4 yıllık ilişkimde yaptığım fedakarlıklara,çabalamalara,ağlamalara,susmalara rağmen 1 hafta önce oda beni terk etti.Önce 2 gün sessiz kaldım,itiraf ediyorum arar diye gece uykulardan uyanıp telefonuma baktım.2günün sonunda aradım gayet normal bir ses tonuyla hakkımı helal etmediğimi ve bu kadar zaman içinde nasıl karaktersiz olduğunu söyledim ve kapadım telefonu.Bugüne kadar birkaç kez ayrılık yaşadık.Ufak tefek olan her ayrılıkta yalvarıp yakarıp konuşup düzeltiyordum durumu.Sonrasında alışkanlık oldu o bitiriyor ben nasıl olsa toparlıyorum.Askerde onu beklerken tam 3 ay eziyet etti bana.Arıyorum tersliyor kızıyor kötü konuşuyor ama konuşuyor.İzne geldiğinde herşeyini verdim ona.Beraber aldığımız yüzüğüde koydum eline ve tam 3.5ay ne aradım ne mesaj attım ne mektup attım.3.5ayın sonunda bir mesaj geldi.İlk zamanlar normal davrandım heyecanımı belli etmedim.Hayatım onsuzda güzel gidiyor hissine tamamen kapıldı.Ararsa konuştum aramazsa ne mesaj attım ne çağrı attım.Kıskanmaya başladı açıldı derken aile konuları herşey konuşuldu ve kendi konuştu bunları.Düzelicek herşey diye anlattı anlattı.Sonra ben yeniden yumuşadım eskisi gibi fedakar ve anaç olmaya başladım ve oda eski gaddarlığına döndü.Hatta bigün şakalaşırken sordum ilk barıştığımız günler nasıldın şimdi neoldu dediğimde,ozamanlar pas vermiyodun dedi.Şimdi ne arıyorum ne soruyorum ne mesaj ne bi çağrı.İçim tabiki yanıyor,yaşadıklarımızı konuştuklarımızı tabiki unutmuyorum ama inanın bir zaman sonra onsuz yaşamaya bir şekilde alışıyorsunuz.Hep içinizde aklınızda oluyor ama acı vermiyor.Eğer ilişki boyunca affedilmesi zor bir hatanız olmadığına ve kendi adınıza düşenleri yaptığınıza inanıyorsanız bırakın giden gitsin.Olur da geç olmadan geri dönerse,sadece olması gereken ondan biraz olsun soğudunuz biraz kırıldığınız birazda umursamadığınız hissine kapılmasını sağlayın.Bırakın geldiyse geri o sizin için çabalasın...
yani bence eğer sanada uygunsa peşinden koşmak lazım.
