Bilmem başkasından haberim yok
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Garip
- Konu Sahibi Beynel
- Başlangıç Tarihi
- 2 Eylül 2015
- 507
- 400
- 18
Hayat size kotu surpizler yapio anladgnm kadaryla
Damlaya damlaya göl oluyor. Aslında öyle değil ama sanki yapılanları bir araya getirince öyle gibi hissediyorum
Belki de ben kötü süpriz olsun istiyorum o yönde ilerliyorumdur. Yönümü değiştirmek istiyorum
- 31 Mayıs 2015
- 84
- 59
- 8
O zaman sizde bir araya getirmeyin? Bize yapilanlari sürekli dusunecek olursak hicbir zaman gelecege bakamayiz degil mi?
- 2 Eylül 2015
- 507
- 400
- 18
Yaptklarindan pismanlik duyuyor gibisin.hersey senin elinde bununda farkindasin
- 9 Haziran 2014
- 1.815
- 1.117
- 333
Bir araya gelmesinin sebebi benim kafamda yer işgal etmesi. Düşünmüyorum sürekli ama sürekli aynı şeyleri tekrar ediyorum onun üzerine
Farkındayım ama yapamıyorum yani serbest olamıyorum. Sessiz kalamıyorum
- 2 Eylül 2015
- 507
- 400
- 18
Bilmece gibisin
Ben nasıl davranacağımı neye nasıl tepki vereceğini kiminle nasıl konuşacağımı kestiremiyorum artık
Bilmem öyle miyim sizce
- 2 Eylül 2015
- 507
- 400
- 18
Ne bileyim aciklama yapmadiniz ama biz kendi cabamizla cozmeye calisiyoruz :)
- 10 Haziran 2012
- 2.199
- 247
- 113
- 9 Haziran 2014
- 1.815
- 1.117
- 333
Al benden de o kadar. O yuzden kimseyle konuşmak gelmiyor içimden. Bilmiyorum ne diyecegimi. Artık yanlış anlaşılmaya bile baslandim.Çok yorgunum ruhen.
Ben küçükken kimseye karışmaz dım kimseyle konuşmaz oynamaz birine ihtiyaç duyduğumda gider ya ağaçla konuşur ya kağıda yazar yazdığım kağıdıda yırtardım. Hiç sırdaş dediğim yada arkadaş dediğim biri olmadı hayatımda.ilk okul yıllarım böyle geçti öğretmenlerim piskoloğa gönderdi. Hiçbir değişme olmadı öğretmenlerim anneme siz bu kızın üzerine nasıl bir yük vermişsiniz demiş. Annem çok sordu sebebini ama ben de bilmiyorum.
Sonra lise ye gittim yine aynı köyden çıkıp şehir hayatına ayak uydurmak başka insanlar tanıyorsun. Bi gün arkadaşımın annesi o kız neden yuvasız kuşlar gibi yalnız demiş. Ben çok üzüldüm bir arkadaşım olsun istedim sınıfta herşeyimi paylaşabileceğim bir arkadaşım olduğuna inandım sonra lisenin son yılı üç kişilik bir grup olsun dedi istemedim ben çünkü onu çok seviyordum değer veriyorum. İstemediğimi söylediğim halde konuşmaya başladı ya o ya ben gibisin den bir cümle kurdum sanırım onu seçti. Üç yıl beraber gezdiğim kız dördüncü yıl bi başkasını bana tercih etti. Çok seviyordum hala da seviyorum ama o beni hatırlamıyor belkide.
Sonra üniversite ye gittim. İki yıllık tı bölümüm tercihlerin seni eleverir gibi çevremden bir çok söz duydum. Üniversitede üç kız dik sınıfta biri liseden arkadaşım dı o benim tam tersim her şeyde kendi lehine yada aleyhine bir şey bulur o konudan sıyrılırdı. Diğeri ise sevgilisi var dı ama hep benim gibi olmak istediğini söylerdi. Sonra onunla konuşmaya arkadaş olmaya çalıştım. Bir yıl geçmeden babası okul kaydını almış sevgilisi var diye Başka biri ile evşendirmiş.
Evlendim. Bir ay sonra kaza geçirdim. Beyin travması geçirdim. Kırıklarım vardı vücudumda iyileştikçe yaralarım. Kafam karıştı. Cümlelerim birbirine girdi. Yanlış cümleler kurmaya başladım. Duymamam gereken şeyler duydum belki de onlar benim açımdan Duymamam gereken şeyler diye düşünüyorum.
Aile hayatımda evin üçüncü çocuğuyum ama ilk kızıyım. Evde de sessiz dim ama sakin değildim hiçbir zaman olmadım olamadım. Annem bana hamileyken depresan ilacı kullanmış belkide ondan bu mutsuzluğum. Kardeşim küçükken çok sıkılır gelir abla çok sessizsin hadi çatalım bir birimize canım sıkılıyor derdi git başımdan uğraşamam derdim beraber tulumbadan su doldurmaya giderdik hep suyu ben taşırdım. Her gören ona övgü ile bakardı akıllı kız felan kıskanmazdım ama kendimi ı sorgulardım hep benim neyim var neden bana bunları yapmıyorlar diye.
Kardeşim öğretmenlerinin aracılığı ile ilk okulda dershaneye gitti sonra Anadolu Lisesinin birini kazandı annemin arabasında kaldı bir süre o dönemlerde bende üniversite ye başladım. Liseden daha farklı bir ortam herkez hür tabi ben bilmiyorum köyde yetişmiş olmanın masumiyetimi bilgisizliğin verdiği cehalet mi yine lisedeki gibi tektim bu kez annem babam yanımda da yoktu bir şey olduğunda sorayım. Yalnız kaldım hırçınlaştım belkide. Bir nenem vardı. Hep okulda etek girdiniz altına tayt giyin der erkeklerden uzak durun dedsii. Kendi dedemi sekiz sene sevmiş beklwmiş.
Üniversite bitti işe girdim. Çalıştığım bölümde tek bayandım. Erkekler kızlara takılmayı sever dalga geçer ya. Durumumuz yoktu tek derdim ailemden yükümü almaktı Üniversiteyi de burslu okumuştum. İki burs alıyordum birini eve aileme veriyordum. Kendime harcamıyordum. İşte de aynısı oluyordu ev kirası pazar parası yol parası çıkar gerisini eve gönder 600 alıyorsam 350 eve gönderiyordum kaliteli konuşan hiç kıyafetim olmadı o zamanlar sonra büyüdükçe kaliteli ama ucuz olsun diye uğraştım hep bilmiyorum altında fakirliğin verdiği mahcubiyet duygum mu var her şey de ilerisini hesab etmeye çalışırdım. İlişkilerimde konuşmamda felan. Sonra talibim çıktı kader evlendim işten ayrıldım
Evlendikten sonra kaza geçirdim. Kaynanam bana göre söylememei gereken şeyler söyledi oda aracın içindeydi ama kimseye benden başka birşey olmadı. Kaynanam daha önce beyin travması geçirmiş. Ben acı çekerken söylediği herşeye onu öne sürdü başladı.
Şimdi geçmişime bakıyorum. Yazamadığım belki daha çok şey var ama hep sessiz herşeyi sineye çekmeye çalışan susup yorum yapmayan yardımcı olmaya çalışan biri gibi.
Evlilik srumlulukmuş evet biliyordum ama bu kadarını değil.
Gelin olmadan kız oldum. Hemen ayağım kesildi istediğim yaşam bu değildi ama mecbur kaldım. Eşim duygularını pek dışa vurmaz sözü ile ama incitmede elinden geleni yapar ama bir kabahatin olduğu zaman da çok zor affeder tolerans yoktur yani. Şimdi ben geçmişte taptığım davranışları geleceğinde değiştirmek istiyorum ama yapamıyorum. Çünkü bekarken sadece kendimi temsil ediyordum ama şimdi eşimi de temsil ediyorum onun yaşantısı daha farklı belki onun bütün duyguları bastırıldı ama ben daha mütevazi,iyimser biraz enaniyet ten uzak durmak istiyorum ama insanların göstermek istemediği yüzü görünce buz gibi oluyorum herşeyden ve ben şuan sırf yaşamış olmak için yaşıyor muş gibi hissediyorum kendimi
Sonra lise ye gittim yine aynı köyden çıkıp şehir hayatına ayak uydurmak başka insanlar tanıyorsun. Bi gün arkadaşımın annesi o kız neden yuvasız kuşlar gibi yalnız demiş. Ben çok üzüldüm bir arkadaşım olsun istedim sınıfta herşeyimi paylaşabileceğim bir arkadaşım olduğuna inandım sonra lisenin son yılı üç kişilik bir grup olsun dedi istemedim ben çünkü onu çok seviyordum değer veriyorum. İstemediğimi söylediğim halde konuşmaya başladı ya o ya ben gibisin den bir cümle kurdum sanırım onu seçti. Üç yıl beraber gezdiğim kız dördüncü yıl bi başkasını bana tercih etti. Çok seviyordum hala da seviyorum ama o beni hatırlamıyor belkide.
Sonra üniversite ye gittim. İki yıllık tı bölümüm tercihlerin seni eleverir gibi çevremden bir çok söz duydum. Üniversitede üç kız dik sınıfta biri liseden arkadaşım dı o benim tam tersim her şeyde kendi lehine yada aleyhine bir şey bulur o konudan sıyrılırdı. Diğeri ise sevgilisi var dı ama hep benim gibi olmak istediğini söylerdi. Sonra onunla konuşmaya arkadaş olmaya çalıştım. Bir yıl geçmeden babası okul kaydını almış sevgilisi var diye Başka biri ile evşendirmiş.
Evlendim. Bir ay sonra kaza geçirdim. Beyin travması geçirdim. Kırıklarım vardı vücudumda iyileştikçe yaralarım. Kafam karıştı. Cümlelerim birbirine girdi. Yanlış cümleler kurmaya başladım. Duymamam gereken şeyler duydum belki de onlar benim açımdan Duymamam gereken şeyler diye düşünüyorum.
Aile hayatımda evin üçüncü çocuğuyum ama ilk kızıyım. Evde de sessiz dim ama sakin değildim hiçbir zaman olmadım olamadım. Annem bana hamileyken depresan ilacı kullanmış belkide ondan bu mutsuzluğum. Kardeşim küçükken çok sıkılır gelir abla çok sessizsin hadi çatalım bir birimize canım sıkılıyor derdi git başımdan uğraşamam derdim beraber tulumbadan su doldurmaya giderdik hep suyu ben taşırdım. Her gören ona övgü ile bakardı akıllı kız felan kıskanmazdım ama kendimi ı sorgulardım hep benim neyim var neden bana bunları yapmıyorlar diye.
Kardeşim öğretmenlerinin aracılığı ile ilk okulda dershaneye gitti sonra Anadolu Lisesinin birini kazandı annemin arabasında kaldı bir süre o dönemlerde bende üniversite ye başladım. Liseden daha farklı bir ortam herkez hür tabi ben bilmiyorum köyde yetişmiş olmanın masumiyetimi bilgisizliğin verdiği cehalet mi yine lisedeki gibi tektim bu kez annem babam yanımda da yoktu bir şey olduğunda sorayım. Yalnız kaldım hırçınlaştım belkide. Bir nenem vardı. Hep okulda etek girdiniz altına tayt giyin der erkeklerden uzak durun dedsii. Kendi dedemi sekiz sene sevmiş beklwmiş.
Üniversite bitti işe girdim. Çalıştığım bölümde tek bayandım. Erkekler kızlara takılmayı sever dalga geçer ya. Durumumuz yoktu tek derdim ailemden yükümü almaktı Üniversiteyi de burslu okumuştum. İki burs alıyordum birini eve aileme veriyordum. Kendime harcamıyordum. İşte de aynısı oluyordu ev kirası pazar parası yol parası çıkar gerisini eve gönder 600 alıyorsam 350 eve gönderiyordum kaliteli konuşan hiç kıyafetim olmadı o zamanlar sonra büyüdükçe kaliteli ama ucuz olsun diye uğraştım hep bilmiyorum altında fakirliğin verdiği mahcubiyet duygum mu var her şey de ilerisini hesab etmeye çalışırdım. İlişkilerimde konuşmamda felan. Sonra talibim çıktı kader evlendim işten ayrıldım
Evlendikten sonra kaza geçirdim. Kaynanam bana göre söylememei gereken şeyler söyledi oda aracın içindeydi ama kimseye benden başka birşey olmadı. Kaynanam daha önce beyin travması geçirmiş. Ben acı çekerken söylediği herşeye onu öne sürdü başladı.
Şimdi geçmişime bakıyorum. Yazamadığım belki daha çok şey var ama hep sessiz herşeyi sineye çekmeye çalışan susup yorum yapmayan yardımcı olmaya çalışan biri gibi.
Evlilik srumlulukmuş evet biliyordum ama bu kadarını değil.
Gelin olmadan kız oldum. Hemen ayağım kesildi istediğim yaşam bu değildi ama mecbur kaldım. Eşim duygularını pek dışa vurmaz sözü ile ama incitmede elinden geleni yapar ama bir kabahatin olduğu zaman da çok zor affeder tolerans yoktur yani. Şimdi ben geçmişte taptığım davranışları geleceğinde değiştirmek istiyorum ama yapamıyorum. Çünkü bekarken sadece kendimi temsil ediyordum ama şimdi eşimi de temsil ediyorum onun yaşantısı daha farklı belki onun bütün duyguları bastırıldı ama ben daha mütevazi,iyimser biraz enaniyet ten uzak durmak istiyorum ama insanların göstermek istemediği yüzü görünce buz gibi oluyorum herşeyden ve ben şuan sırf yaşamış olmak için yaşıyor muş gibi hissediyorum kendimi
- 24 Ocak 2011
- 21.772
- 35.595
- 798
Sizi üzen, böyle düşünmenize sebep herneyse onu hayatınızdan çıkarın.
Mesela ufak bir hamle kapatın müziği. Böyle zamanlarda melankoliğe bağlamaktan başka işe yaramıyor.
Duygusal olurum o zaman ama sadece eşim den ilgi beklerim o zaman böyle duygusal patlamalarım olmaz. Hafta sonu annem gilde geçirdim ve biraz duygusal anlamda birşeyler işledim sanırım ruhuma o yüzden
Açıklamaya çalıştım sanırım
Benzer Konular
