Bilmiyorsunuz ki, tahmin ediyorsunuz sadece. Çocuk fark etmiş, tavır geliştirmiş ve ardından anne tarafından salık verilmiş, desteklenmiş; kadının tam olarak yazdığı bu. Siz buna inanmamayı seçmişsiniz, ben inanmayı tercih ediyorum çünkü yaşadım. Annem asla yanımda babam tarafına tek kelime kötü konuşmuş insan değil ama karşı tarafın yüzünden, ses tonundan, kelimeleri seçmesinden 3-4 yaşındayken o havayı aldım ve tavır geliştirdim, annemin de ruh halini yüzünden okurdum onlara her diyaloğunda.
Annem ise, konudaki hanımın aksine bana nasihat çekip aile olduğumuzu, onların babaannem ve halam olduklarını, o şekilde davranmamam gerektiğini vb. söyleyip beni babam tarafına itmeye çalıştı, koparmamak için çok uğraştı. Ben buna daha çok sinir oldum mesela, çünkü farkındaydım etrafımda oluşturulmaya çalışılan suni sevgi çemberinin. Keşke annem de beni salık verseydi "Hmm demek böyle düşünüyorsun, ne hissediyorsun? İstemiyorsan görüşme kızım" diyebilseydi.
"Aferin" demek belki biraz uç, ama zoraki itmemesini takdir ettim, başkalarının, çocuğun gözündeki imajını zoraki düzeltmeye çalışmak sadece çocuğa kafa karışıklığı oluyor.
Bu olayın tam da üyenin anlattığı şekilde yaşanmış olma ihtimali gayet kuvvetli. Bazı çocuklar davranıştan duruştan alır, annenin doldurmasına gerek yok, yüzünün düşüşünden fark eder.
ben bu gibi durumlarda pek de uzman ca yaklasmam kizimi sevmedimi he demekki benimle olan problemini kizima yansitiyo derim.. bosver sende bidaha gitmezsin yanina derim.
