Evde dört pisim daha var,barınakta köpeklerim var,sokakta baktığım onlarca pisi var.Ama o evladımdı.Değil yerine yanına bile koyamıyorum hiç bir sevgiyi.O başkaydı.Çok emek verdim,defalarca ölümden döndü.Çok uzun günlerimi gecelerimi başında geçirdim.Uzun savaşlar verdik birlikte.Hayatımın en zor zamanlarında sarıldım ona. Oğlum var olma sebebimdi.Sırf evladımı yalnız bırakmamak için zorla yaşadım.Benden başka kimse ona bakamaz diye ayakta kalmaya zorladım kendimi.Onunla biraz fazla vakit geçirmek için yıllarca her boş vaktimi evde geçirdim.Çalışırken akşama doğru zaman geçmezdi.Eve koşa koşa giderdim oda beni kapıda beklerdi.İçeri girince iki ayağının üzerine kalkar,patilerini uzatır kucağıma almamı beklerdi.12 kiloluk kocaman bir bebek gibi sırtımda otururdu bütün gece. Oğlum gidince anladım ki ben bütün hayatımı onun üzerine kurmuşum.O kadar büyük bir boşluk var ki şimdi.Sanki koca ev bomboş yapacak hiç bir şey yok.Birde tabi sevgisi,bebek gibi koklardım onu,doyamazdım gıdısını koklamaya.Gece saatte bir uyanır deli gibi severdi beni.Şimdilerde yıllarca deliksiz bir gece uykusu uyumadığımı farkettim.İyi ki uyumamışım.Sayfalarca yazabilirim oğlumu,bu sevgi belki farklı gelir sizlere ifadesi çok zor.Onu doğurmuş olsam ancak bu kadar severdim...