- 14 Eylül 2017
- 106
- 79
- 28
- Konu Sahibi sonsuzgeceli
- #1
Merhaba
Önceki konularımı biliyorsunuzdur galiba biraz sık konu açıyorum buraya
Bilmeyenler için de özet geçeyim
Ben 16 yaşındayım, annemi kazada kaybettim üç ay olacak neredeyse.Üç kardeşiz.Biz bir aile apartmanında oturuyoruz babannemgil amcamgil ve bizim aile aynı kattayız.
Ben gerçekten her geçen gün yaşamaktan çok yorulduğumu hissediyorum. Kimse benim nasıl olduğumu ne yaptığımı iyi hissedip hissetmediğimi sormuyor. Kimsenin umrunda değilim. Eskiden babam ilgi verirdi bize ama artık küçük kardeşimin aşırı şımarık olması sebebiyle onun da sinirleri bozuluyor.Daha yeni kardeşime bağırdı çok yüksek sesle ben de ne yapıyorsun baba diye ona bağırdım ama şuan pişmanım iyi yapmadım bence
Amcamın eşi var ben yenge olarak en çok onu seviyordum ama geçen o da kardeşime çok bağırdı ben de bir şey demedim ama korktum yani bir şey yapacak diye çünkü çok kötü bağırdı
Sonra da babanneme demiş ki "sonsuzgeceli benim bağırmama bozuldu suratını astı"
E ben nasıl bozulmayayım ki, ben kardeşimi emanetim olarak görüyorum. Evet çok şımarık bana ders bile çalıştırmıyor ama başkaları ona kızmasın istiyorum
Çok kötü hissediyorum ben annemi çok özlüyorum her geçen gün artık eksikliği daha bir çok belli olmaya başladı. Düzenimiz bozuldu bazen babannemgilde bazen kendi evimizde kalıyoruz yemekleri bazen amcamgilde yiyoruz vs.. Her şey çok karışık ben geçen seneyi çok özledim bazen hala rüya gibi geliyor her şey
Kimse beni umursamıyor kimse. Geçen gün derste hikaye yazacaktık sınıfta trafik kazaları ile ilgili hikaye yazanlar vardı benim de gözlerim doldu kitabı önüme koyarak kendimi gizledim sonra ağladım ama sessizce kimse fark etmedi. Dersin sonunda öğretmenim ağladığımı gördü benim durumumu da biliyor ama bir şey demedi. Sınıfta başka bir konudan bir espri yapıldı hoca bir de ona güldü
Kendimi o kadar yalnız hissettim ki. Aslında hissetmiyorum zaten çok yalnızım. Ben sadece biraz anlayış bekliyorum. Bir an önce üniversiteye geçeyim de kurtulayım buralardan istiyorum. Çok yalnızım kimsem yok işte. Eğer annem burda olsaydı kardeşimle o ilgilenirdi kimseye de yük olmazdık kimse de bağıramazdı. Ama artık herkese muhtacız. Hiçbir şey için kimseye muhtaç olmak istemezken artık en ufak bir şey için bile herkese muhtaç hale geldik. Kendimi çok ezik,kaybolmuş,yalnız hissediyorum.
Dersleri de anlayamıyorum. Derste soru soramıyorum hocaların bir kısmı tersliyor sorunca ben bunu anlattım dinlemedin mi diyorlar
Bence ben bu dünyaya çook ağırlık veriyorum
Önceki konularımı biliyorsunuzdur galiba biraz sık konu açıyorum buraya
Bilmeyenler için de özet geçeyim
Ben 16 yaşındayım, annemi kazada kaybettim üç ay olacak neredeyse.Üç kardeşiz.Biz bir aile apartmanında oturuyoruz babannemgil amcamgil ve bizim aile aynı kattayız.
Ben gerçekten her geçen gün yaşamaktan çok yorulduğumu hissediyorum. Kimse benim nasıl olduğumu ne yaptığımı iyi hissedip hissetmediğimi sormuyor. Kimsenin umrunda değilim. Eskiden babam ilgi verirdi bize ama artık küçük kardeşimin aşırı şımarık olması sebebiyle onun da sinirleri bozuluyor.Daha yeni kardeşime bağırdı çok yüksek sesle ben de ne yapıyorsun baba diye ona bağırdım ama şuan pişmanım iyi yapmadım bence
Amcamın eşi var ben yenge olarak en çok onu seviyordum ama geçen o da kardeşime çok bağırdı ben de bir şey demedim ama korktum yani bir şey yapacak diye çünkü çok kötü bağırdı
Sonra da babanneme demiş ki "sonsuzgeceli benim bağırmama bozuldu suratını astı"E ben nasıl bozulmayayım ki, ben kardeşimi emanetim olarak görüyorum. Evet çok şımarık bana ders bile çalıştırmıyor ama başkaları ona kızmasın istiyorum
Çok kötü hissediyorum ben annemi çok özlüyorum her geçen gün artık eksikliği daha bir çok belli olmaya başladı. Düzenimiz bozuldu bazen babannemgilde bazen kendi evimizde kalıyoruz yemekleri bazen amcamgilde yiyoruz vs.. Her şey çok karışık ben geçen seneyi çok özledim bazen hala rüya gibi geliyor her şey
Kimse beni umursamıyor kimse. Geçen gün derste hikaye yazacaktık sınıfta trafik kazaları ile ilgili hikaye yazanlar vardı benim de gözlerim doldu kitabı önüme koyarak kendimi gizledim sonra ağladım ama sessizce kimse fark etmedi. Dersin sonunda öğretmenim ağladığımı gördü benim durumumu da biliyor ama bir şey demedi. Sınıfta başka bir konudan bir espri yapıldı hoca bir de ona güldü
Kendimi o kadar yalnız hissettim ki. Aslında hissetmiyorum zaten çok yalnızım. Ben sadece biraz anlayış bekliyorum. Bir an önce üniversiteye geçeyim de kurtulayım buralardan istiyorum. Çok yalnızım kimsem yok işte. Eğer annem burda olsaydı kardeşimle o ilgilenirdi kimseye de yük olmazdık kimse de bağıramazdı. Ama artık herkese muhtacız. Hiçbir şey için kimseye muhtaç olmak istemezken artık en ufak bir şey için bile herkese muhtaç hale geldik. Kendimi çok ezik,kaybolmuş,yalnız hissediyorum.Dersleri de anlayamıyorum. Derste soru soramıyorum hocaların bir kısmı tersliyor sorunca ben bunu anlattım dinlemedin mi diyorlar
Bence ben bu dünyaya çook ağırlık veriyorum
