- Konu Sahibi Rosmarin00
- #1
Arkadaşlar, sizlere yaşadığım gerçek hikayemi anlatacağım. Amacım sadece paylaşmak anlatıp belki hafiflemek. Ben 18 yaşındayken ortak ardaş vasıtasıyla birisiyle tanıştım. İlk aşkım ve ilk sevgilimdi benim. Uzak şehirlerdeydik ancak her şey çok çabuk başlamıştı. Çok seviyorduk çok aşıktık birbirimize. En azından ben öyleydim. Ona kısa sürede çok inanmış ve güvenmiştim. Ancak ayrı şehirlerde olduğumuz için bir süre sonra aramızda sorunlar yaşanmaya başladı. Uzak olduğumuz için sorunları çözemiyorduk. Ancak ikimizde evlenmeyi hayal ediyorduk. Beni hiçbir zaman bırakmayacağına söz vermişti. Aramızda bir şeyler yaşandı. Buna ona gerçekten inandığım için izin verdim. İlkim ve sonum olsun istiyordum. Sonra araya askerliği girdi. Bu dönem davranışları değişmeye başladı. Askerliğinde etkisi olduğunu düşünüyordum. Sonra askerliğini bitirdikten sonra. Psikolojik olarak toparlanıp bir iş bulmasını bekledim. Onu dilediği kadar beklerdim. Ancak bir şeyler ters gidiyordu değişmeye başlamıştı. Çok üzülüyordum. Uzak olduğumuz için elimden fazla bir şeyde gelmiyordu. BAna kötü davranmaya başlamıştı. Daha dogrusu dengesiz davranıyordu bir iyi bir kötü. Hayatında bir başkası olduğundan şüphe ediyordum. Ama hep inkar etti. Bir gün telefonum çaldı. Arayan yeni sevgilisiydi. Bana sevgilimin peşini bırak konuştuğunuzu biliyorum dedi. Ben şok içindeydim dünya başıma yıkılmıştı o an. Ben o insanla evlenmeyi hayal ederken neler duymuştum. Ve bu kız bana erkek arkadaşımın telefonundan mesajlar yazdıgını itiraf etti. Artık seni istemiyorum sevmiyorum türü mesajlar. Çok acı çekmeme sebep olmuştu. O Andan itibaren ikisinden de nefret ediyordum. Ah ettim beddua ettim. Benim mutsuzluğumun bedelini kim ödeyecekti? Sonra telefonumu kapatıp yeni hat açtım aylarca bana ulaşmasına engel oldum. Başka yollar denesede engelledim. En sonunda telefonumu açtım. Açar açmaz aradı mesajlar attı. Nefret etsem de ben de onu özlüyordum. Bana benim iyiliğim için yaptığını söyledi. Birbirimize uygun değilmişiz. Benim mutluluğum için yapmış. Ondan nefret ediyordum ve kendimi kandırılmış hissediyordum. Ancak yinede arada bir telefonunu açıyordum sesini duymak için. Sonra o kızla evlendi. Evlenmesine rağmen beni aramayı sürdürdü. Beni çok sevdiğini özlediğini söylüyordu. Bellki aldıkları ahlar onları mutlu etmemişti. Böyle davranmaya mecbur olduğunu söylüyordu ama ben yinede onu affedemiyor ve çok acı çekiyordum. Üstelik artık evliydi ve geri dönüşü yoktu. Onuda terk etmiyordu ama bir yandan benim de peşimi bırakmıyordu. Yanlışta olsa onunla görüşmeye devam ettim. Ama bu süreçlerde hep acı çektim bana bunları yaşattığı için. Birlikte evlenmeyi hayal ettiğim insanla yasak yasak konuşuyorduk. Onu hiçbir zAman affedemiyordum. Mutlu olmalarını istemiyordum. çünkü vebal almışlardı. O kız da aramıza girmek için elinden geleni yapıp yokluğumu fırsat bilmişti.Şimdiyse karşıma bana değer veren ve benle ciddi düşünen birisi çıktı. Ama ben hep geçmişin karanlığındayım. Bu yeni insana fırsat vermeliyim biliyorum. Başıma gelenler kötü de olsa unutmalıyım biliyorum. Her şeyde hayır var derler peki sizce bu anlattıklarımda da bir hayır var mı? İlahi adalet tecelli eder mi?