- 4 Haziran 2014
- 2.058
- 3.442
- 83
arkadaşlar, evinize yeni bir şey alınca başkasında yok diye bunun suçluluğunu hissediyor musunuz?
ya da tırnaklarınızla kazıyarak sahip olduğunuz şeyler için kendinizi suçlu hisseder misiniz??
mesela ben öğretmenim atanabilmek için 5 sene aralıksız sosyal hayattan kopup ders çalıştım, kendimden verdim sonunda atandım şükürler olsun, ama bir yıl çalışmış ve atanamamış arkdaşlarımın laflarını çekiyorum. 'senin tuzun kuru tabi' . bunun mahcubiyetini yaşıyorum ve bu konunun konuşulmasından hoşlanmıyorum.
ya da eşimle 8 yıllık evliliğim var. çok zor kavuştuk birbirimize hatta hala tam anlamıyla kavuşmuş değiliz bile. asker olduğu için sürekli operasyon bölgelerine gidiyor. sürekli görevlendirmelerle onu kaybetme korkusuyla yaşıyorum. atandığım yer ve evim arası 150 km ve sadece hafta sonları o da evdeyse görüşüyoruz ama çok mutluyuz. kuzenlerim eşimin kuzenleri yeğenleri sürekli nasıl bu kadar çok seviliyorsun biz çok mutsuzuz diye keyfimi kaçırıyorlar. onların yanında eşimin elini bile tutmaya çekiniyorum...
sonra gerek birlikte yaşamadığımız için gerek sağlık sorunlarımız yüzünden 8 yıl içinde bi kere tüp bebekle hamile kaldım. kızım 30 haftalık doğdu ve 10 gün yaşadı. çok acı çektik. 2 sene oldu ben yeniden bebek istiyorum. hamile kaldığımı hiç kimsenin bilmesini istemiyorum. çünkü ilk gebeliğimin de göze geldiğine inanıyorum, o kadar çok laf işittim ki komşulardan sülaleden "tuzunuz kuru" muhabbetinden...
bebeğimi kaybettiğimi öğrenince istemsiz kahkaha atan kişiler bile çıktı karşıma. zavallı muhabbetiyle teselli edenler....
herkesin karşısına çıkıp ben bu hayatı hakediyorum mutluyum çünkü hiçbir şeyi kolay kazanmadım ben demek istiyorum...
2 ay sonra eşim görevden dönünde tüp bebek yaptıracağım ama doğuma kadar eve kapanıp herkesten gizlenmek istiyorum.
hamile kalacağımın bile garantisi yok ama yine de bu kaygılarla nasıl başedebilirim?
ya da tırnaklarınızla kazıyarak sahip olduğunuz şeyler için kendinizi suçlu hisseder misiniz??
mesela ben öğretmenim atanabilmek için 5 sene aralıksız sosyal hayattan kopup ders çalıştım, kendimden verdim sonunda atandım şükürler olsun, ama bir yıl çalışmış ve atanamamış arkdaşlarımın laflarını çekiyorum. 'senin tuzun kuru tabi' . bunun mahcubiyetini yaşıyorum ve bu konunun konuşulmasından hoşlanmıyorum.
ya da eşimle 8 yıllık evliliğim var. çok zor kavuştuk birbirimize hatta hala tam anlamıyla kavuşmuş değiliz bile. asker olduğu için sürekli operasyon bölgelerine gidiyor. sürekli görevlendirmelerle onu kaybetme korkusuyla yaşıyorum. atandığım yer ve evim arası 150 km ve sadece hafta sonları o da evdeyse görüşüyoruz ama çok mutluyuz. kuzenlerim eşimin kuzenleri yeğenleri sürekli nasıl bu kadar çok seviliyorsun biz çok mutsuzuz diye keyfimi kaçırıyorlar. onların yanında eşimin elini bile tutmaya çekiniyorum...
sonra gerek birlikte yaşamadığımız için gerek sağlık sorunlarımız yüzünden 8 yıl içinde bi kere tüp bebekle hamile kaldım. kızım 30 haftalık doğdu ve 10 gün yaşadı. çok acı çektik. 2 sene oldu ben yeniden bebek istiyorum. hamile kaldığımı hiç kimsenin bilmesini istemiyorum. çünkü ilk gebeliğimin de göze geldiğine inanıyorum, o kadar çok laf işittim ki komşulardan sülaleden "tuzunuz kuru" muhabbetinden...
bebeğimi kaybettiğimi öğrenince istemsiz kahkaha atan kişiler bile çıktı karşıma. zavallı muhabbetiyle teselli edenler....
herkesin karşısına çıkıp ben bu hayatı hakediyorum mutluyum çünkü hiçbir şeyi kolay kazanmadım ben demek istiyorum...
2 ay sonra eşim görevden dönünde tüp bebek yaptıracağım ama doğuma kadar eve kapanıp herkesten gizlenmek istiyorum.
hamile kalacağımın bile garantisi yok ama yine de bu kaygılarla nasıl başedebilirim?
