son 5 aydır beni terketmemesi için çok uğraştım. ayrıldığı anda telefona yapışıp açana kadar deli ediyodum. aslında yine terkediyordu ama en azından haftada bire filan inmişti
yapılmaması gereken ne varsa yaptım. taviz verdim, onun gibi düşünmeye başladım, kendi değerlerimden vazgeçtim. seninle devam edelim ama evlilik istemiyorum seninle dediğinde bile olsun zamanla istersin dedim
seni hiç sahiplenemiyorum artık git başkasını bul dediğinde ağladım yalvardım. sanki ne değişecekse. ki bu şahıs benimle birlikte olabilmek için aylarca peşimden koştu. kendini benden çok altta gören bi insandı. velhasıl ben yapılmaması gereken herşeyi yaptım. boğdum bunalttım. sonra doğum günümde dank etti kafama nasıl olduysa bu adam seni sevmiyor bırak artık diye. sonra iki gün süren kavga karmaşa. 20 gündür arayıp sormuyorum. başka bir forumda önemli olan şeyin kadının kendine özgüveni ve saygısı olduğuyla ilgili çok güzel yazılar okudum. sosyal biri olmaya başladım. mutlu olmaya çalışıyorum. sahip olduklarıma şükrediyorum. çalışıyorum türkiye standardına göre fena sayılmayacak bi gelirim var. ailem hep yanımda ne kadar uzakta olsalar da. derdim ne dedim ya. aramayıp sormuyorum. içimden hissediyorum şuan acı çekiyor. pişman ama dönecek yüzü yok. dönsede olmaz artık zaten. dik durun kızlar. ama gerçekten içinizden gelerek dik durun. bir şekilde hissedip sizi takibe almaya başlıyorlar. belki geri de döner bigün kimbilir. egosuna bağlı. çok uzun oldu kusura bakma ama benim de içimi dökesim varmış