- Konu Sahibi catsanddogs
-
- #1
Aslında hep mantıklı kararlar veren biriydim; ne oldu nasıl oldu bilmem. Birden kapıldım.Çok aşık oldum. Gözlerim öyle kördü ki görmem gereken hiç bir şeyi göremedim.Öyle seviyorduk ki birbirimizi her ayrılığımızda gözyaşlarına boğuluyorduk. Yanımdayken ağlardı senden ayrılacağım diye. Bana öyle bir içten sarılırdı ki dünya dururdu o an. Onu tanıyordum yavaş yavaş, ama umrumda değildi ki kötü huyları. Beni seviyordu ya delicesine ben de ona aşıktım ya yeterdi.
Evlenmeyi çok istedi hep kızlar ister ya ben takmıyordum nasılsa beraberdik ama o hep yanımda olmak istediğini, bensiz nefes alamadığını söyledi. Ailesni tanıdım bu arada. Berbatlardı.Abileri ayrı ablaları ayrı bir dertti.Görgüsüz, ahlaksız,saygısız insanlardı. Ama ben onlarla evlenmeyecektim ya! Olsun aşkım yanımdaydı. Onları boşver diyordu, ben seninle onlardan uzak mutlu bir hayat yaşayacağım. Bu arada herkese resti çektim , evleneceğim dedim yoksa kaçarım. Zavallılar birşey diyemediler.
4 senelik evliyim, düğünde, nişanda yaşamadığım kalmadı.Herşeyi burnumdan getirdiler.Altınlarımı aldılar, düğün borçlarını, eşyaları hepsini biz ödedik, eşim denen insan sesini çıkarmadı.Beni insan yerine koyup halimi hatrımı sormadılar, konuşmadılar yine sus dedi bana. Sen de hatalısın dedi. Hatan onlar sana bağırırken susacaktın susmadın dedi. Artık sadece ailesi yoktu karşımda, aşkım dediğm insan da karşımdaydı. Yaşadıklarımı yazsam hala neden evlisin dersiniz. Ben de bilmiyorum.O ailesine sarıldı, sinirlendim,kızdım ama saygı duydum ailesi dedim.Şimdi ailesinin yanındayız, uzakta yaşayacağız diyen insan evlendikten 2 ay sonra annesinin yanına tayin istedi.Neler yaşandı neler; hergün tartıştık, bağrışmalar,hakaretler,evi terketti, o sırada başka kadınlar oldu, bana vurdu,üzerimde bilmediğim bir baskı vardı, ayrılamıyordum. Ben de normal değildim artık; onun gibi olmuştum bahane buluyordum bana vurdu ama bu yüzden, başka kadına gitti ama ayrıydık vs vs
Onun yüzünden bir sürü rahatsızlık geçirdim,umrunda olmadı, hala da rahatsızım.Ama ona göre hep yalanmış dediklerim.Sürekli yalan söylediğimi düşünüyor.(inanın her defasında kafasında yazıp inandı , mesai arkadaşıma bir şey soracak olurum erkeklerle konuşamazsın ya da oo maşallah muhabbet iyi vs vs ) Kendim ettim kendim buldum diyorum.Şimdi bana tek dediği geçmişte yaptıklarını yine bir bahaneyle haklı çıkarması; " ama hatırlıyor musun duygu sen böyle yapmıştın da ben o yüzden böyle yaptım" gibi. Eğer ben ona iyi davranırsam, o da iyi olacakmış. Eğer ben susup oturursam herşey güzel olurmuş, beni korurmuş.Beni seviyormuş!!! Çok çabaladım, huzur kaçmasın diye kaç kere haksız yere ona yalvardığımı hatırlıyorum. Gururumu ben ezdim.
Kaldı mı o büyük aşk? Onda zaten yokmuş ama bendeki herşeyi bitirdi. Beni öldürdü. Ben çok mutluydum, sürekli gülerdim. Şimdi ağlamaktan mahvoldum. Ayrılamadım dedim ya normal değildim, normal düşünmüyordum, yok annemler üzülür , yok çevre ne der, yok arada da olsa mutlu günlerimiz olmuştu falan filan.En önemlisi de vicdan yaptım hep acaba benim yüzümden mi oldu bütün bunlar; sussaydım ,tartışmasaydım o da iyi bir insan olur muydu dedim hep. Yeni yeni geliyor aklım başıma ama giden 4 seneme yanıyorum. Elle tutulur tek bir yanı kalmamış bu evliliğin. Zor da olsa bir karar verdim artık. Bitti.
Bunca zaman neden bekledin diyeceksiniz belki de hakettin; çünkü ilk hatada bırakılmalıydı herşey ama diyorum ya neden bilmiyorum yapamadım. Fikirlerinizi öğrenmek istiyorum yapabileceğim bir şey kalmış mı gerçekten?Son noktamdayım artık, tükendim, haketmedim.Ben bu mantıksız evliliği seviyorum diye yürütmek için herşeyi yaptım diye düşünüyorum. Şimdiden teşekkürler...
Evlenmeyi çok istedi hep kızlar ister ya ben takmıyordum nasılsa beraberdik ama o hep yanımda olmak istediğini, bensiz nefes alamadığını söyledi. Ailesni tanıdım bu arada. Berbatlardı.Abileri ayrı ablaları ayrı bir dertti.Görgüsüz, ahlaksız,saygısız insanlardı. Ama ben onlarla evlenmeyecektim ya! Olsun aşkım yanımdaydı. Onları boşver diyordu, ben seninle onlardan uzak mutlu bir hayat yaşayacağım. Bu arada herkese resti çektim , evleneceğim dedim yoksa kaçarım. Zavallılar birşey diyemediler.
4 senelik evliyim, düğünde, nişanda yaşamadığım kalmadı.Herşeyi burnumdan getirdiler.Altınlarımı aldılar, düğün borçlarını, eşyaları hepsini biz ödedik, eşim denen insan sesini çıkarmadı.Beni insan yerine koyup halimi hatrımı sormadılar, konuşmadılar yine sus dedi bana. Sen de hatalısın dedi. Hatan onlar sana bağırırken susacaktın susmadın dedi. Artık sadece ailesi yoktu karşımda, aşkım dediğm insan da karşımdaydı. Yaşadıklarımı yazsam hala neden evlisin dersiniz. Ben de bilmiyorum.O ailesine sarıldı, sinirlendim,kızdım ama saygı duydum ailesi dedim.Şimdi ailesinin yanındayız, uzakta yaşayacağız diyen insan evlendikten 2 ay sonra annesinin yanına tayin istedi.Neler yaşandı neler; hergün tartıştık, bağrışmalar,hakaretler,evi terketti, o sırada başka kadınlar oldu, bana vurdu,üzerimde bilmediğim bir baskı vardı, ayrılamıyordum. Ben de normal değildim artık; onun gibi olmuştum bahane buluyordum bana vurdu ama bu yüzden, başka kadına gitti ama ayrıydık vs vs
Onun yüzünden bir sürü rahatsızlık geçirdim,umrunda olmadı, hala da rahatsızım.Ama ona göre hep yalanmış dediklerim.Sürekli yalan söylediğimi düşünüyor.(inanın her defasında kafasında yazıp inandı , mesai arkadaşıma bir şey soracak olurum erkeklerle konuşamazsın ya da oo maşallah muhabbet iyi vs vs ) Kendim ettim kendim buldum diyorum.Şimdi bana tek dediği geçmişte yaptıklarını yine bir bahaneyle haklı çıkarması; " ama hatırlıyor musun duygu sen böyle yapmıştın da ben o yüzden böyle yaptım" gibi. Eğer ben ona iyi davranırsam, o da iyi olacakmış. Eğer ben susup oturursam herşey güzel olurmuş, beni korurmuş.Beni seviyormuş!!! Çok çabaladım, huzur kaçmasın diye kaç kere haksız yere ona yalvardığımı hatırlıyorum. Gururumu ben ezdim.
Kaldı mı o büyük aşk? Onda zaten yokmuş ama bendeki herşeyi bitirdi. Beni öldürdü. Ben çok mutluydum, sürekli gülerdim. Şimdi ağlamaktan mahvoldum. Ayrılamadım dedim ya normal değildim, normal düşünmüyordum, yok annemler üzülür , yok çevre ne der, yok arada da olsa mutlu günlerimiz olmuştu falan filan.En önemlisi de vicdan yaptım hep acaba benim yüzümden mi oldu bütün bunlar; sussaydım ,tartışmasaydım o da iyi bir insan olur muydu dedim hep. Yeni yeni geliyor aklım başıma ama giden 4 seneme yanıyorum. Elle tutulur tek bir yanı kalmamış bu evliliğin. Zor da olsa bir karar verdim artık. Bitti.
Bunca zaman neden bekledin diyeceksiniz belki de hakettin; çünkü ilk hatada bırakılmalıydı herşey ama diyorum ya neden bilmiyorum yapamadım. Fikirlerinizi öğrenmek istiyorum yapabileceğim bir şey kalmış mı gerçekten?Son noktamdayım artık, tükendim, haketmedim.Ben bu mantıksız evliliği seviyorum diye yürütmek için herşeyi yaptım diye düşünüyorum. Şimdiden teşekkürler...