Birisi vardı çoook sevdim. Ayrıldığımızda hem kendimi hem çevremdekileri perişan ettim. Arkadaşlarımın bile rüyasına girerdi. O kadar üzüldüm, o kadar yıprandım yani sen düşün. Bide ben ayrılsak bile eninde sonunda barışıp evleneceğiz diyodum çünkü çok emek verdim bunu hak ettim diyodum.
Derken amaliyat geçirdiğim bir dönemde (2 ay dışarı çıkamayacaktım) nişan fotoğrafını gördüm. Böyle ellerde yüzükler, dans ederken çekilmiş bi foto. Hala gözümde canlanıyo o resim. Hiç kesintisiz bi on dk baktım sanırım. Yutkunamadım. Ameliyatlıyım yerimden kalkamıyorum anneme belli edemiyorum. Ağlaya ağlaya arkadaşlarımı aramıştım. Onlarda benle birlikte ağlamışlardı. Hiç unutmam. Ne büyük acıydı benim için. Tek bi mesaj attım, o anın şokuyla.
-Nişanlandın mı?
-evet
Son konuşmamızdı. Hayır felan demesini bekliyodum sanırım niye sorduysam :)
Canımdan can gitti o zamanlar. Başka bi şehirde kıytırık bi bölüm tercihi yaptım ve gittim. Nefes alamıyodum çünkü bu şehirde, bi yerlerde karşıma çıkacak gibi geliyodu. Derken o gittiğim şehirde düğün fotosunu gördüm. Yıkıldım. Kendinden yaşca küçük biriyle evlenmiş, zamanında bana çocuk o daha yaaa demişti o kızdan için. Ağladım ağladım ağladım. Ama hiç irtibat kurmaya çalışmadım. Yıllarca görmedim. Hayatıma başkalarını almaya çalıştım evlendiğini duyunca. Zorladım kendimi birilerini sevmek için.
Mesela bi erkek arkadaşım olduğunda rüyamda onu görürdüm, hayat çok acımasız.
Acı hiç bi zaman ilk günkü gibi taze kalmıyo bunu unutma. Gün gün iyileşiyosun. Unutmak diye bişey yok, bak aradan 6 yıl geçmiş ama her ayrıntı hala aklımda, tek farkla, acıtmıyo artık. Geçti iyileştim.
1 buçuk 2 sene sonra baya baya hafiflemişti zaten acısı. Hayatıma birini aldım, o heyecan, o aşk olmadı tabi ama yeniden seviyo insan. Yeniden mutlu olabiliyo. Şuan sana bunlar çok uç geliyo belki ama inan bana geçiyo. 4 yılımı verdim ondan sonraki sevgilime, onlada yeni ayrıldık sayılır. Bak üzülmüyorum bile doğru düzgün. En dibini daha önce yaşadım çünkü.
Ha o çook sevdiğim adam 2 yıl önce bana yazdı. Hayatımdan çıkalı 4 yıl olmuşken. Hayatımı merak etmiş nasıl olduğumu. İçimde ne varsa saydım döktüm. Yüz versem karısını aldatcaktı. İşi gücü bozulmuş çökük durumdaydı. Belki biz evlenmiş olsak benide aldatcaktı. Şükrettim olmadığına. İçim buz gibi ona karşı. İyiki bitmiş. Bunu o zamanlar biri dese asla anlamazdım inanmazdım, ama yaşadım bunu tecrube ettim. Benim acım geçtiyse herkesin ki geçer inan bana.
Sabırla bu günlerin geçmesini bekle, dua et rabbim hayırlısını nasip et diye.
Geçerken acıtıyo kanatıyo ama eninde sonunda geçiyo inan bana
ilerde hayatına yeni biri girdiğinde, mutlu olduğunda dersin kk da biri demişti geçiyomuş harbiden diye :)
ah ettiniz çıkmadı mı? Mutlu olabiliyolar mı yani?? Hayret bişi!
