Ayy neden olmasın..
Ya tahmin edersiniz ki ölüne alışmak kabullenmek çok zor çok çok zor. Ben geçen aya kadar alıştım diyodum alışıyorum sanıyodum. Ta ki 26 şubata kadar (1gün önce tam 4ay olmuştu eşim gideli) o akşama bi misafir gelecek dedi annemler. Ufak tefek ikramlık bişeyler hazırladım gücüm yettiği kadar. Neyse ben hazırlık yapıyorum bir yandan bir yandan da diyorum ki asamlar bize taziyeye geliyo ne uğraşıyorum.
Neyse akşam oldu adamlar baya baya oğullarını alıp dünürlük in gelmişler. Allahıımm başımdan aşağı kaynar aular döküldü resmen yaa

Teyzemin gelinine kadar tüm akrabalarım duymuş bi ben saf kalmıiım duymadık. Ya ben daha yüzüklerimi takıyorum. Adını anmadan geçirdiğim tek günüm yok. Hadi gelenler bunu bilmez ama ben aileme ne deyim. Bildiğin deliye döndüm. O gün eşimin öldüğü ilk güne döndü halim sürekli yorgun sürekli ağlamaklı isteksiz. Ya ben o günleri ne zorluklarla atlatıp bu güne gelmiştim. Bütün emekleri iyileşmiş bütün yaralarım tekrar tazelendi..

(((
Allahım sabır ver...