gerçekten pişman mısın?
yoksa o kadar bile vicdanın yok mu?
ah, insana daha bir dokunuyor beklenen kişinin onu düşünmemesi...
sahi nasıl yaşıyorsun, gerçekten huzurlu musun?
yoksa çoktan buldun mu sızını dindirecek ilacı...
hiç kimseye değil, bana yazık aslında...
neden sevdim seni...
neden seviyorum...
hani verilen sözler...
ne kadar safmışım, hayatındaki planlarda katettiğin bir aşamaymışım sadece...
kızgınlığının tek sebebi planlarını bozmuş olmam...
yalanmış hepsi...
herkes nasıl hayrandı bize...
biz nasıl hayrandık birbirimize...
geçti artık hepsi...
bana kalan yüreğimdeki sızı...
yok, ben dolduramam o boşluğu...
bir daha yaralarımı gösteremem kimseye...
şimdi gereksiz bir hayal dünyasına uyanıyorum her gün...
sen yoksun...
ve yokluğun berbat...
insanlar o kadar garip ki herkes boşanıyor dünyanın sonu değil,evlenirsin diyor...
bazıları sanki ben sıradakini bekliyormuşum gibi peşimde dolaşıyor...
ama artık yok...
ben sende bıraktım, güveni, sevgiyi...
insan belli bir zaman sonra sadece güzel günleri hatırlıyor...
çok acı...
sanki acı çekmeye programlanmş gibi...
ama yok sevgili..
senden başka sevgili yok bana...
bu yara geçmeyecek ama başkasını da yara bandı yapmayacağım yaralarıma...
ve bu acı hep bu kadar acıtmayacak içimi...
alışacağım, elbet bir gün...
benimseyip acımı, hayatıma devam edeceğim...
o zamana dek hala benimlesin...
sevgililer günün kutlu olsun...