Simdi benim hikaye sanırım biraz farklı olacak :) 8 Senelik evliyim 31 yasindayım, ILK bebeğime hamileyim. 16.haftadayız.
Esim cocuk hastasıdır hep, bence cok anac bir insanım, ne yavru köpekler büyüttüm aptamil sütlerle, yogurtlarla,sebze ezmeleriyle :) Hic bebek olsun demedim, daha erken dedim, ortak kararımız yönünde bekledik, gecen sene temmuzda yeter artık zamanı geldi diye oturup konustuk kararlastırdık, isler gücler yolunda sükür, yas geciyor beklemenin bir anlamı yok dedik, agustos bası hamile oldugumu öğrendim :) Hic korkmadım hamile kalmaktan, etraftaki bebekleride ayyy bana veriiiin seviiyim su bu diye hic istemedim. Cok aglıyorlar :)))) Ama simdi kendi yavrum farklı. Hamile oldugumu öğrendiğim günden beri hazırlıklar yapıyorum, oyuncaklar kıyafetler alıyorum, herkeste bir heyecan :) Simdi bir ordu ile onun gelisini bekliyoruz :) Farklı bir duygu, ilk kalp atısını duyunca yada hareket ettiğini ultrasonda görünce cok değişiyor hersey. Sanırım dogum yapıp kucagımıza alınca daha farklı olacak. Hersey onun üzerinden devam edecek artık. Benim size nacizane tavsiyem, sonra olmaz mı acaba falan diye düsünüp, kendinizi sıkıstırmayın. Belki ben cok sanslı kesimdenim istedigim ay hamile kaldım, bu zamana kadar da ne hamile kaldım ne bir sorun yasadım, gercekten ILK bebeğim. Bence herseyi yoluna sokup hazırım diyebileceğiniz zaman anne olmayı düsünün. Tabii konu dogum sancısı, acı falan ise öncelikle bir uzmandan yardım alın, onları atlatınca hersey normale döner zaten. Istediginiz zamanda bebeğinizi kucagınıza almanız dileğiyle.