- 8 Ocak 2019
- 1.058
- 964
- 73
- Konu Sahibi Hadikalkgelbulbirbahane
- #1
Merhaba arkadaşlar.
Konuya başlarken söylemek istiyorum.Nişanlıyım ve yaza düğün yapmayı düşünüyoruz.
Asıl meseleye gelecek olursak yıllardır ne yaptıysam,ne yaşadıysam,kaç yıl geçerse geçsin bir türlü unutamıyorum geçmişimi.Bana yaşatılanları,yaşamak zorunda bırakıldığım kötü olayları ne yaparsam yapayım kafamdan silip atamıyorum.Günden güne bu daha çok yaralıyor beni.Şuan yazarken bile düğüm düğüm oluyor kelimeler boğazımda.Daha çok küçüktüm 12-13 yaşlarımdaydım.Babam başka bir şehre işe gidiyorum diye çıktı evden, bir daha da dönmedi,aramadı da.Bir kaç ay sonra da boşanma davası açtığını belirten bir kağıt geldi eve.Olayları açarsam çok uzar diye anlatmak istemiyorum ama gitti bir daha da dönmedi.Boşandılar, bir ay sonra da evlenmiş zaten. Şuan 24 yaşımdayım 12 yıldır ne sesini duyuyorum ne yüzünü görüyorum.İstemedi zaten hiç bir zaman.Tam ergenlik dönemimde yaşadığım bu olaylar o kadar derinden yaraladı ki beni..Boşanmadan önceki son iki yıl haricinde okadar mükemmel bir insandı ki,herkes çok şaşırmıştı bu yaptığına.Ama son iki yıl anneme ve bize uyguladığı şiddetin haddi hesabı yoktu.Sonra bir anda çıkıp gitti zaten.Annem hep yanımızdaydı çocuklarım bana kalsın hiç bir şey istemiyorum dedi.Bu yarayla bu günlere kadar geldim çok şükür.Ona karşı BABA adına hiç bir duygum kalmadı nefretten başka.Gittikten yıllar sonra sonra büyük bir kaza geçirmişti aylarca komada kalmıştı.O an tek damla göz yaşı bile dökemedim.İçimdeki kinin öfkenin haddi hesabı yoktu.. Şuan gelmek istese bile asla kabul etmem ama korktuğum şey geçmişimin bana verdiği zararlarla geleceğimi mahfetmeye sebep olmak.Okadar takıntılı bir insan oldum ki.Nişanlımla bir sorunum olmamasına rağmen hep bi şüphe bulunduruyorum içimde.”Ya böyle olursa,ya şöyle yaparsa”diye.”Babamda çok iyiydi sonradan böyle oldu ya oda öyle olursa.” Vs. Bu düşünceler gittikçe fazlalaşıyor beynimde.Nişanlımın sıkıntıları var biraz önceki konumda anlatmıştım.en basit bir soğukluğunda bile acaba diye düşünüyorum.Çocukluğumda yaşadığım,içimde bitirdiğimi sandığım olaylar şuan geleceğime zarar veriyor sanırım.Elimde olmadan okadar aksi,sorunlu bir insan oldum ki.Psikolog yardımı almaya başladım .Fakat bir işe yarayacağını zannetmiyorum.Benim sorunum kendimle ve çözemiyorum bir türlü.Nasıl kurtulurum bu düşüncelerden,nasıl kendime gelirim bilmiyorum.Normalde kimseye derdimi anlatmam yüz yüze.Sıkmak istemem kendi derdimle kimseyi ama bugün anlatmasam kafayı yiyecektim.Buraya yazmanın daha doğru olduğunu düşündüm.Biraz uzun oldu kusura bakmayın..
Konuya başlarken söylemek istiyorum.Nişanlıyım ve yaza düğün yapmayı düşünüyoruz.
Asıl meseleye gelecek olursak yıllardır ne yaptıysam,ne yaşadıysam,kaç yıl geçerse geçsin bir türlü unutamıyorum geçmişimi.Bana yaşatılanları,yaşamak zorunda bırakıldığım kötü olayları ne yaparsam yapayım kafamdan silip atamıyorum.Günden güne bu daha çok yaralıyor beni.Şuan yazarken bile düğüm düğüm oluyor kelimeler boğazımda.Daha çok küçüktüm 12-13 yaşlarımdaydım.Babam başka bir şehre işe gidiyorum diye çıktı evden, bir daha da dönmedi,aramadı da.Bir kaç ay sonra da boşanma davası açtığını belirten bir kağıt geldi eve.Olayları açarsam çok uzar diye anlatmak istemiyorum ama gitti bir daha da dönmedi.Boşandılar, bir ay sonra da evlenmiş zaten. Şuan 24 yaşımdayım 12 yıldır ne sesini duyuyorum ne yüzünü görüyorum.İstemedi zaten hiç bir zaman.Tam ergenlik dönemimde yaşadığım bu olaylar o kadar derinden yaraladı ki beni..Boşanmadan önceki son iki yıl haricinde okadar mükemmel bir insandı ki,herkes çok şaşırmıştı bu yaptığına.Ama son iki yıl anneme ve bize uyguladığı şiddetin haddi hesabı yoktu.Sonra bir anda çıkıp gitti zaten.Annem hep yanımızdaydı çocuklarım bana kalsın hiç bir şey istemiyorum dedi.Bu yarayla bu günlere kadar geldim çok şükür.Ona karşı BABA adına hiç bir duygum kalmadı nefretten başka.Gittikten yıllar sonra sonra büyük bir kaza geçirmişti aylarca komada kalmıştı.O an tek damla göz yaşı bile dökemedim.İçimdeki kinin öfkenin haddi hesabı yoktu.. Şuan gelmek istese bile asla kabul etmem ama korktuğum şey geçmişimin bana verdiği zararlarla geleceğimi mahfetmeye sebep olmak.Okadar takıntılı bir insan oldum ki.Nişanlımla bir sorunum olmamasına rağmen hep bi şüphe bulunduruyorum içimde.”Ya böyle olursa,ya şöyle yaparsa”diye.”Babamda çok iyiydi sonradan böyle oldu ya oda öyle olursa.” Vs. Bu düşünceler gittikçe fazlalaşıyor beynimde.Nişanlımın sıkıntıları var biraz önceki konumda anlatmıştım.en basit bir soğukluğunda bile acaba diye düşünüyorum.Çocukluğumda yaşadığım,içimde bitirdiğimi sandığım olaylar şuan geleceğime zarar veriyor sanırım.Elimde olmadan okadar aksi,sorunlu bir insan oldum ki.Psikolog yardımı almaya başladım .Fakat bir işe yarayacağını zannetmiyorum.Benim sorunum kendimle ve çözemiyorum bir türlü.Nasıl kurtulurum bu düşüncelerden,nasıl kendime gelirim bilmiyorum.Normalde kimseye derdimi anlatmam yüz yüze.Sıkmak istemem kendi derdimle kimseyi ama bugün anlatmasam kafayı yiyecektim.Buraya yazmanın daha doğru olduğunu düşündüm.Biraz uzun oldu kusura bakmayın..
Son düzenleme:
