Herkese merhaba...
Neler okuyoruz burda aslında benim ki dert sayılamaz. Belki de dertsiz başıma dert arıyorum. Biraz anlatmak, fikirlerinizi almak, dertleşmek ve moral bulmak istiyorum. Hepinize şimdiden çok teşekkür ediyorum...
Eşimle 2015 yılında tanıştık. Yaklaşık bir yıl sonra evlendik. Şu an da 1.5 yıllık evliyiz. Yaşlarımız 27 ve 32.
Eşim benim hayatımda ilkti. Çok severek evlendik. Hâlâ çok seviyoruz birbirimizi. Şiddet, ihanet, saygısızlık hiçbir zaman olmadı evliliğimizde. Çok ciddi boyutta kavgalarımız olmadı. Evliliğimizin geneline bakarsak iyiyiz. Hatta yakın zamanda çocuk kararı aldık.
Ama şöyle ki ufak tefek de olsa benim canımı sıkan ve olumsuz düşünmeye sevk eden şeyler oluyor. İletişim kuramadığımızı düşünüyorum. Eşimin beni anlamadığını düşünüyorum. Hatta zaman zaman değersiz bile hissetmeye basladim kendimi. Ben canımı sıkan beni üzen birşey olduğunda konuşup bu sorunu çözme taraftarıyım ama konuşma kisminda eşim hep beni suçluyor. Kendini görünmez bir kalkanla korumaya alıyor sanki. Hep üzüldüğüm şeyin saçma olduğunu söylüyor. Böyle söylemediği zamanlarda beni anladığını düşünüyorum ama aynı şeyi sonrasında tekrar yaşıyoruz. Başlarda daha alttan alırdım haklı olduğuma emin olsam bile küslük olmasın diye ben adım atardım. Eşim adım atmaz çünkü. Ona kalsa günlerce küs durabiliriz.
Kafam çok karışık. Şu an çok mutsuz hissediyorum kendimi. Bazen diyorum ki ben bu adamla yaşlanırım bir ömür beraber geçiririz. Bazen diyorum böyle devam ederse çok uzun yıllar birlikte olamayız. Ciddi ciddi olmasa da ayrılma fikri beliriyor kafamın bir köşesinde.
Konum çok saçma oldu galiba. Sizi sıkmamak adına çok detaya girmedim. Evli insanların tecrübelerine ihtiyacım var. Her evlilikte olur mu böyle şeyler? Kafa karışıklıkları gel hitler...
Yoksa ben mi fazla hassas ve detaycı davranıyorum?
vallahi bende eşimle kendimi gördüm konunda,
ama bazen insanlar ve evlilikler değişebiliyor,yada rayına oturuyor diyelim
benim eşimde bir evin içinde günlerce küs durabilen bir insandır, kendi aile bireyleriyle bunu yaşadı
bir sana yapamıyorum der hep, ama bal gibi bana da yapıyordu
bir kavga da problem de kesinlikle konuşarak çözüme gidemezdik, konuşmak istemezdi
tamam kapandı geçti der bişey yok gibi devam etmek isterdi
sanırım biz kadınlar kadar erkekler önem vermiyor bu konuşarak çözme yoluna
baktım konuşmuyo bende konuşmadım, o sustukça sustum
şimdi ben susunca "sen neden konuşmuyosun şimdi neden susuyosun" diye başlıyo konuşmaya :)
senin dediğin gibi salonda tartıştıysak kalkıp yatak odasına giderdim
gelir de bi özür diler konuşur filan diye
hep gittiğimle kaldım, gelmedi :)
ama bende onun gibi davranmaya başlayınca değişti,
3 yıllık evliyim 4 yıllıkta sevgili ve nişan dönemimiz var
bakın ancak oturuyor ilişkimiz
tabi ki herkeste durum farklıdır ama "birbirinin huyunu almak der" büyükler işte birbirinizin huyunu alana kadar zor geçebiliyor
eşinizin iyi taraflarını görmeyi deneyin
bende bazı zamanlar beni düşünmüyor önemsemiyor filan derdim
durup düşünüyorum şimdi böyle şeyler aklıma geldiğinde yahu seni düşündüğü önemsediği tonla şey var gidip niye küçük şeylere takılıyorsun diye
sizde böyle şeyleri düşünmeye çalışın ama naçizane fikrim "birbirinizin huyunu alana kadar" bebek düşünmeseniz daha iyi olabilir, sizler içinde bebeğiniz için de..
umarım herşey gönlünüzce olur :)
ya da pijamasini katlamadi diye bagir cagir konusan kadinlar var. Adamin pazardan aldigi sogana varana kadar begenmeyip bahane bulan kadinlardan degilim. Bana komik geliyor. Bana ne yahu deyip aynen gormemezlikten geliyorum. Bu gibi seyler icin oturup surat asan da deli,tartisma cikaran da,cikan tartismayi uzatan da. Kucuk seyler icin uzmeyin kendinizi diye bu ornegi vermek istedim
