Ayşe İkbal 2 yaşında
Bana "anne" sıfatını kazandıralı 2 yıl olmuş. Ben hala inanamıyorum birinin annesi olduğuma. Zaten bu ara bana daha çok "ha-ci-ce!" diye seslendiğin için bu daha da kolay oluyor.
Sabahları uyanıp beni yanında bulduğunda mutluluktan burnunu burnuma değdirmenden, biri seni üzerse koşarak yanıma gelmenden, parktan gelince kapıyı açtığımda mutlaka sarılmak istemenden, bebek yeğenini kucağıma almamı kıskanmandan, iki hafta boyunca bir sürü ufak şeye üzülüp kendimi yiyip bitirsem de karşıma geçip "na-ni-k!" yaparak beni güldürmeden, hiçbir yerimin acımasına dayanamamandan, her yediğinden bana da yedirmeye çalışmandan, uyumaya çalışırken mutlaka yanıma sokulmaya çalışmandan, bir başkasıyla dışarı çıkıyorsan tüm merdivenler boyunca "anne! cöööşüüüüz! (görüşürüz)" demenden, beraber kitap okumamızdan asla bıkmamandan, dışarı çıktığımızda babana duyurmamaya çalışarak gizli gizli "anne, nonu? (dondurma)" demenden, biri sana kızdığında yanıma gelip "anne, abla dıt! yapıyooo" demenden ne kadar mutluluk duyduğumu sana bu yaşında tam olarak ifade etmem mümkün değil.
Tek yapabildiğim Allah'a senin annen olarak beni seçtiği için şükretmek. Sana da geçen 2 yıl boyunca çok akıllı, iyi kalpli, yaramaz ama anneyi üzmeyen tatlı bir yaramaz olduğun için teşekkür ederim. Doğum günün kutlu olsun bal küpü...
BEN BİR SİTEDE OKUDUM VE SİZİNLE PAYLAŞMAK İSTEDİM KIZLAR BİR ANNENİN ÇOCUĞUNA KARŞI HİSSETTİĞİ DUYGULARI BU KADAR AÇIK ŞEKİLDE YAZMASI BENİ ÇOK AMA ÇOK DUYGULANDIRDI ALLAHTAN DİLEĞİM BİZLEREDE BİR BEBİŞ SAHİBİ OLURUZ VE BU DUYGULARI SİTEDE GELECEKTE HERKESLE PAYLAŞIRIZ.