Katılıyorum hem antidepresan hem hamilelik bebege zarar diye düşünüyorum ben de. Bir suru hormonu bir suru siniri etkiliyor ilaclar. Hem dogurganligi azaltma ihtimali var... Vicdanim elvermez. O yüzden biraktim. Hem de azaltarak degil çat diye biraktim bebek hayalime tutunarak. Ben bir sürü antidepresan kullandim en hafifi cipralexten tutun en agirlarindan prozac'a kadar. Son kullandiklarim trileptal, cymbalta ve uyumam icin zestat. Ilaclar beni iyi etmedi. Yani belki de ilaçla iyi olma fikri beni huzursuz ediyordu, kendimi bir seye bagimli hissetmek istemedim. Bir gun cat diye biraktim ve iyilesebilmek icin baska seylere yoneldim. Kimi zaman cok zorlandim aglama nöbetleri, sinir krizleri, sabah 7ye kadar uyuyamama vs.. Ama bunlar ilac kullanirken de vardı, yani hiçbir zaman degismedim. Cogu insan "ilaca gerek yok, her sey senin kafanda bitiyor bence kullanma" diyor da sinirleniyoruz ya cok biliyorlar diye.. Evet sinirlenmekte hakliyiz bilip bilmeden isimize burunlarini sokmamalilar. Ama gercekten kafada ve istekte bitiyor. Yani ben mesela 2 yil once muhtesem ruyalar ve isaretler sonucu namaza basladim allah kabul etsin. Bu bir ornek. Her insan icin illa ki hayata tutunma ve korkulari yenme konusunda bir sebebi vardir. Ben bu sebebe tutundum ve hayatimdaki her sey tikir tikir yoluna girmeye basladi. Cunku hayata bakis acim degismisti. Esas nokta bu. Hayata bakis acimizi degistirebilirsek anksiyeti de öfke problemlerimizi de yok edemesek de azaltabiliriz. Siz de bir sebebe siginin. Din olur, bir hobi olur, meslek olur, bitkiler olur hayvanlar olur... Benim bir kedim var mesela tum stresimi aliyor yavrucak. O bile benim icin bir yasama sebebi. Tavsiyem, eger bebek dusunuyorsaniz ilaclarinizi "Doktor kontrolunde" birakmaniz. Veya hamileligi etkilemeyen antidepresanlarla yola devam edebilirsiniz ama bana kalirsa boyle bir ilac yok. Ben 2 ay once biraktim, en önemli nedenim dogurganligi ve cinsel arzuyu azaltma ihtimalleriydi. Zira arzumu azaltiyordu cok sinir bozucu bir durum. Biraktim ve psikolojik sorunlarım yok olmadi evet ama kendime guvenim artti. Ilacsiz atlatmak bana guven veriyor. Ama siz cok uzun zamandir kullaniyorsunuz bu yuzden doktor kontrolunde olmadan bir adim atmayin derim.
Hamilelikle ilgili endiselerim var demissiniz evet benim de var. Her konuda endiselerimiz var zaten.. Ama sunu bilin, ilac kullanmayan veya anksiyete bozuklugu olmayan insanlarda da oluyor bu hamilelik endiseleri. Bu konuda iciniz rahat olsun. Bu dusuncelerimiz normal. Ben de korkuyorum bebek sahibi olamamaktan, düşük yapmaktan, bebegimi karnımda geregince besleyememekten, ona iyi bir anne olamamaktan.. Eminim kadinlarin cogu korkuyordur. Ama bebegimizi kucagimiza aldigimiz ilk andan itibaren bu endiselerimiz azalacaktır. Dogum veya anne olabilme endisesi yerini sunlara birakacak: cocugum bezi birakip tuvalete gecebilecek mi, sonra cocugum okumayi ogrenebilecek mi, sonra cocugum guzel bi universite kazanabilecek mi, is bulabilecek mi, ya kotu bir hayat arkadasi seçerse vs vs vs Endiseler bitmeyecek annelerin temel duygusu bu :) Önemli olan endiseyi aşma seklimiz. Ve eminim benim kendime bu yasta guvendigim gibi siz benim gibileri cebinizden çıkarırsınız. Hepimizden iyi anne olursunuz. Yeter ki ozguven eksik olmasin guzel kalbinizden... Isterseniz özelden de sohbet edebiliriz dertlesebiliriz. İnsanlar konuştukça rahatliyor zira.
Ozetlemek gerekirse bu yazdiklarim nacizane fikirlerim yanlisim olduysa şimdiden ozur dilerim.
Guzel günler, umutlar, gülüşler diliyorum. Dualarim sizinle.