Merhaba arkadaşlar :)
16 yaşındayım öğrenciyim ve kendimi bildim bileli kiloluyum
hayatımın belki de en kötü anıları kilolu olduğum için benimle dalga geçildiği günlere ait. Küçükken anlamıyordum bilmiyordum ne verseler giyiyordum hani aman ben kiloluyum bunu giyemem falan yoktu.. Ama ne zaman genç bir kız olduğumu anladım o zaman daha duyarlı oldum kilolarımın fazla olduğunu daha iyi anladım ve etrafımdaki kızlar incecik güzel ve çok güzel kıyafetler giyerken ben şort bile giyemiyordum. Bunu fark ettim ve neler neler yaşadım en iyi ben bilirim , anneme anlatırdım o da kilolu olduğu halde derdimden anlamazdı o derece :) kendimi çok yalnız hissettim. hala da öyle hissediyorum. üstüne bir şeyin olmaması, koton batik gibi mağazalara girince sadece takı alabilmek, akraba arkadaş tanıdık tanımadık herkesin aşağılayıcı konuşmaları, birinden hoşlansan bile içine gömme zorunluluğu... o kadar zor şeyler ki bunlar sadece yaşayanlar anlar.. bazen günlerce aç kalıp ölmeyi veya zayıflamayı düşündüm bazen kendimi kesmeyi ölmeyi kurtulmayı düşündüm çünkü o kadar olumsuzdum ki o kadar üzgündüm ki hiç kilo verip güzel bir kız olacağımı düşünmüyordum. kimsenin beni anlayacağını düşünmüyordum. hatta bir gün kuaföre gittim yüzümü dikkatlice incelemeyen bir bayan göbeğime bakıp kaç aylık hamilesin ? diye sordu
kendime ne büyük yazık etmişim...
şimdi 16 yaşında 94 kilo bir kızım. geçen sene 98 kiloydum ama kendimi nerdeyse aç bırakarak 8 kilo vermiştim ama yazın ayağımı burkup 2 hafta yürüyemeyip tatlılar çikolatalar götürünce 4 kilosunu geri almışım
neyse lafı fazla uzatmayalım
2 ay önce 134 kilo olan abim günde 3 saatini spor salonuna harcayıp 18 kilo verince açıkçası ÇOK kıskandım
eveet umarım buraya kadar sıkılmadan gelmişsinizdir
pazartesi günü spora başlıyorum . yarın buraya net kilomu yazıp diyet günlüğüne başlıyorum yaza kadar en azından 65 olsam bile yeter
umarım bana destek olursunuz sevgilerle
16 yaşındayım öğrenciyim ve kendimi bildim bileli kiloluyum
hayatımın belki de en kötü anıları kilolu olduğum için benimle dalga geçildiği günlere ait. Küçükken anlamıyordum bilmiyordum ne verseler giyiyordum hani aman ben kiloluyum bunu giyemem falan yoktu.. Ama ne zaman genç bir kız olduğumu anladım o zaman daha duyarlı oldum kilolarımın fazla olduğunu daha iyi anladım ve etrafımdaki kızlar incecik güzel ve çok güzel kıyafetler giyerken ben şort bile giyemiyordum. Bunu fark ettim ve neler neler yaşadım en iyi ben bilirim , anneme anlatırdım o da kilolu olduğu halde derdimden anlamazdı o derece :) kendimi çok yalnız hissettim. hala da öyle hissediyorum. üstüne bir şeyin olmaması, koton batik gibi mağazalara girince sadece takı alabilmek, akraba arkadaş tanıdık tanımadık herkesin aşağılayıcı konuşmaları, birinden hoşlansan bile içine gömme zorunluluğu... o kadar zor şeyler ki bunlar sadece yaşayanlar anlar.. bazen günlerce aç kalıp ölmeyi veya zayıflamayı düşündüm bazen kendimi kesmeyi ölmeyi kurtulmayı düşündüm çünkü o kadar olumsuzdum ki o kadar üzgündüm ki hiç kilo verip güzel bir kız olacağımı düşünmüyordum. kimsenin beni anlayacağını düşünmüyordum. hatta bir gün kuaföre gittim yüzümü dikkatlice incelemeyen bir bayan göbeğime bakıp kaç aylık hamilesin ? diye sordu
kendime ne büyük yazık etmişim...
şimdi 16 yaşında 94 kilo bir kızım. geçen sene 98 kiloydum ama kendimi nerdeyse aç bırakarak 8 kilo vermiştim ama yazın ayağımı burkup 2 hafta yürüyemeyip tatlılar çikolatalar götürünce 4 kilosunu geri almışım
neyse lafı fazla uzatmayalım
2 ay önce 134 kilo olan abim günde 3 saatini spor salonuna harcayıp 18 kilo verince açıkçası ÇOK kıskandım
eveet umarım buraya kadar sıkılmadan gelmişsinizdir
pazartesi günü spora başlıyorum . yarın buraya net kilomu yazıp diyet günlüğüne başlıyorum yaza kadar en azından 65 olsam bile yeter
umarım bana destek olursunuz sevgilerle
Son düzenleme: