kafam öylesine allak bullak ki. içimde fırtınalar kopuyor sen bilmiyorsun. sana karşı herşey normal, öyle gösteriyorum ama içim içimi yiyor. o söylediğin ufacık yalan yok mu yerle bir etti beni. senden hiç böyle şeyler beklemezken neler yaşadık...
tamam belki senin suçun yok,inanıyorum sana, inanmak istiyorum... ama gene de aklıma bin bir türlü şey geliyor... şu belirsizlik yok mu delirtiyor beni. sen sanıyosun ki her şey geçti, atlattık bunu da...bir daha olmicak, yaşamicaz, SÖZ!.. ama korkuyorum ben deli gibi. her aklıma geldiğinde gözyaşlarım süzülü veriyor... bilmiyorsun... sanıyorsun ki düzeldik. eskisi gibiyiz. ama değiliz aslında. benim içim, benim deli gibi seven kalbim seni istemiyor bazen... bilmiyorsun, nerden bileceksin ki?
susuyorum, özlüyorum, bekliyorum... ben bekliyorum seni, BEN!.. umarım bundan sonra seni seven bu kalbi bu şekilde üzmezsin. seninle her şeye vardım ben. bak gördün mü bi başkasına uyman neleri değiştirdi? kalbim, beynim kararsız. ne yapıcam bilmiyorum. sana karşı eskisi gibi görünsem de içim öyle değil işte, değil...
biraz uzak kalmam gerek sanırım senden. doğruyu söyleyemicem. görmedim aradığını diyip geçiştirmeyi düşünüyorum... tekrar tekrar aynı konuları gündeme getirmenin gereği yok...
susucam, düşünücem, sabredicem... ne durumdayım,bilmiceksin...