Aile dostumuz olan bi aile var.
5-6 yıllık evliler. Bayan kamu personeli, eşinden daha iyi bi konumda. Çokta sosyal, çevresindeki herkes çok sever. Öyle güleryüzlü,sevecen, iyi niyetli birini nadir tanımışımdır ömrümde.
Eşi daha otoriter. Mesafeli, az konuşur, az güler,çabuk sinirlenir. Ama yapısı gereği. Bi de kızları var dünya güzeli, Allah bağışlasın.
Kadıncağız eşiyle aynı ortama girdiğinde daha çekingen olur, sus pus durur. Çünkü meğer eşinden en ufak durumda şiddet görüp dayak yiyormuş. Bi gün bize geldiklerinde kızına mama hazırlama sebebiyle mutfakta annemle konuşurlarken şahit oldum. O gözyaşlarını içine akıtıyomuş meğer yıllardır.
Ve istese tabiki ayrılabilir, konumu, kazandığı para herşeyi dört dörtlük maşallah. Ama seviyorum, kızımın da babasının varlığına ihtiyacı var. Değişecek kocam, çabalıyor diyor.
Ve görseniz face'teki hesaplarını, aşkları dillere destan, dünyanın en mutlu, en huzurlu ailesi sanırsınız. Hep kadıncağızın fedakarlığıyla...
Duyduğuma göre değişmiş eşi gerçekten de, eskisi kadar fiziksel şiddet yokmuş aralarında. Ama herşeye rağmen kırılan o kalp, hafızalara kazınan şiddet dolu anlar nasıl unutulur, onu bilemem... Umarım hep mutlu olurlar, çünkü o ablamı çok severim ben, kalpten. Diyeceğim o ki, dışı seni içi beni yakar muhabbeti varya - hah işte o çok doğru. Faceteki her gülen yüzün ardında da illaki sorunlar sıkıntılar da yatıyo.
Ve bence o mutlu tabloların hepsi gerçek değil. Nasıl ki mecburen gülmek zorunda olduğumuz zamanlar oluyo, aynen öyleleri de var hayatlarımızda.