Evlendim, aileme cok düşkün olmama rağmen 5-6 saat uzaklikta bi şehre geldim.. Aglamaktan ölecektim düğün çıkışı filan.. Yine de eşimi asla sorun çıkarmadım, ailemle vedalasip yola ciktiktan bi sure sonra normal neşeli Lavanta halime döndüm, balayini filan zehir etmek istemedim..
Balayinda basladi o gorgusuz, korkunc ailenin ve ogullarinin psikolojik eziyetleri, cirkinlikleri.. Resmen beynimden vurulmuşa döndüm.. Demek hissetmişim de o kadar ağlamışım

Bu olaylar sonrasinda da hic alışamadım ne evime ne o şehre (ki sevdigim bir şehirdir aslinda)..
Orda baslayan olaylar hep devam etti, eş bozuntusundan soğudum, evlendiğime pisman oldum.. Bu nedenlerle gözüm hep bekarlik gunlerimde ve ailemin evindeydi.. İçin için uzulurdum belli etmesem de..
Bosandim kurtuldum sonunda kendisinden..
Ha ailemi ve beni incitmemis olsaydi, eşimle mutlu olsaydim oyle olur muydum? Hic sanmiyorum.. Cunku kolay mutlu olabilen bi insanım..
Anladigim kadariyla esinle sorunun yok, ailene karsi bi kısıtlaması yok, evleriniz de cok yakin.. Neden yeni hayatinin tadini cikarip esinle gidip gelmiyorsun? Yasayamadim ama bence esinle gule oynaya baba evine gidip gelmek cok guzel bi seydir..