İnsanların güzelliklerine değil niteliklerine imrenirim nedense. Bu hayatta güzellikten çok daha önemli kriterler var bana göre. Ha bu değil ki bakım yapmamalıyız, süslenmemeliyiz, kendimizi sevmemeliyiz. Bakımımı yaparım, kendimi severim, makyajımı da yaparım ama makyajsız sokağa çıkamam demem. Makyaj ve bakım zaten başlı başına farklı şeyler.
Örneğin; üniversitede bayan bir hocamız vardı. Proftu kendisi. Boyu kısacık (benden bile kısaydı) 60'lı yaşlarda, normal yaşlı, klasik giyimli. Bense 23 yaşında onu hayran hayran izlerdim. Yüzündeki gülücükleri, hal ve hareketleri, düşünceleri, davranışları, mütevaziliği... Onunla konuşmak, görüşmek için can atardım. Sevgimin ve ilgimin farkındaydı ve beni odasına çağırır saatlerce sohbet ederdi. (Şunu da ekleyim, o dönemde çoğu kişi beni kendini beğenmiş ve aşırı süslü bulurdu. Herkes için ad verilmeden düşünce yazılan bir oyunda bana hiç olumlu betimleme yapılmamıştı.) Bilmiyorlardı ki kaygım bunlardan çok ötedeydi.
Yani insanları etkilemek güzellikle olmuyor bence. Güzellik sadece ilk izlenim için gerekli. Artık öyle bir hale geliyoruz ki, kıstas olarak sadece vücut ölçüleri, yüz, saç, süs alınıyor. Neden bilgi düzeyi, düşünceleri, hayata bakış açısı alınmıyor? Üzülüyorum. Hayata boş gelip boş gitmek bana göre.