Benimde plansız bi gebelikti, hemde hiç ummadığım beklemediğim aslında maddi olarak çok zor bi dönemde geldi, eşim işsizdi, ben işsizdim. İlk günler nasıl ağladım tarif edemem, gözlerim kıpkırmızı geziyordum. Istemiyorum demiyordum da ben şimdi napıcam diyordum, zaten normalde de kendimi hazır hissetmiyordum, bakamam gibi geliyordu, bu dünyaya çocuk mu getirilir, devir kötü, ya mutsuz olursa, ya keşke doğmasaydım derse.. Her türlü şey vardı aklımda. Kime söylesem eleştirdi, kimse anlamadı. Günah öyle düşünme diyenler, ayıplayanlar..
Zaman geçti cinsiyetiydi hareketleriydi hazırlıklarıydı derken dört gözle doğmasını bekler oldum. Ama hala içimde benzer korkular, bu korkularda geçmiyecek sanırım. Anneliğin verdiği içgüdüler ve koruma isteği diye yorumluyorum artık :)