Konuyu yazmaya bile halim, moralim yok umarım anlatabilirim. Yaklasık 4 yıldır bir
Birlikteliğim var kendisi evlenmis boşanmış ve 1 cocugu var ben 29 yasındayım ve hiç evlenmedim . Hayatıma ilk girdiginde cok zor kabullendim ve işler öyle böyle derken ilerledi. Sonra küfürleri, sabırsız davranısları, instagram hesapları acıp durması ki hepsini hobi amaclı actıgını iddaa ediyor kısacası bos işlerle ugrasmaya basladı, iyi para kazandıkca aşalamalara devam etti derken ayrıldık. Daha sonra tekrar barıstık ayrıl barıs derken evlenme gündeme geldi ve bir sürede ertelendi. Mart ayında nişanımız olacaktı koronadan dolayı olamadı bu yaz dedik her sey askıda... bunca zaman cocuguyla tanıstırmadı (5 yas) derken pes ettim ve araya korona girdi kafamda dedim ki sorumluluk onda kendisi bilir ancak her kavgada küfür eden, engelleyen, gereksiz yükselişler ve cirkeflikler yapıp haklı bile olsam günlerce küs kalan birisinden bahsediyorum rahatsız olduğunuz konuyu bile diyemezsiniz.
Bugün yaşadığımız konu ise ben annem tarafından 9 yasında terk edildim 10 yıl sonra bir süre görüştük ve olmadı hatta üzerimizdeki evi aldı ve dolandırdı (o bambaşka bir hikaye) . Her anneler günü buruk geçirdiğim halde bugün gülerek telefonda bana “eee anneni aramayacak mısın evinizi alan anneni” dedi dedim ki “komik mi, değil hem de hiç” sustu böyle dedim ki niye susuyorsun birde bağırmaya ve cırkeflesmeye basladı “ sen zaten herseye tripsin,şöylesin, böylesin allah kahretsin filan” çat diye kapatıp engelledi . Özür bir yana yaptıgıı davranıs harfiyen bu şekilde beni ne kadar üzdüğünü anlatan bir mail attım, haddimi bilecekmişim böyle yazmıs.
şimdi nikaha 3 ay var , böyle bir konu ve agresiflikleri var lütfen bana mantıklı adımlar söyleyin tüm günümü ağlayarak geçirdim resmen travmamı eşeledi ve ameliyat masasında bırakır gibi öyle köşesine çekildi...
eminim sana hak ettigin degeri verecek insalnlar cikacaktir karsina. Cikmasa da bosver baskasi yuzunden yaslanacagina kendi hayatini yasayarak yaşlan
