ben daha da içime kapanıyor, daha çok kinleniyorum.
Uzun zamandır araftayım ve bu toksik döngü beni bitirdi. Psikolog görüşmelerimde de hep aynı noktaya geliyoruz: benim sakin kalmam önemli, ya bu deveyi güdeceğim ya bu diyardan gideceğim. Ama ben ilk adımı o atsın, o ben sinirlenince sakin olsun istiyorum. Böyle erkekler, kocalar yok mu merak ediyorum. Aslında ben bu diyardan gitmek istemiyorum ama deveyi de bu şekilde güdemiyorum.
Belki diyeceksiniz ki seni sevmiyor. Ama üç gün önce benim peşimde dolaşan, “Gel sarılayım” diyen, bana yemek yapan adam üç gün sonra nasıl bu noktaya geliyor? Benim mutsuz olmama, yaşananları atlatamama tahammül edemiyor. Sanırım beni değiştiremeyeceğini düşündüğü için bu çaresizlikle daha da sinirleniyor. Ama bu aşağılayıcı, hakaret dolu kavga konuşmaları beni bitiriyor. Maddi manevi anlamda destek aslında. Ben çok takmayan, geçmişi bırakabilmiş olsam eminim benimle kavga etmez ama yapamıyorum. Oğlumun otizm durumu var tek başıma hem çalışıp hem özel gereksinimli bir çocukla nasıl yaparım bilmiyorum. Ama içimdeki kin de geçmiyor. Aşırı mutsuzluk içindeyim kaç yıldır. Ben sorunlarda beni anlasın sinirliysem gelsin bi sarılsın sakinleştirsin istiyorum. 1-2 kez yaptı böyle ama ben tamamen çok yumuşak bir yapıda olayım istiyor sanırım ama ben de öyle biri değilim. Kavga esnasında bu aşağılayıcı dili durmadan ben yapamam gibi geliyor. Linç ekibi yazmadan ya da boşanma önerisi dışında önerisi olan var mı? Zaten artık bu birkaç ay içinde bir çare, gelişme olmazsa boşanmayı ciddi anlamda düşünüyorum. Bu adamın ağzı düzelir mi? Benim kinim geçer mi hiç bilmiyorum çok mutsuzum artık mutsuzluktan yataktan çıkmak istemiyorum günlük hayatıma devam edemiyorum
elalem ne kadar kıymet görüyor benim gördüğüm muameleye bak diyorum iyice kendimi gaza getiriyorum. Bir de şu sen sinir hastasısın ruh hastasısın lafından tiksindim çok kızdığımı bildikçe yapıyor. Bilmiyorum bu döngü yıllardır bitemedi sanırım o yapamayacak bunu. Ya ben yapıcam ya boşanıcaz 
