kardeşim 5 yıllık evli,baştan beri gelini sevmedim.son birkaç aya kadar yapmacık davranarak iyi gibiydik.
fakat bir kıvılcım oldu ben artık dayanamadım tartıştık görüşmeyi kestim,daha doğrusu kesmek istedim.
sevememe sebebim kıskanç, kompleksli,hazımsız, dengesiz,sevimsiz ve çekilmez bir suratı var.
ben açık konuşmayı severim ama kendisi arkadan konuşan, alındığı zaman surat yapan, gidip odalarda kendi kendine söylenen,sonrada
arkamdan konuşuluyor diye düşünüp geri gelip oturan, bana karşı kıskanç ve alıngan hareketler yapıp sonrada hiçbişey olmamış gibi
davranalım isteyen biri.kendi karakterinin bozuk olduğunun kendisi de farkında,beni böyle çekiceksiniz diyor-muş.
kardeşim de çocuk olmasa çoktan boşardım diyor.siniri gelince kocasına bağıran,galiz küfür eden,üstüne yürüyen tuhaf bir insan.
benim sorunum şu ki;peşimi bırakmıyor,iyi geçinelim istiyor,davet etmeler jestler falan.(aslında iyi gibi görünüp,arada kavga edelim istiyor sanki)
ben irtibatı kopardım,davetlerini kabul etmiyorum,çünkü mümkün değil,onun varlığından irrite oluyorum,
karşılaştığım zaman kaçıyorum,gene patlıyabileceğimi düşünüyorum.
bu arada kendi ailesine karşı da böyle dengesiz biri,
anladığım kadarıyla kendi ailesi idare ediyor,annem babam da idare ediyor.
ama ben idare etmek zorunda hissetmiyorum.onun psikolojik sorunları beni ilgilendirmiyor.
canımı sıkan şey; bu hep benim yakınıma yaklaşmaya çalışıyor.
sanki ben kaçan görümce pozisyonundayım.haklıyken haksız duruma düşüyormuş gibi oluyorum.
birde çok yakın oturuyoruz.ben sırf onu görmemek için burdan gitmek bile istiyorum
annem babam ve kendi eşim; "evet kadın dengesiz ve çekilmez.ama sende idare ediceksin bir ablalık yapıcaksın diyor., halbuki aynı yaştayız.(30 üzeriyiz)
ben bizimkiler gibi gördüklerime tahammül edemiyorum. benim de biraz sinirli bir yapım var
"idare etmek" adına her yaptığı yanına kâr kalıyor. bu bana haksızlık gibi geliyor.
dün gene karşılaştık, canım sıkıldık, yapmacık yapamıyorum,bir kere nefret etmişim.sildimmi tam siliyorum.
kavga ediceğime hiç konuşmam! haksız mıyım???
fakat bir kıvılcım oldu ben artık dayanamadım tartıştık görüşmeyi kestim,daha doğrusu kesmek istedim.
sevememe sebebim kıskanç, kompleksli,hazımsız, dengesiz,sevimsiz ve çekilmez bir suratı var.
ben açık konuşmayı severim ama kendisi arkadan konuşan, alındığı zaman surat yapan, gidip odalarda kendi kendine söylenen,sonrada
arkamdan konuşuluyor diye düşünüp geri gelip oturan, bana karşı kıskanç ve alıngan hareketler yapıp sonrada hiçbişey olmamış gibi
davranalım isteyen biri.kendi karakterinin bozuk olduğunun kendisi de farkında,beni böyle çekiceksiniz diyor-muş.
kardeşim de çocuk olmasa çoktan boşardım diyor.siniri gelince kocasına bağıran,galiz küfür eden,üstüne yürüyen tuhaf bir insan.
benim sorunum şu ki;peşimi bırakmıyor,iyi geçinelim istiyor,davet etmeler jestler falan.(aslında iyi gibi görünüp,arada kavga edelim istiyor sanki)
ben irtibatı kopardım,davetlerini kabul etmiyorum,çünkü mümkün değil,onun varlığından irrite oluyorum,
karşılaştığım zaman kaçıyorum,gene patlıyabileceğimi düşünüyorum.
bu arada kendi ailesine karşı da böyle dengesiz biri,
anladığım kadarıyla kendi ailesi idare ediyor,annem babam da idare ediyor.
ama ben idare etmek zorunda hissetmiyorum.onun psikolojik sorunları beni ilgilendirmiyor.
canımı sıkan şey; bu hep benim yakınıma yaklaşmaya çalışıyor.
sanki ben kaçan görümce pozisyonundayım.haklıyken haksız duruma düşüyormuş gibi oluyorum.
birde çok yakın oturuyoruz.ben sırf onu görmemek için burdan gitmek bile istiyorum
annem babam ve kendi eşim; "evet kadın dengesiz ve çekilmez.ama sende idare ediceksin bir ablalık yapıcaksın diyor., halbuki aynı yaştayız.(30 üzeriyiz)
ben bizimkiler gibi gördüklerime tahammül edemiyorum. benim de biraz sinirli bir yapım var
"idare etmek" adına her yaptığı yanına kâr kalıyor. bu bana haksızlık gibi geliyor.
dün gene karşılaştık, canım sıkıldık, yapmacık yapamıyorum,bir kere nefret etmişim.sildimmi tam siliyorum.
kavga ediceğime hiç konuşmam! haksız mıyım???