Benimki o kadar değil, gelince iş güç yapar ama gereksiz iş güç
Anneme gideriz, her türlü şeyi yaparım, yıkarım sofra ikram hepsi bendedir, tek yaptığı çocukları sevmek ama o bile zor geliyor bazen.
Şöyle söyleyeyim, evde 14 aylık bir bebek, ikinciyi doğurmuşum kucağımda.
Annem 1 hafta kaldı, herkesle telefonda konuşup dert yanıyordu çok zor almadılar bir bakıcı diye.
Bana da sürekli etkinliklerimden, dernekten, fuardan geri kaldım gideceğim artık dedi ve gitti.
Bir dönem(bakıcı bulamadık) haftada bir gün büyük olanı yollardım gündüz, illa işi çıkardı falan filan.
Sürekli bakıcı bulamadınız mı, çocuk sersefil oluyor, anasına hasret derdi.
Geçenlerde hatta ‘biz büyüttük ya büyüğü’ deme gafletinde bulununca açtım ağzımı yumdum gözümü ‘sadece 3 ay haftada 1 babaanne ve 1anneanneye gündüz gitti çocuğum, o süre için mi siz büyüttünüz, millet gezmek için bırakır ben 2 yürüyemeyen bebeğe yetemediğim için geldi pes artık ya büyütmüş, çocuğun ömründe 30 gün bile etmiyor senin baktığın’ deyiverdim.
Ki benim anneannem ablamı 2 buçuk sene annemin hastalığından dolayı büyütmüş rahmetli, ablam anneannemi anne bilmiş.
3 yaşından sonra almış annem geri:)