- 1 Temmuz 2012
- 3.172
- 338
- 148
- Konu Sahibi sekerparee
-
- #1
nasıl desem, nasıl anlatsam.. bugünlerde kendimi çok yalnız hissediyorum. ve mutsuz . ve tükenmiş. sanki hayatta bir arpa boyu yol alamamış gibi. etrafımdaki insanlara bakıyorum, hepsi gözüme mutlu görünüyor, hepsi hayatın içindeler, bir ben hayata kıyıdan bakıyormuşum hissine kapılıyorum. bazen umut doluyum, neşeleniyorum ama sonrasında hemen yeniliyorum. sürekli bir ağlama hissi, isteği.. aslında canımı en çok sıkan şey ayrıldığım kişi. üç ay sonra ayrılalı 2 sene olacak. bu süre boyunca belli aralıklarla aradı. ama sadece aradı. ne dönmek istedi ne sevdiğini söyledi hiçbir şey. ve ben her defasında onu sevdiğimi söyledim. bunu her duyduğunda yerinden daha da emin oldu ve o orda keyiflendikçe hayatı daha da yolunda gittikçe ben burda giderek soldum. yaşam enerjim tükendi.sağlığım bozuldu. farklı şehirlerdeyiz ve 2 senedir yüzünü görmedim. insanlar bunca zamanda bırakın hala yas tutmayı başkasına aşık oluyor, evleniyor hatta çocuk sahibi oluyor, bambaşka bir dünya kuruyorlar kendilerine. bir ben devam etmeyi başaramadım sanki. ama neden?
bu kadar saplanıp kalmayı anlamıyorum. bir daha kimseye kalbim atmayacak gibi hissediyorum bazen, kimseyi onun gibi sevemeyeceğimi..29 yaşındayım çocuk da değilim. yaşandı olmadı bitti, diyemiyorum. hala aramdaki bağı hissediyorum. en kötü his bu. çok kuvvetli bir bağın varlığını hissediyorum ve sanki bu kopmayacakmış gibi geliyor ve hiçbir zaman kurtulamayacakmışım gibi hissediyorum. bazen diyorum ki onunla asla olmazdı, allahın sevgili kuluyum ki nasip etmedi, ama sonra o yakıcı özlemi duyuyorum. birlikte geçtiğimiz yerlere oturduğumuz mekanlara bakarken hala burnumun direği sızlıyor. 2 sene sonra bile.. kaç ay sonra yine geçtiğimiz hafta aradı ve benim bütün dengemi altüst etti yeniden. beni boşluğa savurdu. bu ne zaman son bulacak? kurtulmak istiyorum artık bu durumdan. benim için sokaktaki insandan farksız olmasını istiyorum. duygu değerini tamamen yitirmesini.
içimi dökmek istedim..belki bir tavsiyeniz bir sözünüz beni güçlü hissettirir..
bu kadar saplanıp kalmayı anlamıyorum. bir daha kimseye kalbim atmayacak gibi hissediyorum bazen, kimseyi onun gibi sevemeyeceğimi..29 yaşındayım çocuk da değilim. yaşandı olmadı bitti, diyemiyorum. hala aramdaki bağı hissediyorum. en kötü his bu. çok kuvvetli bir bağın varlığını hissediyorum ve sanki bu kopmayacakmış gibi geliyor ve hiçbir zaman kurtulamayacakmışım gibi hissediyorum. bazen diyorum ki onunla asla olmazdı, allahın sevgili kuluyum ki nasip etmedi, ama sonra o yakıcı özlemi duyuyorum. birlikte geçtiğimiz yerlere oturduğumuz mekanlara bakarken hala burnumun direği sızlıyor. 2 sene sonra bile.. kaç ay sonra yine geçtiğimiz hafta aradı ve benim bütün dengemi altüst etti yeniden. beni boşluğa savurdu. bu ne zaman son bulacak? kurtulmak istiyorum artık bu durumdan. benim için sokaktaki insandan farksız olmasını istiyorum. duygu değerini tamamen yitirmesini.
içimi dökmek istedim..belki bir tavsiyeniz bir sözünüz beni güçlü hissettirir..