biz mi?biz de ailecek cok korktuk bebekten.minicik bir bedenin sorumlulugunu tasımayı tammm 3sene goze alamadık.hep eşimden bekledim,bir gun ısteyecek diye:) o da benden cesaretsiz cıktı.hadi kendimi toparladım,hazır hissettım anne olmaya,buz dagının bılınmeyen yuzuyle karsılastım:)babamızı ikna etme cabaları:)yazılan mektuplar,alınan emzik,sampuan ve biberonlar,ayy cok uğrastım valla:)
ilki dusukle sonuclandı.ama simdi ikinci melegım benımle.tammm 27haftadır içimde...kıpır kıpır,su an bile tekmeliyor."siz beni istemediniz amaaa ben bir an önce dısarı cıkıp sizi gormek ıstıyorum" dercesine vuruyor karnıma.
annemmm ben seni çokkkk istedim,senle olmak cok guzel.
rabbim isteyen herkese; hem bebeğini içinde hissetmeyi,hem de sağlıklı bir şekilde kucağına almayı nasibetsin:)
babamız mı?belli etmese de herkesten daha hevesli:)